Biografia Daniela Naborowskiego jako przedstawiciela poezji dworskiej.

Daniel Naborowski urodził się w 1573 roku w Krakowie, a zmarł w 1640 w Wilnie. Był wybitnym poetą barokowym. Znał wiele języków między innymi włoski, francuski, niemiecki, a także łacinę oraz grekę. Dzięki znajomości tych języków został w późniejszym okresie swojego życia nad dworskim tłumaczem. Studiował w Wittenberdze i Bazylei, gdzie ukończył w 1595 medycynę. Następnie studiował prawo w Orleanie i Strasburgu. Od 1602 do ok. 1633 dworzanin Radziwiłłów, a także ich lekarz, nadworny poeta i nauczyciel. Po 1633 był czynnym uczestnikiem kalwińskiego życia religijnego, pozostawał mimo to w dobrych stosunkach z katolikami. Od 1637 został sędzią grodzkim w Wilnie, gdzie po 3 latach zmarł.

Jak już wspomniałam Naborowski "uprawiał" poezję dworską. Rozwijała się w otoczeniu magnackim, zorientowana na obce wpływy i inspiracje kulturowe. Wyspecjalizowana przede wszystkim w operowaniu wyrafinowaną formą, zaś w warstwie tematycznej skupiona głównie na obliczach erotyki i flirtu pałacowego. Ogólnie mówiąc zadaniem poezji dworskiej było postrzeganie rzeczywistości jako sfery pełnej wewnętrznych napięć, dynamicznej, niestałej, w której jednocześnie jednak wszystko dąży ku harmonii. Jednak poezja dworska wydała nie tylko utwory o tematyce miłosnej.

Poeta stosując zasadę konceptu, podejmuje w swej twórczości ważkie tematy egzystencjalne i filozoficzne. W jego poezji pojawia się motyw marności ludzkich dążeń wobec potęgi przemijania. Szuka on harmonii pomiędzy przeciwieństwami przemijania i trwania, między naturą życia a przeznaczeniem. Podejmuje, więc obsesyjnie metaforę życia, które jest jako, np. " dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt"("Krótkość życia") jest marnością. Przed przemijaniem ocala tylko cnota, szlachetność, która pozwala osiągnąć harmonię życia wiecznego ("Cnota – grunt wszystkiemu"). W poezji Naborowskiego pojawia się wiele refleksji nad przemijaniem i kruchością ludzkiego życia. Typową dla epoki była fascynacja czasem, nicością i śmiercią. W wierszu pt. "Marność" daje się zauważyć wyraźny wpływ biblijnego motywu "Vanitas". Poeta stwierdza bowiem, że wszystko w życiu jest marnością, nicością, jedynie, co pozostaje człowiekowi to opieka Boska. Daniel tworzy także typowe utwory dworskie, np. panegiryczne wobec mecenasów(np. wobec Radziwiłła), oraz będące wykwintnymi komplementami pod adresem pięknych kobiet np. "Na oczy królewny angielskiej".

Twórczość Daniela Naborowskiego przetrwała głównie w rękopisach oraz w Wirydarzu poetyckim J.T. Trembeckiego. Dziś jego dzieła są bardzo cenione. Dzieła autora inspirowały m.in. poezję neoklasyczną. W ostatnich latach wydano Poezje (1961), Poezje wybrane (1980) z dziełami poety.

Kilka cytatów z poezji Naborowskiego:
"Bogaczu hardy, próżno śmiejesz się z nagiego:
Nago wychodzim na ten świat, nago pójdziemy z niego."

"Nad wszystko bać się Boga-
Tak fraszką śmierć i trwoga"