Analiza "mony lisy" leonarda da vinci

1.Opis
Autorem obrazu pt. "Mona Lisa" jest Leonardo da Vinci. Obraz powstał w początkach XVI wieku (ok. 1503 - 1507), a obecnie znajduje się w paryskim Luwrze, będąc własnością rządu Francji. Leonardo da Vinci to włoski malarz, architekt, filozof, muzyk, poeta, odkrywca, matematyk, mechanik, anatom, geolog. Tworzył on w renesansie, często uważa się go za jednego z największych malarzy wszech czasów i prawdopodobnie najbardziej wszechstronnie utalentowaną osobę w historii. Jest to obraz olejny namalowany na desce z topoli o wymiarach 77 cm x 53 cm Tematyką tego dzieła jest portret Mony Lisy z wł. La Gioconda.
2.Analiza

Pole obrazowe ma kształt prostokąta pionowego. Kompozycja tego dzieła jest jednopostaciowa. Postać kobiety jest wyodrębniona z krajobrazu znajdującego się w tle. Na pierwszym planie widać postać kobiety w swobodnej pozie do połowy postaci. Kobieta ta odziana jest w ciemną suknie, ręce jej są złożone, ciało w półobrocie, jej oczy natomiast patrzą prawie wprost na widza spokojnym spojrzeniem. Postać kobiety ma ponadto delikatne brwi, subtelne, niewielkie usta oraz zaokrąglone kształty ciała. Na drugim planie znajduje się krajobraz, który przedstawia las i kręte ścieżki spowite mgłą. Między postacią kobiety a groźnym krajobrazem nie ma kontrastu. Kompozycja obrazu jest statyczna z wyraźnie zaakcentowane centrum. Tło kompozycji ma charakter obniżonego horyzontu. Na obrazie został zastosowany delikatny modelunek światłocieniowy, a światło jest rozproszone. Ponadto występuje malarskość światłocienia, która powoduje, że na obrazie można zaobserwować głębie krajobrazu.

3, Interpretacja

"Mona Lisa" jest obrazem charakteryzującym się raczej ciemnymi i chłodnymi barwami. Dominuje w nim zieleń i to zarówno w szacie samej Mony, jak i w znajdującym się za nią lesie. Krajobraz przedstawiony na obrazie wydaje się być bardzo baśniowy oraz trudny do określenia bowiem niejasność wynika z niewyraźnego zarysu drzew, które są także przyrównywane do gór. Kompozycja jest zdecydowanie statyczna, jednakże otwarta. Portret ten od wieków zachwyca historyków i twórców, a także zwykłych ludzi. Niektórzy z nich sądzą nawet, że Leonardo, który jak na epokę, w której żył był wyjątkowo inteligentny i oświecony, a wręcz wyprzedzał swoją epokę, stworzył swój ukryty autoportret, a wyraz twarzy zwany "enigmatycznym uśmiechem" ma wyśmiewać nierozumność ludzi, którzy tego nie widzą.
Związanych z tym obrazem jest także wiele hipotez tożsamości kobiety przedstawionej na obrazie. Większość ekspertów twierdzi, że modelką jest kobieta o imieniu Lisa Gherardini, żona bogatego florenckiego kupca Francesco Giocondo (stąd tytuł La Gioconda), który zamówił ten portret u Leonarda da Vinci. Portret zawisnąć miał w jadalni, stąd jego niewielkie rozmiary. Ze względu na opieszałość Leonarda, Francesco Giocondo odmówił zapłaty za gotowy obraz. Malarz zabrał ukończony obraz do Francji i nigdy go nie przekazał w ręce Giocondy. Na początku XX wieku pojawiło się wiele wątpliwości i niepotwierdzonych hipotez związanych z tożsamością Mony Lisy. Niektórzy uznali, że do tego obrazu odnoszą się słowa, głoszone przez Leonarda w ostatnich latach jego życia, mówiące o portrecie pewnej damy z Florencji wykonanym na zlecenie Giuliano de' Medici, co wykluczałoby Lisę Gherardi, z powodu braku jej powiązań z de' Medici. Pierwsze zapisy o modelce obrazu pojawiły się w 1550 r., w pierwszej historii krytycznej sztuki włoskiej, Giorgio Vasariego, który napisał: "Leonardo namalował dla Francisco del Giocondo portret żony Mony Lisy". Jednak w 1911 r. po kradzieży obrazu z Luwru, zaczęto podawać w wątpliwość słowa Vasariego. Wysuwano przypuszczenia, że tajemnicza kobieta była jedynie wytworem wyobraźni malarza lub że portret przedstawia samego da Vinci. Historyk sztuki, Giuseppe Pallanti, w swojej książce zatytułowanej Mona Lisa, kobieta naiwna, potwierdza tezę Vasariego, opierając się gruntownych studiach nad źródłami, jakie stanowiły dla niego bogate zbiory dokumentów z epoki, zachowane w Archiwum Państwowym we Florencji. Pallanti w swojej pracy zapewnia, że ma wystarczające podstawy, aby potwierdzić istnienie Lisy Gherardini oraz jej związek z obrazem. Inną hipotezę przedstawia dr Lilian Schwartz, sugerując, że obraz przedstawia samego Leonarda da Vinci. Schwartz użyła komputerowego programu do cyfrowego porównania rysów twarzy Mony Lisy i Leonarda i doszła do wniosku, że obie postaci mają identyczne umiejscowienie i wymiary nosa, ust, podbródka oraz czoła. Przeciwnicy tej teorii podkreślają, że podobieństwo może wynikać z faktu, że porównywała ona twarz malarza używając jego autoportretu. Wskazane podobieństwo może więc wynikać z tego, że autorem obu dzieł jest ta sama osoba. Nie ma również dowodu na to, że porównywana rycina była rzeczywiście autoportretem Leonarda. W książce Misery of the Mona Lisa dziennikarka, Rina de' Firenze przedstawia wczesne życie da Vinci i jego matki Catriny, twierdząc, że to właśnie ona jest przedstawiona na portrecie. Natomiast Maike Vogt-Lerssen przestawia przesłanki przemawiające za tym, że przedstawioną kobietą jest Izabela Aragońska - księżna Mediolanu. Miałyby o tym świadczyć takie fakty jak strój modelki, wskazujący na powiązania z rodziną Visconti-Sforza oraz podobieństwo do innego obrazu księżnej. Debatę wydaje się zamykać książka wydana przez muzeum Luwr Leonardo Da Vinci At The Louvre, w której autorzy twierdzą, że odkryte w ciągu ostatnich lat dokumenty potwierdzają, że postać na obrazie to Lisa Gherardini. We wrześniu 2006 francuscy ekspertci ogłosili, że Mona Lisa podczas pozowania mistrzowi była w ciąży lub zaraz po porodzie. Dzięki najnowszej technologii odkryli oni, że Mona Lisa okrywała suknię specjalnym woalem z gazy, jaki niegdyś nosiły kobiety w ciąży lub zaraz po porodzie. Wielu ekspertów już od dawna sugerowało, że Lisa Gherardini w trakcie pozowania była w ciąży.
Wybrałam ten obraz, gdyż wywarł na mnie ogromne wrażenie. Jestem pełna podziwu dla kunsztu i mistrzostwa Leonarda da Vinci. Uważam, że w perfekcyjny sposób oddał on za pomocą pędzla kobiece piękno. Ponadto zadziwiające jest to, iż każdego widza zaciekawia tajemniczy uśmiech Mony Lisy, który jest przez niektórych uznawany za wrażenie wywołane przez cień w kącikach warg, dla innych zaś jest to zamierzony ruch Leonarda da Vinci . Interesująca jest także technika malowania Leonarda zwana sfumato (od wł. sfumare- cieniować, rozwiać się). Jej zastosowanie powoduje zanik wyraźnych, rozgraniczonych konturów. Ponadto wszystkie obrazy Leonarda da Vinci zachwycają miękkością tonu i osobliwą słodyczą wyobrażonych przez niego twarzy i postaci, dlatego przyciągają dużą grupę widzów, których zafascynowało malarstwo tak wybitnego artysty.




Bibliografia:

1. Giuseppe Pallanti „Mona Lisa, kobieta naiwna”
2. Rina de' Firenze „Misery of the Mona Lisa”
3. “Leonardo Da Vinci At The Louvre”