Powstanie państw słowiańskich i ich chrystianizacja.

Słowianie to najliczniejsza etnicznie i językowo indoeuropejska grupa ludnościowa w Europie, zamieszkująca głównie środkową, wschodnią i południowo – wschodnią część kontynentu. Słowianie dzielą się na wschodnich (Rosjanie, Ukraińcy, Białorusini), zachodnich (Polacy, Czesi, Słowacy) i południowych (Serbowie, Chorwaci, Słoweńcy, Macedończycy, Bułgarzy).
Według hipotez ludy słowiańskie powstały w I wieku naszej ery na wschodnich rubieżach Europy, nad Morzem Kaspijskim, Morzem Czarnym, na pograniczu strefy leśno – stepowej. W V wieku Słowianie osiedlili się nad Dnieprem, a następnie rozpoczęli ekspansję w kierunku Odry, Łaby i Półwyspu Jutlandzkiego na zachodzie oraz Bałkanów na południu. Wtedy też pojawiła się pierwsza, zachowana do dzisiaj wzmianka o Słowianach sporządzona przez Germańskiego geografa i historyka Jordanesa.
Słowianie nie wznosili budowli sakralnych, czcili wyznaczone miejsca na szczytach gór i w lasach, rzeki, drzewa, skały. Dopiero później, pod wpływem chrześcijaństwa zaczęto budować świątynie, między innymi w Radogoszczy, gdzie czczono Swarożyca, Arkonie (Świętowit), Szczecinie i Wolinie.
Słowianie stosunkowo późno zaczęli łączyć się w państwa. W IX wieku zaczęły się łączyć plemiona zamieszkujące dzisiejszą Bułgarię, lecz pierwsza poważna organizacja państwowa to Państwo Wielkomorawskie. Do końca IX wieku kraj ten objął swoim obszarem Morawy, Czechy, zachodnie Węgry, Łużyce, Śląsk a także jedną z dwóch krain, z których w przyszłości powstała Polska, państwo Wiślan. Władcy kraju byli pod wpływem państwa wschodniofrankijskiego i w 831 przyjęto na Morawach chrzest. W 863 roku władca Państwa Wielkomorawskiego – Rościsław sprowadził z Bizancjum dwóch misjonarzy: Cyryla i Metodego, w celu szerzenia chrześcijaństwa wśród ludu. Metody, w imieniu swoim i następcy Rościsława – Świętopełka I zwrócił się do księcia wiślańskiego, aby ten przyjął chrzest gdyż inaczej jego kraj zostanie zaatakowany przez Morawian. Odmowna przyjęcia chrztu spowodowała podbicie kraju Wiślan przez Państwo Wielkomorawskie.
Okres prosperity Morawian nie trwał jednak długo. W 906 roku podczas wielkich podbojów, które dotarły aż nad rzekę Lech (na zachód od dzisiejszego Monachium) i trwały prawie 50 lat, w ciąż pogańskie plemiona Madziarskie zajęły Państwo Wielkomorawskie.
Prowadząc dalsze podboje Węgrzy nie zorientowali się, że na gruzach morawskich dynastia Przemyślidów tworzy kraj, który uznając zależność od Rzeszy Niemieckiej i wchodząc w rodzaj sojuszu z cesarzem może im zagrozić. Po przegranej w 955 bitwie z Ottonem I na osłabionych, wycofujących się Węgrów uderzyli Czesi zajmując Morawy, Słowację, Śląsk i kraj Wiślan tworząc w ten sposób bardzo potężne państwo słowiańskie.
Wkrótce po klęsce, pod koniec X wieku Węgrzy przyjęli chrześcijaństwo.
Chrześcijaństwo i cywilizacja zachodnia ogarnęły prawie cały obszar zamieszkiwany przez Słowian. Dużą „białą plamą” pozostawał obszar pomiędzy krajem Przemyślidów, a Morzem Bałtyckim. Na tym terenie znajdował się kraj Polan.
Bez zbędnego przelewu krwi Czesi zdołali schrystianizować księstwo Polan. Władca Przemyślidów oddał swoją córkę Dobrawę za żonę księciu Polan Mieszkowi I, przez co zmusił go, a w następstwie wszystkich jego poddanych do porzucenia kultu pogańskiego i przyjęcia wiary katolickiej. Miało to miejsce w 966 roku i data ta uznawana jest za symboliczny początek istnienia Polski.
Polanie, których możemy już nazwać Polakami przyłączyli się do innych państw, których polityka polegała na nawracaniu niewiernych. W 988 roku chrześcijaństwo zostało uznane za religię obowiązującą w Rusi Kijowskiej.
Słowianie są jedną z najpóźniej powstałych grup etnicznych w Europie. O ich życiu jest niewiele źródeł pisanych, liczne wykopaliska archeologiczne potwierdzają jednak istnienie osad, które były siedzibami wspólnot terytorialnych.