Główny bohater „Potopu” Andrzej Kmicic Był odważnym młodzieńcem o wesołym, żywym usposobieniu, lubiącym zabawę i śmiech.. Jest awanturnikiem, nie liczy się z prawem, nie chce mieć nad sobą żadnej władzy. To człowiek, w którym toczy się walka pomiędzy porywczością a miłością do Oleńki. Pełen fantazji nie zastanawiał się często nad własnymi postępkami. W Wodoktach strzelał do portretów przodków Billewiczów, traktując to jako doskonały sprawdzian celności swych strzałów i oryginalny popis. Przez swą lekkomyślność utracił jej względy. Obiecał poprawę, lecz zaślepiony żądzą zemsty za swych przyjaciół, spalił Butrymów, wieś leżącą niedaleko Wodoktów, w której mieszkała Billewiczówna. Został jeszcze bardziej znienawidzony przez ukochaną, ale to nie zniechęciło go, wręcz przeciwnie, zachęciło do walki o wybrankę swego serca. Okazją do rehabilitacji staję się możliwość uformowania oddziału. Po pewnym czasie przysięga wierność królowi Radziwiłłowi, ale przyjaciele i ukochana uznają go za zdrajcę. Jest naiwny, ponieważ uważa, że nie odstępując od magnata przyczyni się do ratowania ojczyzny. Swój błąd uświadamia sobie w Pilwiszkach i postanawia zemścić się. Chce oczyścić się z win służąc Polsce: zmienia swe nazwisko na Babinicz, aby nikt nie rozpoznał w nim zdrajcy – Kmicica, ostrzega wojska konfederackie przed niebezpieczeństwem grożącym im ze strony Radziwiłła, bierze udział w obronie Jasnej Góry, walczy ze Szwedami na czele oddziału Tatarów. Przemienia się w prawego, wiernego królowi i ojczyźnie bojownika o wolność swego narodu, gotowego postawić obowiązek służby dla kraju ponad głos serca.
Uważam, że Kmicic został obdarowanymi przez Sienkiewicza cechami zarówno negatywnymi jak i pozytywnymi. Miał on z reguły dobre intencje jednak jego metody postępowania nie zawsze były słuszne. Po przemianie wewnętrznej która odbyła się podczas podróży z Kiejdan do Częstochowy bohater uczy się pokory i cierpliwości, jest sługą Rzeczpospolitej, dla której dopuszcza się heroicznych czynów. Wykreowany na herosa i bohatera dynamicznego jest uosobieniem walki narodu z najeźdźcą, która może być zakończona sukcesem.