Trochę serca może i to narkotyk

Słowa Emilii Borejkowej „trochę serca, a może i to narkotyk” można zinterpretować w wieloraki sposób. Ta sentencja jest myślą przewodnią książki Małgorzaty Musierowicz „Opium w rosole”.
Według mnie nie można uzależnić od miłości innego człowieka. Owszem, istnieją takie sytuacje, gdzie dwoje ludzi łączy bardzo duże uczucie i „nie potrafią bez siebie żyć”. To są jednak wyjątki. Znam kilka osób, które nie umiałyby żyć bez wsparcia innych osób. I nie chodzi mi teraz o ludzi niepełnosprawnych, ale po prostu o tych, którzy żyją z utrzymania innych osób. To jest niestety zupełnie inna historia.
Kolejną sprawą, jaką porusza ta myśl, a jednocześnie książka jest potrzeba miłości i czułości ze strony najbliższych. Żaden z nas nie chciałby żyć bez wsparcia innych bliskich osób, niekoniecznie rodziny. Niektórzy twierdzą, że poradziliby sobie sami w życiu, ale uważam, że nie jest to w żadnym stopniu możliwe. Nawet nieznajomy, kiedyś musiał Ci pomóc, chociaż Ty nie zwróciłeś uwagi na jego zachowanie. Choćby to, że ktoś przepuścił się w drzwiach, czy poinformował gdzie znajduje się najbliższa poczta. Może i są to głupie przykłady, ale od czegoś takiego się zaczyna. Później może być to o wiele większa pomoc, na przykład udzielenie pierwszej pomocy ofierze wypadku.
Myślę, że wsparcie innych jest bardzo ważne, o ile nie najważniejsze, w życiu każdego człowieka. Pomocy potrzebują nie tylko ci, którzy o nią proszą. Są też tacy, co wcale jej nie oczekują. Poniesienie zakupów starszej pani to na pewno jest plus w oczach Cię otaczających, ale czy naprawdę zrobiłeś to z własnej, nieprzymuszonej woli? Czy może na pokaz? Bóg nie nagrodzi Cię za to, że jesteś „szpanerem”, któremu zależy tylko na tym, żeby inni o Tobie myśleli jak najlepiej. To nie jest tak, że masz pomagać, bo inni od Ciebie tego oczekują. Powinieneś sam tego chcieć i sam czuć taką potrzebę. Moim zdaniem lepiej będzie, jeśli czegoś nie zrobisz, aniżeli miałbyś to zrobić na pokaz, czy dla pieniędzy.