Wędrowcy w literaturze. Scharakteryzuj sposób kreowania takich bohaterów na wybranych utworach.

Napisałam to w ciągu 2 dni, na podstawie wielu serwisów i książek. A na maturze dostałam 20/20 :D:D:D Nie należe do humanistów, mam raczej umysł techniczny i ta matura była dla mnie taka byle zdać :P ale może komuś się przyda. Pzdr

pragnę zaprezentować państw. moją realizację tematu

„WĘDROWCY W LITERATURZE. SCHARAKTERYZUJ SPOSÓB KREOWANIA TAKICH BOHATERÓW NA WYBRANYCH UTWORACH”


Biblia, obok mitologii i reszty antyku stanowi podstawę kultury europejskiej, na niej bowiem opiera się większość motywów przytoczonych w literaturze późniejszych epok. Jednym z takich motywów jest homo viator – topos czlowieka w drodze, w podrózy, w wędrówce.
Życie człowieka w Bibli jest ukazane jako nieustanna wędrówka. Od momentu wygnania z raju człowiek ciągle poszukuje swojej Ziemii Obiecanej, a co ważniejsze – własnej drogi do Boga.
Wędrówka w tekstach różnych epok jest traktowana w sposób dwojaki jako przemieszczanie się w przestrzeni z jednego miejsca w inne, bohater zdobywa nowe doświadczenie, uczy się. Ma wtedy wymiar podróżniczo-edukacyjny. Traktowana symbolicznie staje się wędrówką w głąb samego siebie, jest próbą dotarcia do własnego „ja”, w wielu przypadkach staje się symbolem życia każdego człowieka.
1)
Jedną z pierwszych wielkich wędrówek odnajdujemy w Księdze Wyjścia Starego testamentu.
Pierwsze części Księgi są kontynuacją opowiadań rozpoczetych w Księdze Rodzaju o patriarchach izraelskich. Faraon, władca egipski, gościnnie przyjął kiedyś ojca i braci Józefa. Zamieszkali oni w Egipcie i z biegiem lat rozrośli się w wielki naród. Czas pobytu Izraelitów w Egipcie trwal czterysta trzydzieści lat. Nowych władców Egiptu bardzo niepokoiła rosnąca potęga potomków Józefa.
Od tego czasu rozpoczęło się gnębienie Izraelczyków i zmuszanie ich do ciężkiej pracy. Wreszcie faraon wydał całemu narodowi okrutny rozkaz. wszystkich nowo narodzonych chłopców Hebrajczyków należy wyrzucić do rzeki, a dziewczynki pozostawić przy życiu.
Wg Biblii, Izraelici znajdowali się pod szczególną opieką Boga, z miłości do niego, uznał lud Izraela za naród wybrany. Zesłał więc Mojżesza, którego w wieku niemowlęcym ocalono. Mojżesz wychował się na dworze faraona, a gdy dorósł, odwiedził swój lud i poznał jego cierpienia. Słyszał też kierowane do Boga rozpaczliwe prośby o pomoc. Stwórca wysłuchał skarg ludu wybranego, polecenił Mojżeszowi by wyprowadził swoich rodaków z niewoli egipskiej i poprowadził ich do Kanaanu – „ziemii mlekiem i miodem płynącej”. Czeterdzieści lat podrózy przez pustynię to trudne doświadczenie dla Izraelitów, próba zaufania, wiary w Boga. Ta wędrówka to stan przejściowy. Stan od niewoli do wyzwolenia i szczęścia. Wędrówka Mojżesza ku Ziemi Obiecanej staje się odwiecznym symbolem poszukiwania przez ludzi dobrobytu i szczęścia....
2)
Motyw wędrowca w literaturze romantycznej pojawia się w Kordianie J. Słowackiego. Kordian to bohater poszukujący czegoś co nadałoby jego życiu sens, idei, której mółby się poświęcić. Jego natura jest niespokojna . podróż, w którą się udał, to dla niego okres duchowego dojrzewania i konfrontacja wyobrażeń z brutalną rzeczywistością. Kordian w II częsci dramatu to idealista, który próbuje znaleźć swoje miejsce na świecie.
Kolejne etapy wędrówki przynoszą głownemu bohaterowi same rozczarowania. Na poczatku widzimy Kordiana w Londynie, który napawa go odrazą dla rzeczy materialnych, uswiadamia sobie on, iż pieniądz rządzi światem.
Potem przybywa do Dover, siedzi na skale nad morzem i czyta fragmentu utworu Williama Szekspira pt. Krół Lear. Kordian dostrzega przepaść jaka istnieje między literaturą a rzeczywistością. Odkrywa cud poetyckiej kreacji w dziele szekspira, tak niewiele mający wspólnego z realnym światem.
Kolejnym etapem tej wedrówki są Włochy. Tutaj Kordian nawiązuje romans z piękną Wiolettą. Kochanka zapewnia go o swojej wierności i miłości. Jednak jej zależy tylko na majątku Kordiana. wyruszają razem w podróż, na koniu, który został podkuty złotymi podkowami. Gdy w drodze okazało się iż koń zgubił ów podkowy, kochanka opuszcza Kordiana. Głowny bohater uświadamia sobie, iż miłośc można kupić, więc przestaje w nią wierzyć.
Najważniejszym miejscem , które odwiedził Kordian jest Watykan. Ostatnią deską ratunku dla duszy tego młodego romantyka przed zwątpieniem w ideały ma być papież. Tymczasem kordian przeżywa największy zawód. Papież okazał się być jedynie słabym człowiekiem, człowiekiem uległym, bez zasad, człowiekiem który uważa iż Polacy to naród tez większego znaczenia. Kordian jest przerażony słowami papieża. Upada jego wielki ostatni autorytet, autorytet religii.
Ucieczką przed wielkim smutkiem staje się dzika przyroda aplejska. Na szczycie mont Blanc powstaje nowa myśl. Ten pomysł to poświęcenie się dla narodu. Kordian podjął decyzję iż podporządkuje się on idei walki o niepodległość. I tym samym odnajduje drogowskaz na dalsze życie.
3)
W „ Przedwiośniu” Stefana Żeromskiego mamy do czynienia z wędrówką głównego bohatera
Cezarego Baryki.Cezary został wychowany na obcej ziemi, w Baku, przeżył rewolucję. To człowiek z nieokreślonym poczuciem tożsamości narodowej, ani Rosjanin, ani Polak. Jego podróż w niczym nie przypomina wędrówki Odysa, który przemierza morza, by dotrzeć do ukochanego kraju. Młody Baryka podąża za wspomnieniami matki, za marzeniem wpojonym mu przez ojca. Naprawdę nie zna celu swojej podróży....

Wędrówkę Baryki można podzielić na dwa etapy. Pierwszy to wędrówka przez Rosję: najpierw z Baku do Moskwy, następnie z Moskwy do Charkowa, potem nareszcie do Polski. Ta część podróży ma coś z pielgrzymki do ziemi obiecanej, cała naznaczona jest cierpieniem i wyrzeczeniem, umiera przecież jego ojciec – Seweryn. Na końcu odkryje cywilizację – o której opowiadał mu ojciec, cywlizację „szklanych domów”.

Druga część wędrówki ma początek gdy Cezary uświadomienia sobie, że opowieść ojca jest wyidealizowana, nierzeczywista, jest po prostu fikcją. Teraz rozpoczyna się podróż przypadkowa. Warszawa, wojna, Nawłoć, Chłodek, znowu Warszawa. Baryka jest bogatszy o nowe doświadczenia. Cezary poznaje inny świat, innych ludzi, uczy się, popełnia błędy, kocha, a przede wszystkim poszukuje samego siebie, Kształtuje swoje poglądy, dojrzewa.
Cezary Baryka to wędrowiec który przeżywa swoją ewolucję wewnętrzną i ideową.

Wędrówka Baryki jest otwarta otwarty, koniec książki wydaje się początkiem podróży. Nie można powiedzieć, że Cezary w końcowej scenie powieści jest już człowiekiem w pełni ukształtowanym, dojrzałym. Tak jak Polska znajduje się w stanie przedwiośnia. Prawdą jest iż ma za sobą ciężkich, cennych doświadczeń, posiada już ogromną wiedzę życiową. I Dopiero teraz wysnuje odpowiednie wnioski.

4) Kolejnym tekstem jaki pragnę przedstawić to wiersz Leopolda Staffa „Wędrówka wesołego pielgrzyma”. Podmiotem lirycznym to radosny, wolny człowiek, dla którego życie jest poszukiwaniem nieznanego miasta. mimo iż otacza go smutek i beznadziejność, okropność i pesymizm radośnie wędruje. świat jest pełen przygnębiających obrazów a on z usmiechem wciąż idzie przed siebie.
Napotyka na swojej drodze starą kobietę. Staruszka jest człowiekiem z duszą dekadenta widzi jedynie pustkę chwasty słotę i lęk. Następnie kobieta oznajmia mu że owo miasto nie istnieje. Pielgrzym stwierdza, iż nie ma to żadnego znaczenia. Liczy się tylko sama wędrówka i marzenia, które do niej skłoniły.


Staff nadaje symbolowi wędrówki zupełnie inny wymiar. Nie jest istotne dotarcie do celu, ale samo wędrowanie i marzenie o celu podróży. Dla podmiotu lirycznego marzenie jest ciągłą obietnicą, wyśnionym światem, do którego zmierzając może kształtować samego siebie. Marzenia to samo sedno piękna życia, coś ku czemu warto dążyć za wszelką cenę. Marzenia są przeciwnością nudnego codziennego życia one pozwalają przeżyć własna baśń.

5) W literaturze wsółczesnej motyw wędrowca odnalazłam we wierszu Zbigniewa Herberta „Modlitwa Pana Cogito – podróżnika”. Podmiotem lirycznym jest człowiekiem otwartym, tolerancyjnym, erudytą.Wędrówka jest jego pasją, pasją poznawania świata,, ludzi, ich radości i smutków zwlotów i upadków, problemów i trosk. Jego podróż nauczyła go umiejętności radowania się szczegółami, drobiazgami, życzliwymi gestami ludzi, nauczyła tolerancji i otwartości. Jest mocno związany z kulturą różnych epok i obszarów. Mimo olbrzymiej erudycji, mimo posiadanych kompetencji, podmiot liryczny nie przyjmuje postaci uczonego, lecz po prostu w tej szczerej, płynącej prosto z serca modlitwie wyraża zachwyt prostego człowieka nad światem stworzonego przez Boga. Pan Cogito przemawia również do prostych ludzi, którzy potrafią się zachwycić Boskim geniuszem, który tworzy „piękny i bardzo różny świat”. Nie jest nauczycielem, nie jest nieomylnym sędzią, który ma prawo oceny postępowania innych. Jest prostym człowiekiem, aczkolwiek obdarzonym nieprzeciątna inteligencją, który poprzez ukazanie swojego punktu widzenia na świat i wartości ma zdolność zaszczepienia swojego optymizmu innym ludziom.


Literatura pokazuje jak wiele znaczeń może mieć wędrówka bohaterów. Może oznaczać ucieczkę, poszukiewanie szczęscia i lepszych warunków życia jak w przypadku Mojżasza i Izraelitów, może oznaczac poszukiwanie odpowiedniej drogi życia jak w przypadku Kordiana. Wędrówka przynosi nowe doświadczenia, wiedzę lub staje się pasją, pragnieniem poznawania świata.
Wędrowiec to bohater dynamiczny. Dokonują się zminany w jego charakterze, w punkcie widzenia świata, w jego przekonianiach. Podróż nigdy jednak nie pozostawia bohatera takim samym, i to jest najważniejsze.