Wierzenia Starożytnych Greków

Wierzenia Starożytnych Greków różnią się zasadniczo od dzisiejszych religii. Grecy wierzyli, że bogowie mają wpływ na ludzkie losy, dlatego dbano o ich przychylność, wznosząc świątynie oraz odmawiając modlitwy i składając ofiary. Grek był na swój sposób bardzo religijny. Obecność bóstwa dostrzegał w całym otaczającym go świecie.
Obrzędy te miały charakter wesoły, wspólnych zabaw. Najpowszechniejszą formą zapewniania sobie poparcia bogów były modlitwy. Nie odprawiano ich jednak w świątyni, gdyż uważano, że jest ona mieszkaniem boga. Wszelkie obrzędy odbywały się, więc poza jej murami. Grecy modlili się, stojąc ze wzniesionymi do góry rękami. Modłom towarzyszyła ofiara na cześć bogów – palono część jedzenia pochodzącego z uczty. W święta urządzano uroczyste procesje. Ważnym elementem kultu były tańce, zawody sportowe, konkursy poetyckie i muzyczne. Z tej tradycji narodziły się igrzyska sportowe oraz teatr.
W Grecji nie istniał odrębny stan kapłański. Obrzędy religijne w rodzinie sprawował ojciec, a w imieniu państwa – odpowiedni urzędnik wybierany przez obywateli. Ogromną rolę odgrywali w Grecji wróżbici. Zwykle skupiali się oni przy świątyniach. Pragnąc poznać wolę bogów, Grecy zwracali się z pytaniami do wyroczni, oczekując, że bóg za pośrednictwem kapłanów udzieli im odpowiedzi. Najbardziej znana wyrocznia znajdowała się w Delfach. Przez usta młodej kapłanki, zwanej Pytią, przemawiał do Greków sam Apollon. Pytia, odurzona trującymi wyziewami wydobywającymi się z nad szczelin, nad którą siedziała na trójnogu, wypowiadała niepowiązane ze sobą słowa, z których kapłani układali wierszowaną, najczęściej wieloznaczną odpowiedź.
Za siedzibę dwunastu głównych bogów Grecy uważali ośnieżony szczyt Olimpu położony w północno - wschodniej Grecji. Bogowie podobni są z wyglądu do ludzi, lecz są nieśmiertelni i o wiele piękniejsi.
Królem bogów, władcą Ziemi i niebios był Zeus. Rażący piorunami nieposłusznych i krnąbrnych.
Jego bratem był władający morzami, rzekami, porywczy i gniewny Posejdon.
Świat podziemny, do którego trafiały dusze zmarłych, podlegały Hadesowi. O bogini mądrości Atenie opowiadano, że wyskoczyła w pełnej zbroi z głowy samego Zeusa.
Zeus przez długi czas cierpiał na silne bóle głowy. Ponieważ nie chciał ustąpić, postanowił rozłupać ją sobie toporem i tak powstała bogini mądrości, sprawiedliwej wojny i różnych rzemiosł.
Bogiem sztuk pięknych, poezji i opiekunem dziewięciu Muz był Apollo. Szczególnej czci dostawał w Delfach, gdzie znajdowała się jego wyrocznia.
Natomiast Dionizos wiecznie wesołej kompani satyryków, służebnic menat był bogiem winnej latorośli i wina. Jego to prosili bogowie, aby w raz ze swoim orszakiem sprowadził z powrotem na Olimp obrażonego Hefajstosa, boga kowala i znakomitego rzemieślnika.
Hera, żona i siostra Zeusa, opiekowała się rodziną i kobietami zamężnymi.
Artemidę otaczały zwierzęta, władała ona dzika przyrodą była boginią łowów. Boginią miłości była Afrodyta - żona patrona kowali Hefajstosa, kulawego od czasu, gdy ojciec Zeus zrzucił go z Olimpu. Hestia patronka ogniska domowego i rodziny. Mocarski Ares rządził wojną okrutną i krwawą.
Hermes – bóg kupców, podróżnych i złodziei.
Do bóstw olimpijskich należała także Demeter, mająca w swojej sferze działania rolnictwo i zbiory. To ona nauczyła ludzi uprawy zbóż.
Między światem bogów i ludzi umieszczali Grecy wielką liczbę bóstw niższego rzędu. Należały do nich nimfy, które, podobnie jak bogowie, nigdy się nie starzały, ale podobnie jak ludzie, choć żyły od nich dłużej, w końcu umierały. W źródełkach, rzecznych, jeziorach mieszkały najady, na ukwieconych łąkach lub w lasach. Grek z szacunkiem i pokorą odnosił się do otaczającego go tajemniczego świata. Grecy wierzyli w herosów, potomków bogów i ziemianek, którzy boskiemu pochodzeniu zawdzięczali różne zdolności.
O bogach opowiadały mity, ale nie miały one charakteru świętego. Odpowiadały na zasadnicze pytania dotyczące świata i ludzkiego istnienia. Tłumaczyły pochodzenie miast, zwyczajów. Greckie mity nie miały stałej formy można je było zmieniać, uzupełniać, dodawać dodatkowe wątki. Jeden mit mógł występować w wielu wersjach lokalnych. Wielki wpływ na formułowanie mitów mieli poeci. Wprawdzie mity stanowiły ważny składnik wyobrażeń Greków o bogach, nie były jednak przedmiotem wiary.