Historia języka polskiego

1 Język słowiański należy do indoeuropejskiej rodziny, zajmującą obszar od Indii po zachodnią Europę.
2 W II i III wieku p.n.e. z języka praindoeuropejskiego ukształtował się język prasłowiański. Zajmowali oni ziemię od Odry na zachodzie, środkowy Dniepr na wschodzie, od Karpat na południe po Bałtyk na północ.
3 W III i IV wieku n.e. doszło do rozpadu wyodrębniły się trzy grupy językowe:
a) zachodniosłowiański – polski, czeski, słowacki.
b) wschodniosłowiański – rosyjski, ukraiński, białoruski.
c) południowosłowiański – słoweński, serbski, chorwacki, macedoński, bułgarski.
4 Dzisiejsza słowiańszczyzna stanowi najsilniejszą grupę językową. (Najstarszy tekst pisany powstał w 2 połowie IX wieku ( tłumaczenie ewangelii z greckiego na bułgarski)).
5 Język polski ma następujące cechy:
a) nosówki (ą, ę ,m, mi ,ń, ni,).
b) akcent pada na przedostatnią sylabę.
c) rodzaj męskoosobowy i niemęskoosobowy w liczbie mnogiej.
d) przegłos (możliwość przejścia e w o lub a).
e) wokalizacja.
W języku polskim wyróżnia się następujące okresy:
- staropolski (X-XV)
- średniopolski (XVI-1772)
- nowopolski (1772-1939)
współczesny język polski