Różnorodność kulturowa

Różnorodność kulturowa

Społeczeństwa różnią się co do sposobów budowania związków między swoimi członkami.
Społeczeństwa różnią się wartościami i normami określającymi odpowiednie zachowania. Różnorodność kulturowa społeczeństw jest przykładem elastyczności i zmienności układów społecznych.
Podobnie jak różnią się kultury różnych społeczeństw, tak mogą się różnić grupy w jednym i tym samym społeczeństwie, szczególnie jeśli jest to społeczeństwo duże, złożone i współczesne. Grupy te nazywamy subkulturami, mogą się różnić klasą społeczną, pochodzeniem etnicznym, rasą, religią, stylem życia, a także celami i zainteresowaniami.
SUBKULTURY
Wzory subkulturowe nadają grupie wyraźną tożsamość i styl, co odróżnia ją od całości społeczeństwa, którego jest częścią. Tożsamość subkultury może się koncentrować wokół jej dziedzictwa etnicznego i zależeć od tego, czy jest to dziedzictwo chińskie, włoskie czy polskie. Może także wynikać z sytuacji ekonomicznej grupy, co najlepiej widać na przykładzie biedoty zamieszkującej getta.
Subkultury często posługują się odrębnym językiem. Język naukowców jest w istocie żargonem subkulturowym, podobnie jak słownictwo handlarzy narkotyków czy muzyków jazzowych. Odrębne formy i sposoby porozumiewania się w ramach subkultur zapewniają poczucie tożsamości, umożliwiają dokładniejszą komunikację między członkami podgrupy i bronią tego przekazu przed osobami z zewnątrz.
Kulturowa mozaika tworzona przez subkultury może być postrzegana jako czynnik wzbogacający społeczeństwo.
Niektóre społ. (np. japońskie) uważają, że odmienność subkulturowa rozmywa kulturę narodową, i nie popierają istnienia subkultur.
KONTRKULTURY
W niektórych przypadkach wzorce kulturowe pewnej podgrupy są nie tylko różne, ale i przeciwne wzorcom reszty społeczeństwa. Kontrkultury, jak nazywamy takie podgrupy, ucieleśniają przekonania, wartości, normy i style życia, które są wyraźnym przeciwieństwem tych, które wyznaje społeczeństwo jako całość.
RELATYWIZM KULTUROWY
Różnorodność praktyk kulturowych wśród społeczeństw i w obrębie tego samego społeczeństwa sugeruje, że nie istnieje pojedynczy, „najlepszy” wzorzec kulturowy. Wniosek ten stał się podstawą relatywizmu kulturowego- hipotezy zakładającej, że żadna praktyka kulturowa nie jest wewnętrznie zła lub dobra; każda należy rozumieć w kontekście jej miejsca w większej konfiguracji kulturowej.
ETNOCENTRYZM
Przeciwieństwem relatywizmu kulturowego jest etnocentryzm- tendencja do traktowania własnej kultury jako moralnie wyższej od innych kultur, a co za tym idzie, do oceniania innych kultur wg własnych standardów. Etnocentryk przyjmuje, że tylko jego społeczeństwo postępuje słusznie , obserwator etnocentryczny ma skłonności do postrzegania praktyk innych kultur czy subkultur jako dewiacji; nie bierze pod uwagę istnienia różnic.