Kultura rycerska – zaginęła czy przetrwała do czasów współczesnych? - rozprawka

Niespełna szesnaście wieków temu upadło wielkie mocarstwo – Rzym. Rozpoczął się nowy rozdział w historii ludzkości, nazwany później średniowieczem, w którym to lud podzielony był na stany. Między nimi najistotniejszy stanowiło rycerstwo, posiadające własne zasady, obyczaje, idee składające się na złożoną kulturę. Jej wyrazistość była tak silna, że zachowała się do dnia dzisiejszego, a co pragnę udowodnić poniższymi argumentami.

Pierwszy argument świadczy za tym, że kultura rycerska przeżyła wraz z potomkami sławetnych rycerzy średniowiecza, którzy nie zapomnieli o ideach, jakimi kierowali się ich przodkowie, kultywując jednocześnie dawne obyczaje: turnieje, pasowania, śluby brankom serca… Nieraz widać tych wojów w środkach publicznego przekazu, choć rzadko chce nam się ich dostrzec. Jednak oni istnieją, działają, zarażają innych swoim zainteresowaniem – rycerstwem.

Kolejny argument, opowiadający się po stronie mojej tezy, dotyczy nie tylko okrojonej grupy zapaleńców, którzy nabyli sobie rycerskie wyposażenie i ubiór, lecz zwykłych odruchów społecznych: ustępowanie miejsca w autobusie osobom starszym, jak i płci słabszej, pomaganie paniom w znojach dnia codziennego, czy też obrona niewinnych przed niesłuszną agresją oraz większe czyny niezaliczające się może do przeciętnych odruchów społecznych, ale wręcz bohaterstwa, jakim w swoim czasie, opiewanym na cały świat, był „Lot97” – przykład wielkiej odwagi i bezprecedensowego poświęcenia w obliczu zbliżającej się śmierci.

Z drugiej strony prasa, radio, telewizja zalewając nas „brudami teczek” skutecznie wzbudzają w sercach ludzkich destrukcyjną nienawiść, brak tolerancji i prowadzą zasiew ziarna plugawiącego honor, odwagę, uczciwość, miłosierdzie, które są przecież ideami rycerskości, synonimem dobra. Buduje to złudne przekonanie zaniku kultury średniowiecznych rycerzy w obecnych czasach.

Nie mam wątpliwości, że kultura rycerska przetrwała do czasów współczesnych nie tylko w osobie prawdziwych rycerzy, ale i w duszy każdego, szarego obywatela. Choć w niektórych może być nieco uśpiona, wiem, że w obliczu niebezpieczeństwa własnego, narodowego bądź ogólnego, wszyscy – niezależnie od pochodzenia, czy wyznania – są gotowi na czyn rycerski, wręcz bohaterski.