Chrześcijaństwo, Islam, Buddyzm - porównanie

Chrześcijaństwo podobnie jak Islam jest religią monoteistyczną, czyli wiarą w Jednego Boga, tylko, że chrześcijanie wierzą w Boga w Trzech osobach Boskich (Bóg Ojciec, Syn Boży, Duch Święty), a muzułmanie tylko w jednego Boga o imieniu Allach.

Chrześcijaństwo odwołuje się do Objawienia otrzymanego od Boga, którego pełnią jest osoba i nauczanie Jezusa; przekazuje je tradycja chrześc., zwł. zawarta w Biblii, która jest podstawą wiary i teologii; chrześcijaństwo uznaje też możliwość odkrycia Boga i zasad moralnych drogą rozumową, z istnienia i natury świata Biblia składa się z Nowego i Starego Testamentu. W Starym mowa jest o prorokach przed narodzeniem Chrystusa, a w Nowym o Nauce i Męczeńskiej śmierci Chrystusa oraz Listy apostolskie i dzieje apostolskie , a wyznawców islamu obowiązuje przestrzeganie pięciu zasad (filarów wiary):
1) publiczne wyznanie wiary (szahada),
2) modlitwa (salat), 5 razy dziennie,
3) post (saum) w miesiącu ramadan,
4) jałmużna (zakat) na rzecz gminy muzułmańskiej,
5) pielgrzymka (hadżdż) do Mekki, przynajmniej raz w życiu.

Podstawową Księgą Islamu jest Koran. Podobnie jak Biblia w chrześcijaństwie, Koran głosi istnienie Boga i nie podaje tego w wątpliwości. Bóg jest jedyny, wyjątkowy i z nikim nieporównywalny, nikt nie jest mu równy. Jest dobry i wszechmogący, czego dowodem są zjawiska natury, będące oznaką bożej siły i szczodrości. W chrześcijaństwie jest prawie identycznie z wyjątkiem tego, że Bóg w Biblii ma inny dowód na dobroć i wszechmoc. On wg Biblii zesłał Swego Syna, żeby zbawił ludzi od grzechu. Gdy Koran twierdzi, że nad wszystkim panuje Bóg, naucza równocześnie o ludzkiej odpowiedzialności. Według Koranu Bogu należą się najpiękniejsza określenia, które zaczęły odgrywać bardzo ważną rolę. Identycznie jest w chrześcijaństwie. W Koranie Bóg otrzymał 99 imion, wypowiadanych przy przebieraniu koralików różańca wśród poważniejszych z nich znajdujemy: „Wielki, Miłosierny, Boski i Opiekun”. W chrześcijaństwie co prawda jest różaniec, ale służy on do odmawiania Różańca Świętego, który nakazała odmawiać Maryja Matka Chrystusa. Wyznawcy chrześcijaństwa wierzą w Maryję, która wg Biblii była Matką Jezusa Chrystusa. W Islamie natomiast nikt nie wierzy ani w Chrystusa, ani w Matkę Bożą, tylko w Mahometa, który wg Koranu był największym prorokiem.

W Chrześcijaństwie jak i w Islamie potwierdza się istnienie aniołów jako Boskich Posłańców. W Islamie zaleca równocześnie wiarę istnienie duchowych istot, dżinów, stworzonych z ognia nie z gliny jak człowiek. Ich powołanie jest służenie i uwielbienie Boga. W chrześcijaństwie są Aniołowie i Archaniołowie, którzy strzegą ludzi i służą Bogu . W Koranie Oporni dżinowie nazywani są demonami. Głównym z nich jest Iblis albo Szatan, któremu Bóg pozwoli sprowadzać ludzi na złą drogę. Natomiast w Chrześcijaństwie złymi aniołami są diabeł i szatan, a najważniejszy z nich jest Lucyfer, który w niczym nie przypomina Boga.

Buddyzm to jedna z wielkich religii uniwersalnych. Rozwijała się począwszy od V w. p.n.e., a jej punkt wyjścia stanowiły nauki głoszone przez Buddę Sakjamuniego. Podstawą buddyzmu są tzw. Cztery Szlachetne Prawdy, objawione przez Buddę w jego pierwszym kazaniu w Benaresie (Waranasi):
1) wszelkie bytowanie to ból i cierpienie - bolesne są narodziny, starość, śmierć, połączenie z niechcianym, rozłączenie z miłym, niezaspokojenie pragnień
2) źródłem cierpienia jest niewiedza, z której poprzez różne stadia pośrednie wyłania się pożądanie i przywiązanie do życia zamykające człowieka w kręgu wcieleń (reinkarnacja)
3) istnieje możliwość położenia kresu cierpieniu
4) stwarza ją tzw. Ośmioraka Ścieżka: należyty pogląd, należyty zamiar, należyta mowa, należyte działanie, należyty sposób życia, należyty wysiłek, należyta uwaga, należyta koncentracja
Buddyzm wskazuje drogę do samowyzwolenia, dostępną dla każdego, kto zechce ją w sposób właściwy stosować. Nie odwołuje się Boga - zarówno Boga-Stwórcy, jak i Boga-Zbawcy (dlatego w kategoriach religioznawstwa Zachodu opisywany jest jako religia ateistyczna). Przyjmuje, że u podłoża wszystkiego tkwi odwieczna pustka: sunjata, a świat stanowi układ nieustannie zmieniających się elementów, które nie istnieją same z siebie, lecz pojawiają się we wzajemnych powiązaniach uwarunkowanych przez to, co je poprzedza, i zarazem warunkujących to, co po nich następuje (tzw. Prawo Współzależnego Powstawania sformułowane przez Buddę). Podobną strukturę ma według buddyzmu osobowość ludzka, dlatego odrzuca on istnienie trwałej duszy - głosi równocześnie zasadę absolutnej odpowiedzialności za popełnione czyny (tzw. prawo karmana), która trwa tak długo, jak długo człowiek tkwi w kręgu wcieleń. Wyzwalające oświecenie osiąga się bez interwencji jakiejkolwiek instancji zewnętrznej, wyłącznie wysiłkiem własnym, odsłaniając tkwiące w samym sobie dyspozycje (każde stworzenie ma według buddyzmu naturę Buddy). Wiara w Buddę jest wiarą w to, że był on kimś, kto zjawił się na Ziemi, by głosić naukę o wyzwoleniu, a jednocześnie w sposób doskonały ją zrealizował - jest też wiarą w prawdziwość i skuteczność jego nauki. Uważa się go zatem za mistrza duchowego, za nauczyciela, nie za Boga czy zbawiciela.

Wyróżnia się cztery historyczne formy buddyzmu:
1) buddyzm pierwotny (trudny do odtworzenia z powodu braku dzieł własnych jego twórcy, najwierniej przekazany w kazaniach Buddy spisanych przez jego uczniów),
2) buddyzm hinajana (początek n.e. jego wykład zawarty jest w kanonie palijskim),
3) buddyzm mahajana (również początek n.e. istnieje w wielu odmianach, m.in.: lamaizm, zen),
4) buddyzm mantrajana albo buddyzm tantryczny (ok. V w. n.e.; tantra, wadźrajana).

Obecnie liczy ok. 600 mln wyznawców (dane z 1959). Dominuje w Napalu, Laosie, Bhutanie, Tajlandii, Birmie, Kambodży, Sri Lance. Wielu buddystów mieszka też w Chinach, Japonii, Korei Południowej, Wietnamie, Mongolii, Indonezji, Malezji oraz na obszarze Federacji Rosyjskiej. Niewielkie gminy buddyjskie znajdują się w Europie. W Indiach, swojej ojczyźnie buddyzm, który już wcześniej przeżywał okresy kryzysu, upadł po najazdach muzułmańskich plemion turecko-afgańskich w XI-XIII w. Dziś jest tam niemal nieobecny (wyznaje go ok. 3 800 tys., tj. 0,7% mieszkańców). Buddyzm jest systemem otwartym, dlatego mimo całej różnorodności jego szkół i kierunków nie występuje w nim zjawisko herezji (choć on sam, ze względu na odrzucenie objawienia, sruti, uznawany jest za herezję przez wyznawców hinduizmu). Stanowi przede wszystkim pewną indywidualną praktyką, której fundament to medytacja i zachowywanie podstawowych zasad etycznych: majtri (współczucia i przyjaznego nastawienia wobec wszystkich istot), ahinsy (nieczynienia krzywdy żadnej z nich), karuny (miłosierdzia) – rytuał nie gra w nim roli pierwszoplanowej.