Joanna Darc - przydatne do bierzmowania

6 stycznia 1412 roku we francuskiej Lotaryngii przyszła na świat dziewczynka o imieniu Joanna. Przez lata dzieciństwa, córka Jakuba D’Arc i Izabeli Rome, była przygotowywana do swej pracy czyli pasania owiec. Jednak mała francuska znacznie różniła się od swoich rówieśników. Jej życiem kierowała głęboka wiara w Boga, dzięki której dziewczynka często doznawała objawień aniołów i świętych. Jednak największy wpływ na życie Joanny D’arc miały usłyszane przez nią głosy świątobliwych, które nakazały jej udać się do prawowitego dziedzica tronu Francji i doprowadzić do jego koronacji.
Chociaż dziewczyna miała dopiero szesnaście lat postanowiła podjąć niebezpieczną misję, gdyż ufała, iż Bóg uchroni ją przed wszelkim niebezpieczeństwem. Nastolatka udaje się do pobliskiego miasta Vaucouleurs, gdzie prosi tamtejszego namiestnika o pomoc. Niestety, ludzie uważają jej pomysł za niedorzeczny i nie chcą wesprzeć młodzianki w działaniach. Oczywiście, panna D’arc nie zamierza się poddać. Pół roku później wraca do miejscowości i ponownie przedstawia żądania, które tym razem zostają spełnione. Trzy tygodnie później dociera do Chinon, w którym po raz pierwszy spotyka się z Karolem i po kilku przesłuchaniach przekonuje władze do swoich racji.
Nie był to jednak koniec zmagań młodej bohaterki. Joanna stanęła przed niezwykle trudnym zadaniem – odbicia Anglikom oblężony przez nich Orlean. Przywdziewając męski strój, z mieczem w dłoni, wyruszyła na straszliwą bitwę. Po wielu dniach ciężkich walk, dzięki szybko podejmowanym, zdecydowanym działaniom, podjętym przez Joannę D’arc, udało się odbić okupowane miasto. Wydarzenie to, miało niezwykle ogromne znaczenie. Nastoletnia francuska pobudziła rodaków do podjęcia działań przeciw agresorowi. Święta Joanna stoczyła jeszcze wiele walk, najczęściej wychodząc z nich zwycięsko. Ostatecznie, Dziewica Orleańska, jak ją później nazwano, zrealizowała swój cel. Nowym władcą Francji został Karol VII, który w wyrazie wdzięczności udzielił Joannie i jej rodzinie nobilitacji.
Wkrótce panna D’arc dostała się do niewoli burgundzkiej, a następnie angielskiej, gdzie stanęła przed sądem kościelnym, oskarżona o herezję, współdziałanie z szatanem i noszenie męskiego stroju. Werdykt sędziego był okrutny. Joanna miała zostać spalona żywcem na stosie. Mimo interwencji króla i odroczenia decyzji, wyrok został wykonany w 1431 roku na Starym Rynku w Rouen. Proces kanonizacyjny trwający w latach 1869 – 1920 zakończył się zaliczeniem Dziewicy Orleańskiej w poczet świętych kościoła rzymsko – katolickiego.
Joanna D’arc zachowała się w pamięci europejczyków głównie jako doskonały taktyk i przywódca. Jednak dla mnie, nie liczy się jedynie jej ogromna odwaga i rozsądek, lecz upór w dążeniu do celu, nieprzezwyciężony zapał i wiara we własne możliwości. Na drodze Dziewicy Orleańskiej stanęło wiele przeszkód, które dzięki głębokiej wierze w Boga i wytrwałości, udało jej się pokonać. Moją największą aprobatę uzyskała postawa Joanny, podczas procesu w Rouen, kiedy dzielnie i śmiało odpowiadała na pytania przebiegłych sędziów. Dziewczyna nie przelękła się, mimo wiszącej nad nią groźby kary śmierci, co świadczyło o jej silnym charakterze. Pragnę, aby święta Joanna została moją patronką, ponieważ jest dla mnie wzorem do naśladowania, zarówno jako błogosławiona, jak i waleczna, niezależna kobieta, która przewyższa męstwem niejednego przedstawiciela płci przeciwnej.

PS. Nieźle namęczyłam się, pisząc tę pracę, więc mam nadzieję, że to docenicie :) pozdrawiam