Linia Maginota

Linia Maginota - system fortyfikacji francuskich, zbudowanych w latach 1929-1934 (umacniany do 1940) na granicach z Niemcami i Luksemburgiem.

Projekt umocnień powstał w czasie prac Komisji Organizacyjnej do spraw Rejonów Umocnionych CORF (Commision d'Organisation des Regions Fortifes), którą nadzorował minister wojny Francji P.Painleve. Jej nazwa wzięła się od następcy Paileve'a, ministra wojny Andr Maginota, który oficjalnie zreferował opinii publicznej we francuskim parlamencie założenia taktyki, opartej właśnie o te umocnienia. Długość linii wynosiła 450 km. Ocenia się, że koszty budowy sięgały 9 mln franków w złocie za 1 km umocnień. Ogółem zbudowano 580 obiektów, a ściany i stropy pojedynczego obiektu miały grubość 3,5 m. Grubość kopuły pancernej sięgała 30 cm. Głównym celem budowy było zabezpieczenie się przed niespodziewanym atakiem niemieckim. Fakt, że granica z Belgią i Szwajcarią nie zostały włączone w program umocnień dał możliwość zastosowania przez Trzecią Rzeszę manewru oskrzydlającego i wkroczenia w 1940r. na teren Francji przez terytorium Belgii. Wśród Francuzów panowało powszechne przekonanie o niemożliwości jej zdobycia. Miało to ogromny wpływ na francuską doktrynę wojenną zakładającą przewagę obrony nad atakiem oraz utrzymywanie przestarzałego uzbrojenia.

Fortyfikacje francuskie tego okresu, zbiorczo nazywane zazwyczaj Linią Maginota, dzielimy na:
- Właściwą Linię Maginota - fortyfikacje na granicy z Niemcami i Luksemburgiem;
- Linię Obrony Renu;
- Nowe Fronty (w tym tzw. Przedłużenie Linii Maginota) - fortyfikacje na granicy z Belgią;
- Małą Linię Maginota - fortyfikacje na granicy z Włochami.

Linia Maginota nie spełniła oczekiwań narodu francuskiego w obliczu nowej taktyki niemieckiej armii zwanej "Wojną Błyskawiczną" (Blitzkrieg).