Logika wshe

PRZEKONYWANIE – jest to umiejętność poprawnego przekazywania komunikatu według logiki.

RETORYKA – ma omówić zagadnienie, dążenie do przekazania odpowiedzi i wiedzy.

ERYSTYKA – stawia sobie za cel poinformowanie, dokonanie wyboru, przekazywanie informacji za wszelką cenę, brak zainteresowania czy to jest prawdziwe w celu dążenia przekazywania jakieś informacji.

LOGIKA – termin logika zrodził się w kulturze śródziemnomorskiej. W Grecji filozofowie dążyli do poznawania prawdy, filozofowie pierwsze pytania zadawali na temat zjawisk które działały się w naszym świecie.

Logika (myślenie, rozumienie) – jest to myślenie nieograniczone, nauka o myśleniu.

Grecy doszli swoim myśleniem do podstawa rozwoju nauki:
a) czy to jest dziełem przypadku czy istniejącego porządku?
Odp. Cały świat jest wielkim ładem i porządkiem.
b) czy my ten ład, hormonie możemy przeniknąć naszym umysłem?
Odp. Jesteśmy wstanie przeniknąć ale nie do końca.

FILOZOFIA + LOGIKA = MYŚLENIE

Myślenie logiczne musi być myśleniem o czymś, myślenie logiczne nie jest myśleniem abstrakcyjnym.

Myślenie o czymś zachodzi wtedy gdy budujemy pewne relacje między tym co istnieje a tym co stanowi treść naszego dociekania.

Myślenie ukierunkowane to takie które stawia problem (widzi problem do rozwiązani zdania), przyjmuję metodę działania zmierzającą do uzyskania odpowiedzi i następnie do rozwiązania problemu (sformułowanie wniosków) i na tej podstawie tworzymy elementy nauki.

Logika nauki budowana jest od podstawy i na podstawie następują następne badania:
- metody badań prawnych
- metody badań socjologicznych
- metody badań politologicznych

Platon mówił:
„Nie każdy może być muzykiem, nie każdy może być poetą ale każdy może być politykiem”

Myślenie logiczne to myślenie ukierunkowane.

Pierwszy logik w starożytnym świecie (ojciec logiki Arystoteles -żył 384-322), że logika nie jest nauką czegoś. Jedna z prac Arystotelesa „Organom”:
- tworzył własną szkołę filozoficzną
- rozumiał, że problemem istotnym są nazwy

Praca Arystotelesa „O wypowiadaniu się”
- wypowiadamy się w postaci zdania, zdania muszą być konkretne
- praca analityki – wnioskowanie i dochodzenie

DEDUKCJA – jest rozumowanie pewne, ścisłe, precyzyjne, polegające na tym, że stosujemy zasady ogólne do przypadków pojedynczych.

INDUKCJA – polega na pochodzeniu od faktów jednostkowych do porozumienia zjawiska w pierwszym etapie badania (rozwiązanie problemu) czyli przejścia do uogólnienia.

SYLOGIZM – (do nauk przyrodniczych matematycznych można odnieś) – jest to schemat wnioskowania pośredniego ze zdań kategorycznych bądź też wnioskowanie dwóch przesłanek niepowtarzalnych bądź konkluzji np. każdy człowiek jest ssakiem.

ARYSTOTELES – umysł precyzyjny, umysł matematyczny.

PLATON – (osobowość ulotna) to co my obserwujemy to blade odbicie idei – (pierwsza siła sprawcza) i tych idei możemy przeniknąć.

Arystoteles akceptował potrzebę precyzyjnego wypowiadania się między innymi w swoje pracy „kategorie” – mówiąc o nazwa musi być stworzona w sposób precyzyjny, nazwa to sposób istotny

„O wypowiadaniu się” – o zdaniach o jej konstrukcji.

„ Analityki” – poświęcane są wnioskowaniu i dowodzeniu

„Organom” – o logice jako o narzędziu do zdobywania wiedzy.

Logika Arystotelesa odcisnęła piętno myślenia logiki do XVIII w. Arystoteles był „Wielkim mistrzem”

Wiek XVII – Kartezjusz, który opisał znaczącą rozprawę – „Rozprawa o metodzie” – nowoczesne spojrzenie na metrologię badań naukowych.

Wiek XVII inni myśliciele mówili:
Gofryd Leibniz – który był Niemcem (żył poł. XVII i poł. XVIII w. ) stworzył pytania cz nie należało by logiki dodać do myślenia matematycznego.

Język matematyczny w logice – powstanie odpowiednich znaków matematycznych.

Polemika o logice:
- cześć uważała, ze może pomóc w rachunkach w matematyce
- jak może logika która był nauką społeczna pomóc rozumieć język matematyczny.

Gottlob Frege –Niemiec (XIX i XX żył) poparł Leibniza i grunt logiki matematycznej.

Bertrand Russel – filozof, logiki, matematyk, poparł nowy nurt Leibniza, XX w. logika matematyczna stała się faktem dokonanym.

Logika podzieliła się:
a) logika matematyczna – oddają swoje usługi ludzi techniki
b) logika tradycyjna

Język matematyki jeszcze nie ma czegoś takiego jak ujęcie to ludzki rozum – nie ma czegoś takiego.

Język logiki matematycznej jest bardzo istotny.

Logika tradycyjna – ma odniesienie do codziennego życia, do spostrzegania, np. będzie padać to biorę parasol; w polityce sprawne przesyłanie informacji dla obywateli

Logika w odniesieniu do nauk prawa i administracji:
- dążenie człowieka do poznania tego co nas otacza
- logika tradycyjna

Logika opiera się na badaniu przedmiotu o charakterze materialnym.
Dlaczego charakter materialny ponieważ nie ma granicy poznania materii.

Polska logika:
a) Alfred Tarski (żył ponad 80 lat, zmarł 1983 r.) – genialny umysł o światowej renomie- przy pomocy wzoru matematycznego uzasadnił prawdę. Za pomocą wzoru matematycznego. Uważają go za prekursora informatyki w skali światowej.
b) Jan Łukaszewicz – logik matematyczny specjalista od rachunku zadań.
c) Kazimierz Ajdukiewicz – filozof, logik, matematyk
d) Tadeusz Kotatliński – wielki umysł z wielkim szacunkiem, twórca teorii prestologii – jak działać aby nasze działania przeszły w czym nauka o dobrym działaniu
e) Tadeusz Czeszowski – filozof, logik z Torunia

Powyżsi panowie w okresie dwudziestolecia międzywojennego stworzyli polską wybitną szkołę matematyczna:
- młodzi logicy matematycy pof)wyższej szkoły złamali szyfr migmy
- pierwszy dział to semiotyka albo logika języka
- drugi dział logika formalna
- trzeci dział ogólna metrologia nauk

SEMIOTYKA – pozwala Am na budowanie aparatu pojęciowego i termologicznego który jest niezbędny do wszelkiego rodzaju nazewnictwa i definicji. Służy też do popranego konsumowania zadań tak aby ich sens był jednoznaczny czytelny i aby zawierać precyzyjne dodane myśli które są niezbędne w pracy naukowej i we wzajemnych relacjach między ludzkiej. Konstruowane są siatki pojęć które są różne dla dyscyplin naukowych, niezbędne dla życia codziennego.
Mówi nam jakie wnioski możemy logicznie wysuwać a jakie zdania nie możemy wysuwać. Logika jest niezbędna w tych wszystkich zawodach które mają do czynienia z przekazem lub dosłownym tego słowa znaczeniu. Logika jest istotnym składnikiem naszej werbalnej komunikacji społecznej. Logika jest niezbędna przy konstruowaniu norm prawa pisanego.

LOGIKA FORMALNA – ta która jest właściwa:
a) matematyka (algebraiczna)
b) tradycyjna

PRAWA MYŚLENIA LOGICZNEGO:
1, myślenie nasz powinno przebiegać w sposób niesprzeczny wewnętrzne np. nie może tak ,że jak cos udowadniamy musimy to robić w sposób spójny, żeby były dowody logiczne.
2, prawo wyłączone środka – tzn. polega na tym, że jeżeli my pytania rozumiemy to logika mówi, ze nie można powiedzieć albo tak albo tak, czyli nie ma kompromisu czyli złotego środka, zawsze musi być tak lub nie.
3, myśl Masza musi być jasna, klarowna.
4, prawo racji dostatecznej – polega na naszym rozumieniu, że nasze myślenia i uzasadnienia powinno opierać się przede wszystkim na racji nie podważalnej takie która w określonym kontekście sytuacyjnym będzie przyjęta jakaś racja wobec danej argumentacji.

METOLOGIA ma na gruncie logiki teorią stosowania metod w naukach zgodnie z wypracowanym przez siebie zasadami logiki. Dzieli się ona:
a) metologia ogólna- wspólne myślenie, dyscypliny
b) metologia szczegółowa – w odniesieniu do każdej można unieś jakieś różnice

ZNAK – jest istotny dla logika, to forma wyrazu człowieka treści stanu psychicznego przekazu pewnego zagrożenia, znak jako element integracyjny.

ZNAK DZISIAJ – wyrażany dostrzegalny, układ rzeczy lub zjawisk spowodowane celowo aby przez zwyczajowe ukształtowały ich odbiór, przekazać określone treści.

Znaki kształtowały się pokoleniowo w sposób zwyczajowy.

ZNAK ZWYCZAJOWE – mają stałe miejsce w naszej kulturze, uzupełniają się lub tworzą czytelna treść swojego komunikatu np. oklaski, znak papieski
Są to znaki które maja jednoznaczny przekaz, ściśle określony kontekst sytuacyjny staje się nie znakiem lecz substratem tzn. nie ma odniesienia do konkretnej sytuacji.

ZANAKI USTANOWIONE - są to takie które nie kształtowały się po przez długie historyczny okres czasu, powstały po przez ustanowienie np. orzeł, znaki drogowe.

ZNAKI USTANOWIONE (AD HOC) – tzn. są to takie które odpowiadają pod postacią chwili, nie chronione.

ZNAKI STANOWIONE – ograniczony dobór np. szyfr

Cechy znaków:
1, zdaniowość – polega na tym, że każdy znak aby spełnił kryteria owego znaku musi mieć umasowienie nazwanego zdani, tzn. musi mieć charakter ustawowy.
2, materialny – każdy znak musi mieć charakter materialny, tzn. że za znaku uznajemy to wszystko co jest do odbioru przez nasze zmysły i co się da o[pisać zmierzyć, np. atom
3, relatywność (względność) – to, że aby istniał znak musi być sprzecznie zwrotne czyli nadawca i odbiorca czyli podmiot nadający i podmiot odbierający.

Język to system znaków służących danej społeczności w celu wzajemnego porozumienia się.

Jakie to są języki:
a) języki naturalne – Powstanie języka to osiągnięcie ludzkiej cywilizacji. Cywilizacje które język stworzył to przetrwały te cywilizacje po przez zapiski możemy się wiele dowiedzieć.


czyli mowa i pismo (system znaków) , kształtowały się spontanicznie, baza społeczna rozwijała się tak samo. Te cywilizacje w których był dynamizm rozwojowy to tam rozwijał się język(Grecja – łacina). Język naturalny stawał się językiem nad wymiarowym – jest to pojecie które oznacza, że język stał się tak zasobny w słownictwo ,że później zwrot się powiększył, powiększył się zasób słów. np. opis burzy. Jest związana z kultura – im bardziej baza społeczna rozwinięta to język się rozwija


PLUSY NIEWYMIAROWOŚCI:
- opisywanie zjawisk

MINUSEM NADWYMIAROWOŚCI:
- precyzja odbioru komunikacji zostaje zakłócona

Język nadwymiarowy potrzebny jest w literaturze pięknej.
Język naturalny stawał się z czasem językiem narodowym.
Posiadanie języka narodowego istotny wyznacznik suwerenności kraju, stał się językiem w których są sporządzone dokumenty związane z prawem, język może być taki sam dla wszystkich państw np. język angielski
Język naturalny traktujmy wyłącznie charakterystyczny dla nauki, instytucji publicznych, państwowych, życie publicznego, tym językiem jest stanowione prawo.
Język naturalny to język nieograniczonej komunikatywności tzn. że w nim możemy oddać myśli w naszej treści.
Tylko język naturalny gwarantuje jednoznaczności interpretacji pojęć. Dzięki niemu możemy dokonać aktualizacji pewnych terminów, pojęć zgodnie z duchem języka.
Język naturalny posiada cechy ekonomiczności którego wyraża się maksymalnego skrótowego problemu.

Profesor Wróblewski (prawnik) wyróżnił języki swoiste w ramach języka naturalnego:
- każdy człowiek potrafi się porozumieć językiem
Języki swoiste to te grupy języków które są charakterystyczne dla pewnej grupy osób, np. zawodowe, języki giełdy, gwara.

Język własny to taki który jest charakterystyczny dla sprawowania posługującego się językiem naturalnie dla osoby x jest tylko jest językiem, tej osoby x np. inna intonacja słów, inny akcent na dane zdanie, zależy od:
- wykształcenia
- od zawodu
- od środowiska
- od wieku
- od dzielnicy kraju

b)języki sztuczne – to cos co zostało zaplanowany w jakiś celu np. system komputerowy- język informatyczny

c) języki mieszane – jest językiem bardziej mieszanym tzn. język sztuczny i naturalny są pomieszane np.. służby głównie nauka przyrodniczym , matematycznym

Podsumowując mają rolę wiodącą odgrywa język naturalny. Tylko język naturalny posiada uniwersalny termin przekazu do końca.
Relacje między mylenie a językiem – jest nie ustanawiany kontakt tzn.
- są zależności które wprost polegają na tym, że impuls myślowy wyzwala język i następnie przekazujemy określony kontakt
- język może w określony sytuacjach służyć albo w skrywaniu myli bądź też przekazywania komunikatu w taki sposób w jaki my sobie zaplanujemy
- ukrywanie niekompetencji i pustki myślowe – polityka, artyści stosuja ten język

Zdania na punkcie logiki – zdania na gruncie logiki jest inaczej zbudowane niż zadania polonistyczne. W sensie logicznym zdania musi nam przekazać treść w ten sposób abyśmy to rozumieli. Zdania logiczne może być ujęte z jednego słowa np. pada, zadałeś. Może to być też zdanie złożone.

Na gruncie logiki jest zdanie oznajmujące które nam oznajmia, że jest tak albo tak nie jest.
„zwróciłem się do pani o zamknięcie drzwi”

Określenia którymi prze posługujemy mamy w miarę możliwości jednoznaczny odbiór, np. formy opisu – pan X jest człowiekiem spolegliwym – jednoznaczne odniesienie.

Każde zdanie logiczne ma swoja wartość. Jest to logika dwuwartościowa:
a) zdanie prawdziwe – wiernie oddaje rzeczywistość
b) zdanie logiczne fałszywe – nie oddaje wiernie rzeczywistości.

Kryterium zdania logicznego:
- jeżeli na podstawie stanu wiedzy decydujemy o jakimś ciągu, budujemy sformułowanie to zdanie prawdziwe
- uznajemy że jest to prawda bo to punkt wyjścia do rozumowania
- wartość logiczna zdania jest pojęciem obiektywnym tzn. niezależnie od tego czy zbadamy tą prawdę to musimy odnieść jaka to prawda

Logika dzieli zdania:
a) zdania analityczne – to takie które jest niepewne, którego prawdziwości nie uzasadniamy bo jest już uzasadnione, ma znaczenie najważniejsze
b) zdania kontradyktoryjne – rozumiana w dwóch ujęciach:
– to takie zdanie które jest sprzeczne wewnętrznie, jeden człon zaprzecza drugiemu członowi zdania , np. jestem wierzący ale nie praktykujący
- różne zdania – jeden mówi że to ty a drugi mówi że to ty
c) Zdania syntaktyczne – zderzają się z kontradyktoryjnością którym celem jest dążenie do znaczenia prawdy których prawdziwość będzie wynikało z przeprowadzanego dowodu, np. sąd
d) Wypowiedzeniami zdaniowymi które w określonych sytuacjach mogą mieć charakter zdania logicznego

NAZWY o charakterze materialnym:
a) nazwy indywidualne – są chyba najważniejsze bo one nas wyróżniają, potrafią zidentyfikować. Mogą być proste np. nauczyciel, ołówek i mogą być nazwy złożone które przybliżają np. nauczyciel akademicki. Mamy przez to określone indywiduom. Nazwy indywidualne przysługują z pewnymi wyjątkami jak długo zachowują swoja tożsamość np. Giewont – tak długo jak będzie istnieć.
b) nazwy jednostkowe – takie które często nie mają specjalnej nazwy, natomiast wyróżniają się w sposób tak rozpoznawalny z otoczenia, że możemy się nimi posługiwać np. do określonego przedmiotu
c) nazwy generalne – urabiane są od tego jakąś pełnią funkcje owe obiekty. Może mieć charakter tylko ściśle związane z trwale związanym obiektem np. budynek głównego

CECHY NAZYW GENERALNEJ:
a) konstruktywne – są to takie które czynią z tej budowli obiekt, są to te bez których obiekt nie ,może być nazywany. Cechy są związek na stałe podmioty, zjawiska.
b) Konstruktywne – uściślają owo pojęcie nazwy generalnej one mogą być dodawane, odejmowane ich obecność nie przeciąga o tym by nazwa nie straciła charakter, mają charakter uzupełniający.

Wszystkie nazwy ze względu na ostrość dzielimy:
a) nazwy ostre – jest to taka która nam jednoznacznie powie nazwę np. kościół Św. Stanisława
b) nazwy nie ostre – które wymagają uzupełnienia np. jeżeli powiemy Minister w Rządzie i musimy się dowiedzieć który to Minister.

NAZWY PUSTE (niematerialny charakter) – nie oznaczają zjawiska, ani przedmiotu materialnego są potrzebne dla naszego rozwoju intelektualnego, ale rozwoju osobowości człowieka, dla rozwoju kultury, wszystko to łączy się z mitologią – jest oparte o nazewnictwo puste, np. legendy, mity. Dzisiaj nie oznaczają ale być może istnieje coś, ze nosi nazwę pustą.

NAZWY ABSTRAKCYJNE – to są takie które nazwę swoja wywodzą od nazewnictwa materialnego ale same w sobie nie istnieją, mają nazwę utworzoną od przedmiotu materialnego, np. czerwień. Mogą wynikać z pewnego stanu pochodzenia materialnego np. chorobliwość nadrzędność.

Nazwy nam określają bardziej lub mniej rzeczywiście przedmioty zjawiska ale są na tyle nieprecyzyjne, że w relacjach z innymi nazwami pozostają duże pole nieokreślone.

Definicje roszczą sobie pretensje do tego aby przybliżyć maksymalnie aby zdefiniować co rozumiemy pod tym pojęciem.

Definicja jest to wypowiedź która informacje o znaczeniu określonego pojęcia, wyrażenia językowego. Składa się ona:
a) definiendum
b) funktor (łącznik)
c) definiens

Definiujemy wtedy kiedy chcemy uczynić jednoznaczne używane przez nas termin. Definiujemy kiedy wprowadzamy nowe pojęcia do nauki lub do codziennego użycia. Również defilujemy gdy w danym języku zaczynają funkcjonować identyczne pojęcia, które zawierają różne treści. definiujemy kiedy zachodzi pilna potrzeba prowadzenia definicji – wynika z osiągnięcia nauki. Definiujemy nawet w naszej rozmowie np. co ty rozumiesz pod tym pojęciem – po to żeby rozmowa nabrała potrzeb utylitarnych.

DEFINICJE DZIELA SIĘ:
a) analityczne (sprawozdawcze) są to najważniejsze – to są wszelkiego rodzaju na których bez wolnie możemy się oprzeć, dlatego na dziś np. na dzień 16 grudnia. W odniesieniu do innych nauk modyfikują nam poglądy. Definicje te powiadają i nakazują co należy rozumieć pod tym pojęciem.
b) Projektujące – one oczekują dużego pośpiechu po to żeby mnie było pustki np. zagadnienia polityczne, tworzenie kosztem pewnej precyzji: relacja szybka w życiu codziennym. Podzielić można:
-arbitralnie – nie wolno czekać że pewien termin się zakorzeni np. klonowanie. Charakteryzuje się tym, że nie jest precyzyjna, pojęcie Mozę być zmienione.
- regulacja – może mieć dwojaki charakter tzn. może nam wyostrzyć pewne pojęcie którymi się do tej pory posługiwaliśmy, może być kojarzenie z czymś innym nie tak jak nam zależy.
Polega na tym że dwie lub kilka dyscyplin naukowych zaczynają posługiwać się pojęciem które brzmi identycznie ale w gruncie rzeczy oznacza co innego żeby to wyregulować jedną definicją regulują się tą definicje np. konwergencja – najpierw oznaczała zbiegać się w biologii a później oznaczała, że jeżeli byśmy żyli w pewnym środowisku to byśmy się upodabniali.



c) polityczna:
- perswazyjna – taka która przy pomocy słów nacechowana jest emocją, słowa odpowiednio dobrane, określa norm pewne zjawisko z wyrazami zamiarem ujęcią tak jak my rozumiemy.
- metaforyczna- to taka która z kolei również od naukowości zwrócenie uwagi na to czym jest na cechy definiowany przedmiot i definicje na jego konkretne role.
- retoryczna - typowo polityczna, propagandowa polega na tym ,ze przy użyciu znaczących słów staramy oddać się istotą pewnej kwestii.

BŁĘDY PRZY DEFINOWANIU:
- definiowanie po przez używanie terminów niejasnych, dobra definicja powinna ot tego stronić
- polega na definiowaniu po przez używanie określeń które są znane ale mogą budzić zastrzeżenie u odbiorców np. psychologia – jest to nauka zajmująca się procesem psychologicznym – to jest błąd
- definicje nie może być za wąska

„Dążymy tak do definicji aby w końcowej fazie myślą było szeroko a słową było ciaśniej”- tzn. że przed przystąpieniem do definicji musimy przemyśleć jak skonsultować tą definicje, żeby nie była zakąska i za szeroka.

Pytania są istotne wszędzie: w nauce, w pracy i wszędzie tam gdzie chcemy ustalić prawdę, że jest tak a nie inaczej. Łączy się z potwierdzeniem faktu istniejącego. Potrzebne jest to tam gdzie pracują urzędy, instytucje.

Logika powiada każde pytanie winno mieć swoją niewiadomom. Każde pytanie winno też otrzymać dorzeczną odpowiedź.

Odpowiedź dorzeczna to taka której treść pozostaje w ścisłym bezpośrednim związku, zadanym pytaniem.

Pytania dzielą się na:
*Pytania zamknięte,
*Pytania otwarte.

Pytania zamknięte są to takie które mają nie jako wyznaczony schemat odpowiedzi.
Odpowiedź zawarta jest w pytaniu. Dzielą się:
*pytanie rozstrzygnięcia – są jednoznacznie ujęte i rozpoczynają się od słowa „czy” – „czy” odpowiadana pewien problem.
*pytania prostego dopełnienia – które zaczynają się od zaimka „kto”, „co” , „kiedy” , „gdzie”. Ograniczają się tylko do pytania.

Pytanie nie może pozostać bez odpowiedzi. Odpowiedź musi być jednoznaczna.

Pytania zamknięte muszą być przemyślane.

Pytania otwarte – zawierają element sugestywnego podejścia do problemu; one dają mam pewien magnez własnego spojrzenia, pozawalają ustosunkować się od owego pytania – jak my potrafimy. Rozpoczynają się od zwrotu – „Co pani sądzi na powyższy temat”, „Jak to się stało, że…”, „W jakim celu”, „Dlaczegoż to sytuacji kiedy winno być inaczej stało się to”. Pytania otwarte służą nam w celu dokonania ogólnego oglądu pewnej sytuacji, zdarzenia np. my w tym czasie staramy pośąść się ogólną wiedzą możemy przejść do pytań zamkniętych

Pytania otwarte nam konkretyzujum, nasuwa hipotezy

Pytania muszą być dobrze postawowie – ponieważ, jeżeli pytanie jest źle postawione to otrzymamy złą odpowiedź lub nie otrzymamy wcale odpowiedzi.

Pytania otwarte dzielimy:
a)pytania wymagające wyjaśnienia, są to takie które zmierzają do tego by w miarę krótko udzielić odpowiedzi na, gdzie mamy do czynienia np. zgłasza się poseł i mówi panie ministrze.

b(pytania wymagające narracji - )tzn. zadać pytanie które wymaga szerszego ujęcia np. poseł o szkolnictwie

Odpowiedzi dzielą się :
a)bezpośrednie- to taka która jest najbardziej precyzyjną i konkretną odp. To one stanowią podstawę uzyskania informacji, wg. budujemy teorie naukowe.

b)pośrednie-nie są tak precyzyjne gdyż pozostawiają pewną przestrzeń niewiadomych chęć uzyskania jednoznaczną odp. zadajemy dalsze pytania i gdy gdy uznamy że odp. Jest satysfakcująca to już nie odp.; Odp. pośrednie są udzielane kiedy nie chodzi nam o logiczną precyzje tylko o wprowadzenie i zorientowanie się.

Przy stawianiu odp. i pytania powinny być dostosowane do osoby do sytuacji nie może tak formować pytań i oczekiwać odp. jeżeli pytanie jest niezrozumiałe.

Niedopuszczalne jest stawianie pytań aby pytania sugerowały odp.

Nie można stawiać pytań jednoznacznych.

Nie można tak formować pytać aby były deprymujące dla osoby i wprowadzić osobę w krępowanie.
PRAWDA – problem prawdy pojawił się już w starożytności
- to możliwość zbadania każdego problemu
- prawda to podstawa budowy teorii naukowych
- to dobro samo w sobie
- poznanie ludzkiej egzystencji np. Religia
- poznanie prawdy to zagłębienie pewnego mechanizmu który kieruje światem.

Arystoteles – prawda wyższa od fałszu.
„Prawda zawsze zatryumfuje”.

Tomasz Kuhn napisał pracę „Struktura rewolucji naukowych” – których to mówił,
że każda epoka wypracowuje paradygmat poznawczy i one nas zbliżają do istoty prawdy.

Prawda w sezonie logicznym – prawda jest własnością sądów które dają biema odbicie istniejące rzeczywistości.

„Prawda materialna w sensie logicznym”
-jedni mówią że prawdę można zgłębić
-inni mówią że to nie możliwe

Zasady prawdy umownej:
*Konwencjonalizm odniesieniu do prawdy- czyli uznajemy że od tego momentu owe będzie dla nas prawdą.
*Koherencja prawdy - polega na tym, że jeżeli przyjmiemy że znamy jeden fakt drogą umowy to pociągamy za sobą kolejne uznanie faktu.

Jeżeli określamy, że granice Europy wyznacza Vral jest to koherencja.
*prawda pragmatyczna (użyteczności)
*prawda spersonifikowana – jest ona związana z osobą, łączymy się z nią bo opiera się na autorytecie osoby. Ze w oparciu o to budowane są podstawy wielu religii.
*prawda materialna – do tej prawdy dążymy.

Kłamstwo jest celowym, rozmyślnym skryciem prawdy zamiarem osiągnięcia prawnych korzyści.

PRZTCZYNY NIEPOROZUMIEŃ W PROCESIE SPOŁECZNEGO KOMUNIKOWANIA

System komunikacji społecznej – pytania , odpowiedzi , informacje.

Zakłócanie systemu komunikacji – nie zawsze odbieramy odpowiednio treści.

Przyczyny występowania zakłóceń:
a)obiektywne – one nie zależą od nas np. językowe
b)subiektywne – to zależy od nas
-możemy doskonalić
-eliminować

I błąd- ekwiwokacja – na tym, że w przypadku kiedy użyjemy określonego terminu w tym samym teksie ale różnym terminie, ale udajemy inne znaczenie to jest to ten I błąd. Np. określenie rewizja na granicy lub rewizja osobista.

Problem używania czasu - musi być konkretnie związanych.
II błąd – amfiboiogia – mała precyzja i niestrawność budowy zdania, że my odbieramy komunikat na dwa różne sposoby.

Posługiwanie się wzrostami okazjonalnymi – to są takie które w określonych sytuacjach mogą zastąpić imię, nazwisko, miejsce, czas w pewnych okolicznościach np. ty , ja tutaj.

NIEDOPOWIEDZENIE – kolejny błąd- polega na tym że my często myślimy, że treść naszego przekazu jest pełne i przerywamy w połowie.
Niedopowiedzenie czynione z rozmysłem i nieudanego myślenia są niedopuszczalne w administracji w komunikatach.

BŁĄD ASURDU polega na tym ,że zdanie zbudowane jest z wyrazów określeń sformułowań które się wzajemnie znoszą lub wykluczają.

Wyrażenia nonsensowne które mogą polegać na tym że kontynuujemy pewien przekaż który składa się z treści która nic ze sobą nie niesie.

HIPOSTAZA – zachodzi wtedy gdy pewnym abstraktem przypisujemy określone znaczenie i zarazem określone funkcje np. abstraktem jest pojęcie rynku.

NIESOTROŚC UŻYWANYCH POJĘĆ – jeżeli mówimy doktor to musimy dodać doktor czego.

BŁĄD MYŚLENIA FIGURALNEGO – że tworzą się retorycznie i które same w sobie nieść przekaz np. polityk

RETORYKA – czyli mówiący ładnie przekonywująco

ORATOR – ten który przemawia

Retoryka jest potrzebna aby być przekonującym komunikatywnym, przekonać do swoich racji. Retoryka jest potrzebna aktorom

NORMA – w naszym życiu społecznym w prawie w administracji, termin budzi wiele zastrzeżeń pochodzi z łaciny i oznacza:
- podziałkę w sakli
- regułę
- przepisy
My Polacy zaczęliśmy tłumaczyć normę:
- wzór
- prawidło
- miernik
- zasada postępowania w określonych sytuacjach.

Prawo nadało normie nazwę ostrą i od tego momentu posługujemy się nazwą norma postępowania.

Słowo powinno (jako norma) być. Język prawa powinno być, winno być.

Norma postępowania – będzie oznaczało wypowiedź która bezpośrednio coś nakazuje bądź zakazuje określa przy tym warunki i okoliczności dotyczące czynu oraz jego adresata.

Adres normy to my.
Czyn – jest to nic innego podjęcie określonego działania.
Czyn może mieć charakter aktywny czyli działamy w dosłownym słowa znaczeniu.

Jeżeli czyn ma charakter bierny lub pasywny to mówimy że jest zaniechany.

Konflikt stacyjno – personalny – będzie zgodnie z normą jest zdolny do wykonania tego czynu.

Zaniechaniem będzie nazywali powstrzymywanie się od czyny i niepodejmowanie działania który wynikają z normy lub z niej nie wynika.
1, zaniechanie w dwojaki sposób – nie czynienie czegoś co dobra osoba mogła by czynić jeśli nawet nie wie że ma w tym zakresie wolną wolę.
2, nie czynienie czegoś o czym dana osoba wie że jest to zależne od jej wolnej woli – kradzież
3, kiedy nie czynimy czegoś o czym normie mówi że powinniśmy a decyzje przemyślenia zależy tylko od nas posługujemy się w sposób suwerenny
4, że o zaniechaniu możemy mówić wtedy gdy czujemy że musimy podjąć to działanie

Normy nie mogą być przez nas traktowane jako zdania w sensie logicznym.
Norma obraca się w świecie powinności, nakłada na nas obowiązek ale nie wie czy ten obowiązek zostanie spełniony.

Norma to świat powinności
Logika to świat bytu.

O normie możemy powiedzieć że jest ona albo obowiązująca albo nieobowiązująca.

Prawda ma charakter obiektywny
Normę możemy zmienić.

Politycy i prawnicy mówią że normy odbijają społeczną rzeczywistość. Rzeczywistość społeczna kształtuję normę.

Normy postępowania dzielą się na:
a) indywidualne – są to takie których adresat wskazany jest imiennie
b) generalne (ogólne) – są to takie których adresat nie jest wymieniany z nazwy, nazwę ogólną się posługują np. studenci.

Jeżeli norma nakazuje adresatowi indywidualnego lub generalnego postąpić jednorazowo nazywamy go normą konkretną.

Jeżeli norma nakazuje adresatowi generalnemu i indywidualnemu postępować wielokrotnie to wtedy jest to norma abstrakcyjna.

Słowa postać normy – rozróżnia się 3 postacie słownie normy:
a) rozkazujący – jest to błędne podejście norma nie może być w formie rozkazu – jest to fakt społeczny że otrzymujemy polecenie do natychmiastowego wykonania.
Normy musza w jakimś stopniu podążać według społeczności.
Norma zanim stanie się obowiązująca musi być przedyskutowana.
Sytuacje nadzwyczajne – np. stan wojenny – wyjątki normy rozkazu
b) wypowiedzią powinnościowa – prawnicy i logicy mówią jest to zasadnicza słowna spisana norma słowna. Rozpoczyna się to norma słowami „powinien, musi należy”
c) jest wypowiedzią określającą czyn jako nakazany bądź zakazany – norma w tym przypadku stanowi pewne normy którzy będą importowali zakazy i nakazy to muszę je przedyskutować i uściślać.

Obowiązywanie normy:
a) uzasadniane w sensie ich obowiązywania i trwania na dwa zasadnicze sposoby:
1, normę ustanowił ustawodawcza który ma aktualnie władzę nad adresatem
2, normę również obowiązuje gdyż nie została zmieniona nawet w przypadku ustawodawcy. Norma też obowiązuje ponieważ norma wzrosła w kulturę polityczną
b) jeżeli normę spełnia warunki ustalone przez ustawodawcę to ze względu na jej pragmatyczny charakter norma się nie zmienia
c) norę również uzasadnia historia.

Retoryka średniowieczna to retoryka religijna i skolatyczna.

Skolatyczna – przyjmowano coś na pewnik a następnie odbierano argumenty.

Retoryka na gruncie europejskim odegrało w dużej mierze przed i w czasie rewolucji francuskiej np. napoleon –doskonały mówca

Retoryka jest siłą znaczącą np. wystąpienia Hitlera, Lenina

Po II wojnie – środki komunikacji wypierają retorykę.

Retoryka będzie tak długo jak człowiek potrzebuje potrzeby wysłowienia się.

Jeśli nie będzie demokracji nie będzie retoryki.

ZASADY SZTUKI RETORYCZNEJ:
a) inwencjom – ustal to co masz powiedzieć. Chodziło o to aby przemyśleć argumentacje. Te argumenty powinny być nie do przebicia.
b) Dyspozycja – materiał musi być uporządkowany, tak aby był ujęty merytorycznie i
aby on stanowił pewną całość.
c) Wysłowienie – dobór słownictwa: szafa słowna jest bardzo istotna w każdym publicznym wysłowieniu
d) Zapamiętywanie:
1, jeżeli przemyślałeś treść wypowiedzi to napisz sobie żeby wypowiedzieć powinna być sprecyzowana
2, jeżeli się tylko czyta to jest strata bo nie ma kontaktu z publicznością.
e) prezentacja (Akcjum) – najbardziej istotna bo aby przekonać do swojej racji to też gra ciała, dobry mówca to aktor.

ERIS (ERYSTYKA) – Eris – bogini niezgody, szlachetna sztuka prowadzenia rozmów: rektor mówił że ma argumenty logiczne a erystyk mówił że nie interesują go argumenty retora i powstał dyskusja.

Erystyka stała się siła znaczącą.

Uczono fortele które bazowały na sofizmatach.

SOFIZMAT – rozumowanie pozornie logiczne na którym budowana cały szkielet rozumowania.

Sofizmat istnieje od dzisiaj – czyli wykorzystywanie naszej nie wiedzy i budowanie konstrukcji na absurdzie.

Zarówno jedni jak i drudzy opierali się na toposach (czyli miejsce)

TOPOSY – są to pewnego rodzaju sentencje które są wytworem kultury danego społeczeństwa i w oparciu o nie wielokrotnie odwołujemy się w naszych argumentacjach jako argumenty swego rodzaju logiczne.

ARGUMENTY ERYSTYCZNE:
a) argumentu ad personal – argument odwołujący się do osoby a nie do osoby – polegający na tym że przy argumentowaniu uczynić niewiarygodnym wykazać niski poziom intelektualny.
b) Argument ad populum – argument do ludu
c) Argument odwołujący dla korzyści materialnych
d) Argument do użycia siły np. stan wojenny
e) Argument do litości – odnoszą się do naszej niewiedzy