Przyczyny, objawy i sposób leczenia cukrzycy

Cukrzyca typu 1, dawniej nazywana insulinozależną lub młodzieńczą, z reguły występuje u dzieci i młodzieży, a rzadko początek choroby pojawia się w wieku starszym. Spowodowana jest ona bezwzględnym brakiem insuliny, na skutek zniszczenia i uszkodzenia komórek wysp Langerhansa trzustki. Cukrzyca typu 1 wymaga stałego stosowania insuliny egzogennej. Cukrzyca typu 2, dawniej zwana insulinoniezależną lub cukrzycą dorosłych, ujawnia się najczęściej u ludzi w średnim lub w starszym wieku, przeważnie mających problem z nadwagą. Cukrzyca typu 2 nie wykazuje tendencji do wywołania śpiączki. Komórki trzustki długo zachowują pełną lub częściową zdolność do wytwarzania insuliny, ale z czasem ilość tego hormonu staje się niewystarczająca.
Najczęściej przyczyną cukrzycy są predyspozycje genetyczne, zwłaszcza dla typu 1. Lata zaniedbywania kondycji ruchowej i lekceważenia podstawowych reguł zdrowego trybu życia – odżywianie się zbyt słodko, słono, tłusto oraz siedzący tryb życia - najczęściej towarzyszą ujawnieniu się skłonności do cukrzycy typu 2. Przyczyną powstania choroby może być również starzenie się, bowiem z wiekiem naturalnie obniża się tolerancja komórek na glukozę oraz wydajność wszystkich komórek organizmu a w tym trzustki. Cukrzyca może też powstać na skutek ciąży, stresu (u osób z predyspozycjami genetycznymi) oraz, m,in. chorób gruczołów dokrewnych, zaburzenia funkcjonowania jajników, infekcji, marskości wątroby, ostrych i przewlekłych zapaleń trzustki. Przy typie 1 pacjenci skarżą się na ciągłe pragnienie, nadmierne wydalanie moczu (nawet do 2-5 litrów dziennie), zwiększony apetyt przy jednoczesnej utracie masy ciała, bolesne skurcze mięśniowe, ropne zmiany skórne, grzybice. U dzieci przebieg choroby jest cięższy. Ponadto u dzieci nagle może wystąpić śpiączka. Przy typie 2 objawy są bardzo różne i niespecyficzne. Pojawiają się: znużenie, zwiększenie apetytu, utrata masy ciała, pragnienie i wielomocz, zgorzel stopy itp. Osoba chora na cukrzycę typu 1 powinna spożywać 6-7 posiłków o łącznej wartości energetycznej 30 do 40kcal na 1kg masy ciała na dobę. Ostatni posiłek powinien mieć miejsce tuż przed snem (kanapka, owoc, kasza, ryż). Największe posiłki koordynuje się w czasie z zastrzykami insuliny. Cukrzyk powinien odczekać 30-45 minut po podskórnym podaniu insuliny zanim przystąpi do jedzenia. Ważne jest by posiłki miały stałe pory, tak jak zastrzyki. W cukrzycy typu 2 wskazane jest mniejsze dobowe spożycie kalorii, rozłożone na 3-4 posiłki. Gdy przyczyną cukrzycy jest względny niedobór insuliny i związana z nią insulinooporność (cukrzyca typu 2), skuteczne są doustne leki hipoglikemizujące. Szczególnie popularne i efektywne w leczeniu cukrzycy insulinoniezależnej są pochodne sulfonylomocznika. Obniżają one poziom glukozy przez pobudzanie komórek beta trzustki do wydzielania hormonu oraz zwiększają wrażliwość tkanek obwodowych i wątroby na insulinę.
Pochodne sulfonylomocznika normalizują także inne procesy metaboliczne u chorych na cukrzycę typu 2. Zmniejszają np. powstałą wskutek cukrzycy nadmierną krzepliwość krwi, co hamuje agregację (skupianie) płytek krwi, nie dopuszczając do tworzenia się zakrzepów, blokujących przepływ krwi. Ocenia się, że działanie antyagregacyjne tych leków zapobiega również retinopatii cukrzycowej, polegającej na zmianach w siatkówce oka w wyniku uszkodzenia naczyń odżywiających siatkówkę, oraz hamuje jej postęp.
Pochodne sulfonylomocznika korygują nieprawidłowy profil lipidowy - zmniejszają stężenie trójglicerydów i cholesterolu w surowicy krwi. Jest to działanie istotne, ponieważ u chorych z cukrzycą obserwuje się przedwczesny rozwój miażdżycy prowadzącej do poważnych zmian sercowo-naczyniowych. Rodzaj leku przeciwcukrzycowego, jeśli do wyrównania metabolicznego nie wystarczają dieta i wysiłek fizyczny, zależy od przebiegu cukrzycy i chorób jej towarzyszących, dlatego decyzję co do sposobu leczenia podejmuje wyłącznie lekarz.

Cukrzyca typu 1, dawniej nazywana insulinozależną lub młodzieńczą, z reguły występuje u dzieci i młodzieży, a rzadko początek choroby pojawia się w wieku starszym. Spowodowana jest ona bezwzględnym brakiem insuliny, na skutek zniszczenia i uszkodzenia komórek wysp Langerhansa trzustki. Cukrzyca typu 1 wymaga stałego stosowania insuliny egzogennej. Cukrzyca typu 2, dawniej zwana insulinoniezależną lub cukrzycą dorosłych, ujawnia się najczęściej u ludzi w średnim lub w starszym wieku, przeważnie mających problem z nadwagą. Cukrzyca typu 2 nie wykazuje tendencji do wywołania śpiączki. Komórki trzustki długo zachowują pełną lub częściową zdolność do wytwarzania insuliny, ale z czasem ilość tego hormonu staje się niewystarczająca.
Najczęściej przyczyną cukrzycy są predyspozycje genetyczne, zwłaszcza dla typu 1. Lata zaniedbywania kondycji ruchowej i lekceważenia podstawowych reguł zdrowego trybu życia – odżywianie się zbyt słodko, słono, tłusto oraz siedzący tryb życia - najczęściej towarzyszą ujawnieniu się skłonności do cukrzycy typu 2. Przyczyną powstania choroby może być również starzenie się, bowiem z wiekiem naturalnie obniża się tolerancja komórek na glukozę oraz wydajność wszystkich komórek organizmu a w tym trzustki. Cukrzyca może też powstać na skutek ciąży, stresu (u osób z predyspozycjami genetycznymi) oraz, m,in. chorób gruczołów dokrewnych, zaburzenia funkcjonowania jajników, infekcji, marskości wątroby, ostrych i przewlekłych zapaleń trzustki. Przy typie 1 pacjenci skarżą się na ciągłe pragnienie, nadmierne wydalanie moczu (nawet do 2-5 litrów dziennie), zwiększony apetyt przy jednoczesnej utracie masy ciała, bolesne skurcze mięśniowe, ropne zmiany skórne, grzybice. U dzieci przebieg choroby jest cięższy. Ponadto u dzieci nagle może wystąpić śpiączka. Przy typie 2 objawy są bardzo różne i niespecyficzne. Pojawiają się: znużenie, zwiększenie apetytu, utrata masy ciała, pragnienie i wielomocz, zgorzel stopy itp. Osoba chora na cukrzycę typu 1 powinna spożywać 6-7 posiłków o łącznej wartości energetycznej 30 do 40kcal na 1kg masy ciała na dobę. Ostatni posiłek powinien mieć miejsce tuż przed snem (kanapka, owoc, kasza, ryż). Największe posiłki koordynuje się w czasie z zastrzykami insuliny. Cukrzyk powinien odczekać 30-45 minut po podskórnym podaniu insuliny zanim przystąpi do jedzenia. Ważne jest by posiłki miały stałe pory, tak jak zastrzyki. W cukrzycy typu 2 wskazane jest mniejsze dobowe spożycie kalorii, rozłożone na 3-4 posiłki. Gdy przyczyną cukrzycy jest względny niedobór insuliny i związana z nią insulinooporność (cukrzyca typu 2), skuteczne są doustne leki hipoglikemizujące. Szczególnie popularne i efektywne w leczeniu cukrzycy insulinoniezależnej są pochodne sulfonylomocznika. Obniżają one poziom glukozy przez pobudzanie komórek beta trzustki do wydzielania hormonu oraz zwiększają wrażliwość tkanek obwodowych i wątroby na insulinę.
Pochodne sulfonylomocznika normalizują także inne procesy metaboliczne u chorych na cukrzycę typu 2. Zmniejszają np. powstałą wskutek cukrzycy nadmierną krzepliwość krwi, co hamuje agregację (skupianie) płytek krwi, nie dopuszczając do tworzenia się zakrzepów, blokujących przepływ krwi. Ocenia się, że działanie antyagregacyjne tych leków zapobiega również retinopatii cukrzycowej, polegającej na zmianach w siatkówce oka w wyniku uszkodzenia naczyń odżywiających siatkówkę, oraz hamuje jej postęp.
Pochodne sulfonylomocznika korygują nieprawidłowy profil lipidowy - zmniejszają stężenie trójglicerydów i cholesterolu w surowicy krwi. Jest to działanie istotne, ponieważ u chorych z cukrzycą obserwuje się przedwczesny rozwój miażdżycy prowadzącej do poważnych zmian sercowo-naczyniowych. Rodzaj leku przeciwcukrzycowego, jeśli do wyrównania metabolicznego nie wystarczają dieta i wysiłek fizyczny, zależy od przebiegu cukrzycy i chorób jej towarzyszących, dlatego decyzję co do sposobu leczenia podejmuje wyłącznie lekarz.

źródło:
http://kafeteria.pl/ziu/obiekt.php?id_t=184