Bitwa o Berlin

Bitwa o Berlin.

Berlin- stolica III Rzeszy był ostatnim bastionem faszyzmu w Europie, więc aby wygrać wojnę trzeba było zdobyć miasto. Operacja berlińska rozpoczęła się 16 kwietnia 1945 roku nad Odrą. W ofensywie brały udział:
I Front Białoruski pod dowództwem marszałka żukowa
oraz
I Front Ukraiński pod dowództwem marszałka Koniewa.
W składzie niemieckich wojsk broniących Berlina było wielu obcokrajowców. Wynikało to z tego, że oddziały Wermachtu i Waffen SS, mające problemy z zaopatrzeniem i stanem osobowym wciagały do swych szeregów kolaborantów, jeńców wojennych lub cywilów z podbitych terytoriów. Najliczniejszymi obcokrajowcami w Berlinie byli więc: Łotysze, Estończycy i Francuzi. Wśród jeńców Armii Czerwonej byli też Duńczycy, Holendrzy, Belgowie i Włosi.
Atak wyprowadzony był z przyczółków nad Odrą i Nysą. Pierwszy zaatakował Żukow. Radziecki marszałek zadbał, aby ta ostatnia potyczka miała wyjątkowy przebieg . Po półgodzinnym ostrzale artyleryjskim włączono 147 reflektorów, które miały oślepić wroga (jednak skutek był zupełnie odwrotny- reflektory ukazały Niemcom gdzie znajdują się Rosjanie i przystąpili do ostrzału- Żukow wydał rozkaz odwrotu). Godzinę później o 4 nad ranem do ataku ruszył Koniew. Stalin liczył, że Berlin uda się zająć w ciągu maksymalnie tygodnia. Do najbardziej prestiżowego zadania, czyli zajęcia Reichstagu wyznaczony został Żukow. Mimo przygniatającej przewagi popełnił on wiele błędów. Niemcy doskonale opóźniali jego marsz w kierunku miasta. Nie ma, co jednak ukrywać, że sam Żukow wydatnie im w tym pomagał. Eksperyment z reflektorami, choć niewątpliwie bardzo widowiskowy wywołał więcej chaosu wśród własnych wojsk niż u przeciwnika. Radziecki marszałek zlekceważył znaczenie Wzgórz Seelow, które były ostatnią naturalną przeszkodą w drodze do Berlina. Mimo wielkich ambicji Żukowa, które skłoniły go do wysłania piechurów, aby oczyścili pola minowe, wkrótce odebrał oschły telefon od Stalina, który informował go, iż polecił Koniewowi iść na Berlin od południa. Wojska 1 Frontu Ukraińskiego szybciej dotarły do miasta pokonując dziennie około 15-20 kilometrów. Już 18 kwietnia jego oddziały pancerne sforsowały, Sprewę gdy w tym czasie Żukow po dwóch dniach ciężkich walk zdołał dopiero złamać opór na wzgórzach. Dalej Koniew przeciął tyły 9 armii i znalazł się na dogodnych pozycjach wokół Berlina. 21 kwietnia do miasta wdzierają się pierwsze oddziały 1 Frontu Białoruskiego. W okolicach Hermannplatz pojawiają się niespodziewanie 3 czołgi. Wywołuje to alarm. Dzień wcześniej 20 kwietnia pierwsze pociski radzieckiej artylerii dalekonośnej spadają na centrum Berlina. Miasto staje się miastem frontowym. 22 kwietnia południowe przedmieścia miasta dostają się w ręce Koniewa.
25 kwietnia 1945 roku wojska radzieckie zamknęły pierścień okrążenia wokół Berlina. Nocą 26-go kwietnia artyleria radziecka zaczęła ostrzeliwać Kancelarię Rzeszy. 30 kwietnia większość Berlina została już zdobyta przez Rosjan. Broniło się jeszcze śródmieście, w którym znajdowało się większość urzędów i gmachów III Rzeszy z przywódcami nazistowskimi. Hitler właśnie wtedy popełnił samobójstwo.
Wraz z upadkiem Berlina zakończyła się ostania wielka bitwa drugiej wojny światowej. Była to jedna z najkrwawszych i najbardziej okrutnych potyczek stoczonych przez Wehrmacht. Straty niemieckie są trudne do oszacowania. W przypadku Armii Czerwonej straty wyniosły według Massona 300 tyś w samym szturmie miasta zaś 700 tyś licząc od 16 kwietnia.