Czy doceniam to, co mam?

Czym jest szczęście? Czy to dobra materialne, czy pozycja społeczna, kariera, czy może życie w świetle reflektorów?

Dla mnie najbardziej liczy się to, do czego mogę dojść sama, co mogę osiągnąć własną pracą, uporem i zaangażowaniem. Jestem szczęśliwa, że mam kochającą rodzinę, że mogę się uczyć i pracować na własną przyszłość. Doceniam fakt, że urodziłam się w tym kraju, w czasie wolnym od wojen, że moje dzieciństwo było szczęśliwe, że zawsze miałam co jeść i gdzie spać. Cieszę się, że nigdy nie zaznałam krzywdy i rażącej niesprawiedliwości. Jestem zadowolona z tego, co mam, co posiadam, kim jestem i kim się otaczam. Nie pragnę rzeczy niemożliwych, trudnych do realizacji. Nie pragnę życia ponad stan i nierealnych dokonań. Radość sprawia mi każdy wolny dzień, promyk słońca za oknem, ćwierkający na drzewie wróbelek, kot sąsiada wylegujący się przed moim domem. Uwielbiam śmiech bawiących się dzieci, rozentuzjazmowane okrzyki kolegów mojego brata, grających na trawie w piłkę. Jestem szczęśliwa, że mogę chodzić do szkoły, gdzie codziennie spotykam się z gronem tak dobrze znanych mi i przyjaznych osób. Że jestem lubiana i akceptowana przez rówieśników. Że nie poznałam działania narkotyków, że nie spotkałam osób rozprowadzających "białą śmierć" wśród dzieci i młodzieży.

Wiem, że mając to wszystko jestem jedną z wielu, a jednocześnie kimś wyjątkowym. Nie każde dziecko na świecie posiada to, co ja. Są dzieci głodne, samotne, pragnące wsparcia i miłości innych. Tylko, że te pragnienia nie zawsze się spełniają. Dlatego uważam się za wybrańca losu, za szczęśliwca, przed którym życie stoi otworem. I myślę że droga, którą podążam wolna będzie od kolców i cierni, że będzie tak prosta i otwarta, jak dotychczas. Nie mam odwagi wymagać od losu więcej. Pragnę tylko, aby dalsze życie było wynikiem mojej pracy, moich starań. Abym wytrwała w swoich postanowieniach i z konsekwencją realizowała cele, które sobie postawiłam.