"Krzak dzikiej róży w ciemnych smreczynach" J. Kasprowicz.

ęJan Kasprowicz „Krzak dzikiej róży w ciemnych smreczynach”
Te 4 sonety łączy krajobraz górski tatrzański, motyw róży i limby. Jest ten sam impresjonistyczny opis przyrody tatrzańskiej, tego samego miejsca, lecz w innym czasie. Można zauważyć tutaj grę kolorów ze światłem. Motyw wody został przedstawiony jako coś, co się rozpoczyna. Obrazowanie jest tu bardzo senne. W trzecim sonecie pojawia się ruch, np.: kozic, czy ptaków. Poeta pragnie uchwycić nastrój ulotnej chwili. Ten obraz przyrody działa na wszystkie zmysły i jest przez nie wszystkie odbierany. Nastrój wiersz staje się lekki i pogodny, lecz już sonet czwarty przynosi zmianę. Nadciąga, bowiem wieczór i przyroda zaczyna układać się do snu. Jednak przygotowania te są niespokojne. Jest to spowodowane przez nadciągającą burzę. W utworze wyróżniamy dwa obrazy: dzikiej róży i próchniejącej limby. Limba symbolizuje śmierć, starość, nieuchronność śmierci. Jest to właśnie obraz symboliczny. Natomiast krzak dzikiej róży ukazuje egzystencjalne lęki róży, która przytulona do skał, ma za jedynego sąsiada limbę. Krak róży symbolizuje bunt przeciw śmierci, a także życie, młodość, piękno i poezję życia.
Zestawienie tych dwóch symboli: symbolizmu i impresjonizmu jest smutną refleksją na temat nieuchronności przed śmiercią i przemijaniem oraz nad tym, że nasze życie zanurzone jest w śmierci. Takie obrazowanie świadczy o postawie dekadenckiej Jana Kasprowicza.