Malarstwo rokokowe jako wyraz obyczajowosci i kultury dworskiej

MALARSTWO ROKOKOWE JAKO WYRAZ OBYCZAJOWOSCI I KULTURY DWORSKIEJ

Wiek XVIII był w dziejach sztuki pierwszym okresem, w którym twórczość wyzwalała się z więzów uprzedzeń. Malarze nie musieli już wyrażać wierzeń religijnych, ani odtwarzać przyrody, ani rozwiązywać problemów przestrzeni. Okres ten zapoczątkował styl zwany rokoko którego funkcja ograniczała się głownie do dekoracji. Malarstwo dekoracyjne rozwijało się na dworach królewskich we Francji, Hiszpanii również w we Włoszech oraz Niemczech. Jednak Francja była największy ośrodkiem kultury dworskiej gdzie styl ten rozkwitł najbardziej. Na początku XVIII w. monumentalny, pompatyczny styl Ludwika XIV ustąpił miejsca lżejszym formom stylu, natomiast za panowania Ludwika XV ukształtowała się we Francji sztuka rokokowa (styl Ludwika XV) w której doszły do głosu tendencje antyklasyczne, będące odbiciem nowych wówczas form życia dworskiego. Zmysłowość, intymność, sentymentalizm i dążenie do wygody i luksusów określały najogólniej charakter tej schyłkowej kultury i sztuki dworskiej. Antoine Watteau najwybitniejszy artysta tego okresu przedstawia dworzan w jednym z najsłynniejszym z jego dzieł pt. "Odjazd na Cyterę" w rzeczywistości przedstawiających powrót kochanków z wyspy miłości po założeniu ślubowań w przybytku Wenery. Elegancki, sztuczny, trochę smutny "Odjazd na Cyterę" daje stosunkowo jeszcze różowy wizerunek osiemnastowiecznych kół towarzyskich .W jednym z ostatnich obrazów Watteau "Szyld salonu sztuki Gersainta" widzimy to samo towarzystwo , wszakże już nie zajęte igraszkami miłosnymi , ale uważnie oglądające obrazy i artystyczne przedmioty w sklepie przyjaciela Watteau, Gersainta, dla którego ten szyld został namalowany.
Szkoła w Wenecji, która była pionierem dekoracyjnych ujęć, wywarła poważny wpływ na sztukę francuską. "Narcyz" pędzla Francois Lemoyne'a ukazuje tą nową atmosferę beztroski, nasyconą gracją i kolorem, szczyt frywolności osiągnął Jean-Honore Fragonard. Zmysłowe krzywizny wyginają się i miłośnie łączą w jego kompozycjach. Huśtawka, gdzie wszystko wraz z liśćmi wygląda jak luksusowa bielizna, to filuterny żart erotyczny.
Bardzo popularne w tym okresie były również portrety głownie zamawiane przez piękne i majętne panie dworu oraz przez wybitnych dworaków. Wybitnymi portrecistami byli min. Francois Boucher "madame de Pompadour", Hyacinthe Rigaud "Kardynał de Bouillon", Jean-Marc nattier "Madame Henriette", Louise Vigee Lebrun "Królowa Maria Antonina". Z przedstawień w malarstwie rokokowym życia dworskiego osiemnastego wieku możemy wywnioskować że dworzanie spędzali większość swojego czasu na igraszkach, miłosnych schadzkach oraz flirtach. Byli próżni, rozpustni, trwonili majątek głownie na przyjemności, luksusy oraz przyjęcia pogrążając przy tym i tak już zadłużony kraj oraz nie patrząc w jakiej sytuacji znajduje się reszta społeczeństwa Francji.

Ważne pojęcia !!!

Fête champêtre (w języku francuskim oznacza święto wiejskie), motyw scen pasterskich w malarstwie, popularny zwłaszcza w XVIII w. w sztuce rokoka przedstawiającej dworzan w sielskiej scenerii, przebranych za pasterzy.

Fête galante (w języku francuskim oznacza święto wytworne), motyw malarstwa rokokowego obejmujący sceny zabaw i koncertów oraz wytwornego towarzystwa na tle przyrody.
Comedia dela arte