Czerwony Krzyż

GENEZA POWSTANIA ORGANIZACJI CZERWONEGO KRZYŻA I JEJ PODOBNYCH

Przyjmuje się, że ponad 130 lat temu powstał międzynarodowy, humanitarny ruch, mający zapobiegać ludzkim cierpieniom i łagodzić je. Zrodził się pod wpływem przeżyć młodego, wrażliwego człowieka, z zawodu bankiera, Szwajcara Henri Dunanta, przypadkowego świadka potwornych cierpień żołnierzy rannych w bitwie pod Solferino, miasteczkiem leżącym na północy W odpowiedzi Włoch. Całodniową bitwę stoczyły tam 24 czerwca 1859r. dwie armie: cesarstwa Austrii i W odpowiedzi włoska, wspomagana przez wojska francuskie. W bitwie tej około 40 tys. Żołnierzy straciło życie, zostało rannych lub zaginęło pozostawionych bez opieki na pobojowisku. Nie miał ich kto ratować, ponieważ nie istniała jeszcze zorganizowana wojskowa pomoc medyczna.
Henri Dunant, wstrząśnięty męką rannych, próbował ulżyć ich losowi, tworząc po raz pierwszy z okolicznych mieszkańców doraźne zespoły pierwszej pomocy. Po powrocie do Genewy napisał książkę „Wspomnienie Solferino”, w której postulował powołanie dodatkowej służby medycznej w czasie wojny. Jej uczestnicy, przygotowywani podczas pokoju przez narodowe stowarzyszenia pomocy, mieliby się opiekować rannymi. Zarówno opiekunowie, jak i ranni byliby uznani za osoby neutralne nawet na polu walki.
Pomysł ten zyskał poparcie jego przyjaciół, działaczy charytatywnych i obywateli Genewy, którzy wspólnie z nim utworzyli Międzynarodowy Komitet Pomocy Rannym. Został on następnie przekształcony w Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża (MKCK).
W 1863r. na zaproszenie Komitetu przybyli do Genewy przedstawiciele 16 krajów. Przyjęli oni 10 rezolucji (artykułów), tworzących akt założycielski Czerwonego Krzyża. Ta pierwsza międzynarodowa umowa stała się podstawą uchwalonej w 1864r. Konwencji Genewskiej, która umożliwiła powstanie i działalność stowarzyszeń narodowych Czerwonego Krzyża w państwach, które ją podpisały. Były to wszystkie niepodległe państwa Europy oraz Stany Zjednoczone i Japonia.
Konwencja ustaliła znak ochronny dla rannych i personelu udzielającego pomocy, transportu rannych i punktów przeznaczonych dla nich. Znakiem tym jest czerwony, równoramienny krzyż na białym polu (odwrotność flagi szwajcarskiej).
Drugim godłem przyjętym w 1876r. podczas wojny rosyjsko- tureckiej przez Otomańskie Stowarzyszenie Pomocy Rannym i do dziś używanym przez kraje islamskie jest czerwony półksiężyc. Jest on znakiem ochronnym i wyróżniającym stowarzyszenie na tych samych prawach co Czerwony Krzyż.
Takim samym znakiem jest godło stowarzyszenia Iranu, czyli Czerwony Lew i Słońce.
Obecnie Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca jest ruchem powszechnym. Liczy ponad 250 mln członków i wolontariuszy, działających we wszystkich prawie krajach świata. Formy działalności Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca są różne, mają jednak wspólny cel. Jest nim pomoc potrzebującym i cierpiącym bez czynienia między nimi różnic.
Pomoc ta polega m.in. na trosce o rannych podczas wojny i ochronie ludności na terenach okupowanych, udzielaniu pomocy upośledzonym fizycznie i umysłowo, odwiedzaniu więźniów, niesieniu ratunku ofiarom klęsk żywiołowych, łączeniu członków rodzin rozdzielonych podczas katastrof i wojen, prowadzeniu kursów sanitarnych, popieraniu krwiodawstwa.