Neron widziany oczyma ludzi w powieści "Quo Vadis" Henryka Sienkiewicza.

Neron nie cieszył sie dobrą opinią wśród ludu Rzymskiego, nie budził szacunku czy podziwu. Uczucia, które wywoływał byłył uczuciami wrogimi. Gdy przejeżdżał ulicami Rzymu stojący bliżej pochlebcy wznosili nieszczerze okrzyki pozdrowień, inni ze strachu czynili zadość cesarskiej próżności. Prawda o Neronie wypowiadana była w anonimowym tłumie gwarantującym bespieczeństwo ( choć zwykle taki tłum roił sie od Nerona i Tygellina). Neron był typem czlowieka próżnego, słyszał tylko pochwały, nienawidził prawdy o samym sobie. Zył w rozdwojeniu świadomości. Będąc mordercą, chciał byc widziany ojcem narodu, będąc tyranem chciał być ludu przyjacielem, będąc dantetnym komediantem, aspirował do rangi wielkiego poety. Oprócz strachu i nienawiści wywoływał śmiech, postrzegano go w kategoriach karykaturalnych, szydzono z jego wyglądu zewnętrznego, braku charakteru.
Neron jako jednostka zepsuta i zwyrodniała otaczał się nikczemnikami pozbawionego jakiego kolwiek pietyzmu dla ludzkiego losu czy życia. Najbliższe otoczenie Nerona nie traktowało go poważnie, byli przy nim bądż ze strachu, bądż z interesowności.
Trudno poweidzieć czy istniała osoba, nawet z kręgo najbliższaj rodziny, która by bezinteresownie i szczerze kochała Nerona.