Ocena postępowania i charakterystyka Jacka Soplicy.

Jacek Soplica jest to jeden z głównych bohaterów epopei Mickiewicza „Pan Tadeusz”.
Był on w młodości typowym polskim szlachcicem. Był porywczy i zawadiacki, w głowie miał tylko „bitkę i wypitkę”, a przy kobietach zachowywał się z nonszalancją. Przed zabójstwem Stolnika Horeszki cieszył się wśród szlachty dużym autorytetem. Był lubiany dzięki temperamentowi oraz dzięki temu, że chętnie służył pomocą. Ceniono również jego towarzyskość oraz to, że był dobrym człowiekiem i oddanym przyjacielem. Jacek Soplica to przykład patrioty. Nigdy nie współpracował z Rosjanami mimo tego, że proponowane mu były z ich strony bogactwa i wysokie urzędy.
Bohater „Pana Tadeusza” ma jednak również wiele złych stron. Największą jego wadą było to, że jako szlachcic kierował się prywatą. Wynikł z tego jego najgorszy życiowy błąd, kiedy nie pomógł Stolnikowi w walce z Moskalami, a nawet postrzelił go. Ten czyn można jednak usprawiedliwić, gdyż winien temu był również (jeśli nie głównie) sam Horeszko. Stolnika cechowały cynizm i egoizm i nie liczył się z uczuciami Jacka. Soplica był mu potrzebny do realizacji swoich planów politycznych (ponieważ miał duże poważanie u szlachty). Znęcał się nad Jackiem psychicznie, pytając go, co sądzi o kandydaturze Wojewody do ręki swej córki. Jego działania godziły w dumę szlachecką Jacka i obrażały go, nie można więc winić za to, co zaszło wyłącznie Soplicy.
W imię miłości Jacek był zdolny do największych poświęceń, potrafił nawet się upokorzyć. Przez swoją nieudaną miłość skazany został na osamotnienie i tragiczne istnienie w niesławie – posądzono go o zdradę ojczyzny. Niestety, w tym czasie stał się lekkomyślny i nieodpowiedzialny. Ożenił się z niekochaną przez siebie kobietą, popadł w nałóg pijaństwa, a swoimi działaniami krzywdził czasem poważnie innych ludzi (np. żonę).
Po zabójstwie Stolnika Horeszki wychodzi na jaw kolejny atut Jacka – zdolność do znoszenia upokorzeń. Odrzucił propozycję współpracy z Moskalami. Widzimy, że nie był materialistą, ale prawdziwym patriotą.
Już wkrótce Soplica dał kolejne dowody swojego patriotyzmu, zaciągając się do wojska Napoleona i walcząc w bitwach pod Samosierrą, Hohenlinden i Jeną. Potem wykazał ducha pokuty i pokory – wstąpił do zakonu bernardynów i przybrał skromne imię księdza Robaka. Godne zapamiętania są również takie jego czyny, jak: organizowanie powstania na Litwie (kolejny dowód oddania ojczyźnie) i zostanie emisariuszem.
Piękne życie Jacka Soplicy zakończyła piękna śmierć, gdy zasłonił Tadeusza przed strzałem własnym ciałem (rana okazała się śmiertelna, gdyż powstała w miejscu dawnego urazu z bitwy). Soplica słusznie został odznaczony Legią Honorową.
Podsumowując, żywot Jacka usłany był nieszczęściami oraz błędnymi decyzjami, lecz, po pierwsze, bardzo często nie wynikały one z jego winy, a po drugie był to dobry człowiek, oddany przyjaciel i, przede wszystkim, wielki patriota zdolny do żałowania za swoje winy i pokuty. Takiego życia i takiej śmierci nie powstydziłby się nawet bohater.