Starożytny Rzym

Według legendy Rzym został założony w 753r.p.n.e. Jest on położony na terenie pagórkowatym, z tego względu zyskał miano „miasta na siedmiu wzgórzach”. W ciągu wielu wieków Rzym przekształcił się w stolicę państwa i największe miasto starożytnego świata.
Pierwsi Rzymianie zamieszkiwali w zwykłych chatach. Z czasem ich domy stawały się dużo większe i bogatsze w pomieszczenia. Typowy dom rzymski, w okresie późnej republiki i cesarstwa, miał zabudowę parterową lub piętrową. Budowany był na planie prostokąta. Do centralnej części domu (atrium), wchodzono przez mały przedsionek (westibulum), a następnie korytarz (fausces). Czasami na podłodze westybulu ( przedsionka ), gospodarz witał nas dodatkowym ostrzeżeniem (Cave canem – strzeż się psa), bądź też oznajmiał nam swą radość z zawitania do jego domostwa, słowami Salve (bądź zdrów). Z korytarza wchodzono wprost do atrium. Nazwę swoją (ater-czarny) zawdzięczało zadymionym ścianom, które kolor swój zawdzięczały paleniskom umieszczanym w tym pomieszczeniu. Pierwotnie atrium służyło jako sypialnia (mater familias). Znajdowało się tutaj również sanktuarium dla larów (lararium ) i czasami popiersie pana domu, a także maski przodków ( imagines maiorum ). Centralne miejsce w atrium zajmowało impluwium, płytka kałuża pośrodku podłogi. Nad atrium wznosił się dach, w którego środkowej części był otwór ( compluvium ), przez który woda deszczowa spływała wprost do impluvium. Wodę tę następnie odprowadzano kanałami do podziemnej cysterny, w której gromadzono ją w celach higieny osobistej, albo też bezpośrednio na drogę. Bezpośrednio za atrium znajdowało się tablinum. Początkowo pomieszczenie to było sypialnią małżeńską. W późniejszym okresie, „pokój” przekształcił się w miejsce pracy pana domu. Przed tablinum znajdowała się skrzynia, w której gospodarz trzymał oszczędności. Oprócz tego, pełnił funkcję przejścia z atrium do perystylu. Dookoła atrium sytuowały się sypialnie ( cubiculum ). Pokoje te, nieraz wyłożone mozaiką, posiadały mały prostokąt nad którym należało umieścić łóżka ( lectus lub cubile ). U bogatszych znajdował się jeszcze mały przedpokój, w którym spał osobisty służący ( procoeton ). Standardowym wyposażeniem sypialni była także skrzynia na pieniądze ( arca ) oraz krzesło dla gości. Na końcu atrium, znajdowały się alae. Były to otwarte pokoje, umieszczone po obu bokach. Ich użytek jest w wielkiej mierze dzisiaj nieznany. Obok tablinum znajdowała się jadalnia ( triclinum ), dosłownie „pokój z trzema tapczanami”. Nazwa wzięła się stąd, że w pomieszczeniu tym znajdowały się wspomniane wyżej tapczany, na których goście spożywali posiłki w pozycji leżącej. O poranku, posiłki spożywano w atrium, tablinum lub też jadalni zwanej cenaculum. Gdy w Rzymie został przyjęty grecki zwyczaj spożywania posiłków w pozycji lezącej na łożu w kształcie litery U ( kline ), triclinum stało się jedyna jadalnią w domu.
Czym jest Panteon, najlepiej oddadzą słowa umieszczone w 1632r. n.e. przez papieża Urbana VIII, po prawej stronie brązowych drzwi : „Panteon – najsłynniejsza budowla świata” ( Panteon Aedificium toto terrarum orbe celeberrimum ). Panteon został wzniesiony przez Agrypę w latach 27-25p.n.e. Nazwa Panteon oznacza świątynię wszystkich bogów. Jego pierwotne wymiary wynosiły 43,76 m na 19,82 m. Ale budowla wkrótce uległa wielu zniszczeniom. Pierwszy padł ofiarą pożaru z 80 r. n.e. Świątynię odbudował Domicjan, ale po kilkunastu latach, budowla spłonęła ponownie. Odnowienie Panteonu nastąpiło za panowania Hadriana, któremu Panteon zawdzięcza obecny wygląd. Hadrian zdecydował się umieścić Panteon na prostokątnym placu długości 120 m i szerokości 60 m, otoczony portykami. Sam Panteon miał średnicę 43,30 m. Takie same wymiary miała wysokość budowli. Z przodu budowli wznosił się przedsionek, z ośmioma kolumnami, wykonane z szarego granitu, za którymi znajdowały się po cztery kolumny z różowego granitu, tworząc w ten sposób trzy „nawy”. W ścianie przedsionka, przed drzwiami, znajdowały się dwie nisze, po prawej i lewej stronie drzwi, w których znajdowały się posągi Augusta i Hadriana. W środku budowli znajdowało się siedem nisz, w których umieszczone były posągi bogów: Marsa, Wenus, Merkurego, Jowisza, Księżyca, Słońca i Saturna. Oprócz posągów bogów znajdował się także posąg Juliusza Cezara. Do tylnej ściany Panteonu przylegały termy Agryppy, a z lewej strony Bazylika Neptuna, którą wzniósł jeszcze Agryppa. Panteon został zamknięty na skutek edyktu cesarza Honoriusza. Do życia został przywrócony dopiero przez Fokasa, który w 608r. n.e. przekazał go papieżowi Bonifacemu IV, który następnie dnia 13 maja 609r. n.e. poświęcił go jako kościół Świętej Marii Męczenników. Wcześniej zostały do niego przeniesione ciała męczenników, rozproszone po wielu katakumbach.
Obecny wygląd Panteonu, a raczej jego okolicy, zawdzięczamy wielkiemu papieżowi Grzegorzowi XIII, który w 1576r. nakazał uporządkowanie placu i wzniesienia tam fontanny przez Giacomo della Porta. Plac ten nazywany jest Piazza della Rotunda. Nieco wcześniej, bo w 1520r. w Panteonie zostały złożone zwłoki Rafaela Santiego. Z czasem Panteon, zdobył innych mieszkańców. Był miejscem gdzie chowano królów włoskich.
Prace nad Amfiteatrem Flawiuszy rozpoczęto w 71 bądź w 72r. Do budowy zaciągnięto jeńców z wojny żydowskiej. Wespajazanowi udało się doprowadzić budowlę do drugiej kondygnacji, arkad. Nie przeszkodziło to jednak, w przeprowadzeniu igrzysk na tym obiekcie, które zarządził Tytus w 80r. n.e. Uroczystości toczyły się przez 100 dni. Według przekazów, ku uciesze pospólstwa, życia pozbawiono 9 tysięcy zwierząt, nie wspominając już o gladiatorach, którym przypadło złożyć krwawą ofiarę na arenie tej słynnej budowli.
Średnica amfiteatru wynosiła 187,75 i 155,60m. Arena miała natomiast wymiary 86 i 54m. Wysokość amfiteatru osiągała 50,75m. Widownia była nachylona pod kątem 37 stopni.
Naokoło amfiteatru, rozciągał się pas o szerokości około 17,5m, wybrukowany płytami z trawertynu. Zakończenie pasa stanowiły kamienne bloki, przez które przewlekano liny, służące do przytrzymywania ogromnej zasłony ( velarium ), chroniącej widzów przed promieniami słonecznymi.
W amfiteatrze mogło się zmieścić nawet 50 000 widzów, czyli tyle ile zmieściłoby się na stadionie piłkarskim w Chorzowie.
Rzym wciąż rozwijał się i rozwijał aż dotrwarł do dzisiejszych dni, kiedy jest stolicą wielkiego państwa.