Gwiazdozbiory i galaktyki

Słońce i planety powstały ok. 5 miliardów lat temu z ogromnej chmury gazów i pyłu. Ta chmura zaczęła zapadać się spłaszczać pod wpływem działania siły ciężkości. Stała się wirującym dyskiem materii,której większa część była skoncentrowana w środku. Ta centralna część stawała się coraz mniejsza i bardziej gorąca. Z czasem zaczęła świecić jako gwiazda- tak powstał słońce. Reszta materii stopniowo łączyła się i tworzyła mniejsze skupiska skał lub gazów, czyli planety.
Tak powstał układ słoneczny.
Wszystkie gwiazdy wydają się takie same, chaotycznie rozmieszczone na niebie. Po chwili jednak można zauważyć, że niektóre z nich świecą jaśniej od innych. Gwiazdy tworzą pewne układy, które nazywają się gwiazdozbiorami. Pierwszym instrumentem wykorzystywanym do obserwacji wszechświata było ludzkie oko, a teleskop optyczny jest powiększoną wersją naszego oka. Obecnie astronomowie nie przeprowadzają już obserwacji teleskopowych bezpośrednio. Stosują o wiele bardziej efektywne detektory promieniowania. Dane wprowadza się do pamięci komputera, a następnie poddaje się dalszej analizie lub przetwarza na obraz. My możemy obserwować niebo po przez lornetkę lub mały teleskop. Po przez te przyrządy można zaobserwować, np: kratery na Księżycu, księżyce Jowisza a czasami kometę. Łatwe do rozpoznania układy gwiazd można znaleźć we wszystkich częściach nieba. Nazwy gwiazdozbiorów zostały nadane przez Starożytnych Greków. Ich nazwy zostały dobrane od imion postaci, zwierząt lub przedmiotów. Dwa znane gwiazdozbiory zwierzęce, widoczne na półkuli północnej, to Wielka Niedźwiedzica i Smok. Natomiast na półkuli południowej- Centaur i Skorpion. Kształt ludzkich postaci, widocznych na obydwu półkulach, mają gwiazdozbiory Andromedy i Oriona. Gwiazdy, które obserwujemy na niebie w nocy, są częścią ogromnej rodziny gwiazd zwanej Galaktyką.
Wszystkie gwiazdy, które widzimy, należą do naszej galaktyki, nazywanej Drogą Mleczną. Nasza galaktyka ma formę dysku, skupia ogromną ilość gwiazd uformowanych na kształt spirali o rozmiarach ok. 100 000 lat świetlnych. Nasze Słońce znajduje się na jej spiralnym ramieniu. Astronomowie posługują się jednostkami, które są określone przez czas potrzebny na dotarcie światła gwiazdy na Ziemię. W próżni światło porusza się zawsze z tą samą prędkością- w ciągu 1 sekundy przebywa ok. 300 000 km. Światło Słońca dociera do nas w ciągu 8.3 minut, a więc słońce znajduje się od nas w odległości 8.3 minut świetlnych, a najbliższa gwiazda Proxima Centauri 4.2 lat świetlnych. Rok świetlny jest równy ok. 9.5 * 10 do potęgi 12 km. Jest to odległość jaką przebywa światło w ciągu roku.
Galaktyka jest ruchoma. Gwiazdy wraz z materią międzygwiazdową wirują wokół jej środka. Najbliższe nam galaktyki to tzw. Obłoki Magellana.
Kometa jest bryłą materii kosmicznej i lodu, która, zbliżając się do Słońca zaczyna sublimować. Wiatr słoneczny wydmuchuje gaz i pył w przestrzeń międzyplanetarną, tworząc charakterystyczny warkocz. Komety dzielą się na nieperiodyczne, których orbity są parabolami lu hiperbolami i okresowe których orbity są elipsami. Najbardziej znana kometa Halleya, okrąża słońce co 76 lat. W czasie wędrówki po Układzie Słonecznym komety zostawiają za sobą ślady: okruchy materii, cząsteczki pyłu rozsypane wzdłuż orbit. Wciągu roku Ziemia wiele razy przecina ich tory, wtedy miliony tych cząsteczek wpadają do naszej atmosfery, spalają się jako meteory tzw. Spadające gwiazdy. Czasami do atmosfery wpada za duży odłamek skalny i tylko częściowo ulega spaleniu. To co zostaje, meteoryt, spada na powierzchnię Ziemi. Może on spowodować wybuch i powstanie krateru. Wydarzenie takie miało miejsce w 1908 roku na Syberii, nazywana jest „katastrofą tunguską”