Instrumenty i strategie polityczne PR.

INSTRUMENTY I STRATEGIE POLITYCZNYCH PR

Instytucje są aktorami politycznych PR, a podstawowa instytucja w tym przypadku jest państwo. Aktorzy politycznych PR prowadza odpowiednie i przemyślane działania oraz zabiegają o odpowiedni dla siebie wizerunek. Przykładem działań PR może być ilość zatrudnianych przez państwo osób zajmujących się tylko tą sferą. Instytucje politycznych PR to przede wszystkim rząd, parlament, partie polityczne, organizacje systemu politycznego (np. ruchy społeczne)przedstawicielstwa rządu w terenie oraz PR jednostek podziału administracyjno – samorządowego (jak np. miasta, gminy).
Zainteresowanie mediów wzrasta podczas wyborów i debat parlamentarnych gdzie tym samym staja się materiałem określającym wizerunek tej instytucji. Wówczas wizerunek parlamentu zależy od sposobu relacjonowania jego prac przez media i dziennikarzy.
Partie i koalicje rządzące prowadza działania informacyjno-marketingowe natomiast opozycja stara się organizować spektakularne akcje polityczne (np. demonstracje) i starają się zachować dystans wobec mediów.
Polityczne PR realizowane jest przy pomocy komunikacji bezpośredniej i pośredniej. I tak do form bezpośrednich komunikowania politycznego zalicza się:
1. Przemówienia i spotkania publiczne – celem jest propagowanie inicjatyw politycznych, uzyskiwanie poparcia przez społeczeństwo jak i poparcie ze strony innych aktorów politycznych oraz uzyskanie zgody na realizacje zamierzeń.
2. Referaty, wykłady, odczyty – są próbą dotarcie do zamierzonych grup docelowych. Wyżej wymienione formy służą do kształtowania wizerunku, prezentacji idei.
3. Festyny, jubileusze, spotkania na szczycie, wizyty państwowe – ich celem jest reprezentacja aktorów politycznych także na arenie międzynarodowej. Organizowane w celach wyborczych w ramach tzw. Parlamentarnej kampanii wyborczej.
Metodami pośrednimi w zakresie PR są instrumenty pracy z mediami np. dostarczanie informacji prasowych, organizowanie wywiadów, dostarczanie zdjęć , konferencje prasowe.
Do pośrednich form komunikowania służą kanały komunikacyjne mające charakter spontaniczny, rutynowy i strategiczny.
Do form spontanicznych zalicza się plakatowanie ulic broszury informacyjne. Do form rutynowych – sprawozdania roczne, sporządzanie bilansów osiągniętych za dany okres legislacyjny. Natomiast formami strategicznymi są kampanie informacyjne.

Wybór strategii PR

Słowo strategia oznacza zasadę podejmowania przez aktorów określonych decyzji w zależności od zaistniałej sytuacji. Podejmowane decyzje uwzględniają obowiązujący porządek prawny i stan oraz strukturę sytemu politycznego.
Decyzje, które zostają podejmowane muszą uwzględniać aktualny kontekst polityczny i aktualne konteksty komunikacyjne. V.Hazleton wyróżnił typy strategii informacyjno-komunikacyjnych:
• Strategia informacyjna: doniesienia o faktach
• Strategia perswazyjna: omówienie i ocena
• Strategia przymusu: wykorzystanie władzy w celu załatwienia określonych interesów
• Strategia rozmów: osiąganie kompromisów w celu realizacji określonych interesów
• Strategia rozwiązywania problemów: rozwiązanie problemu dzięki uczestnictwu innych aktorów, których potrzeby i interesy są uwzględniane.
Wyżej wymieniona klasyfikacja jest mało przydatna w praktyce politycznych PR ponieważ aktorzy w jednym czasie wykorzystują większą liczbę strategii.
Cztery czynniki, od których zależy wybór strategii to:
1. Normy i uregulowania prawne – uwzględnienie konstytucji, przepisy administracyjne, kodeksy prawne
2. Stopień zinstytucjonalizowania organizacji – duże organizacje dysponują większymi środkami finansowymi i dlatego wybierają strategie o szerszym zasięgu niż organizacje mniejsze
3. Dominujące cele organizacji – strategia PR jest następstwem miejsca i roli organizacji w procesie decyzyjnym, co wynika z celów organizacji
4. Konstelacja aktorów i czynniki sytuacyjne – strategia zależy od politycznej mocy aktorów.

Fazy strategii PR

Podstawowymi uwarunkowaniami strategii są: posiadane środki i czas, w którym ma ona być realizowana. Inne czynniki zależą od fazy procesu politycznego oraz reakcji innych aktorów.
Celem wybranej strategii jest kształtowanie opinii. Istnieje, zatem uwarunkowania wzajemne. Niezależnie od celów i projektów strategiczny plan działania powinien być podzielony na fazy takie jak: analiza sytuacji wyjściowej, planowanie, realizacja i kontrola skutków działania. Analiza sytuacji powinna ocenić silne i słabe strony podmiotu oraz sojuszników i przeciwników w systemie politycznym. Planowanie powinno zawierać cel, środki oraz aktywne modele działania. W trzeciej fazie określone musza być instrumenty realizacyjne. W czwartej fazie trzeba zaplanować, w jaki sposób i za pomocą, jakich metod będzie się sprawdzać efekty podejmowanych działań.

Formy strategii komunikacyjnych:

Ważne znaczenie dla realizacji celów politycznych PR maja formy strategii komunikacyjnych. Wszystkie dotyczą stosunków podmiotu realizacyjnego opinia publiczna. Wyróżnia się cztery formy zasadnicze: kształtowanie „porządku dnia”, newsmanagment , „kreacje wydarzeń” i „personalizacje”.
• Kształtowanie „porządku dnia” – jest to narzucanie opinii publicznej określonych tematów wygodnych dla podmiotu realizującego strategie komunikacyjna.
• Newsmanagement rozumiany jako szczególny rodzaj issue-management. Dotyczy aktorowi o wysokiej pozycji politycznej tj. tzw. Decydentów przyciągających szczególną uwagę dziennikarzy i mających możliwość kreowania tematów.
• „kreacja wydarzeń” polega na przyciągnięciu uwagi opinii publicznej oraz mediów do wydarzeń dogodnych dla aktorów. I mamy tutaj wyróżnione trzy typy wydarzeń wydarzenia samorodne,medialne, inscenizowane.
• Strategia personalizacji politycznych PR – polega na budowie zaufania i kształtowaniu wizerunku osób, w tym szczególnie polityków wiodących , którym media poświęcają dużo czasu.

KAMPANIE INFORMACYJNE

Jest rozumiane jako jeden ze sposobów rozwiązywania problemów społecznych. Kampanie są reakcja społeczeństwa na istniejące lub zaistniałe problemy społeczne. Mogą być rozwiązane za pomocą działań komunikacyjnych lub za pomocą działań prawnych, technicznych i ekonomicznych. Typowymi dziedzinami obejmowania kampanii informacyjnych jest polityka , ochrona zdrowia, ekologia, pomoc społeczna, bezpieczeństwo publiczne.
Zleceniodawcami kampanii mogą być instytucje rządowe, przedsiębiorstwa, banki, polityczne grupy interesów itp. Kampanie mogą być ogólnokrajowe, regionalne oraz lokalne.
Kampanie mogą tez być planowane i realizowane odgórnie lub tez oddolnie.
Przebieg kampanii informacyjnej obejmuje fazy: określenie koncepcji, praktyczna realizacje, kontrole efektów, określenie środków komunikacyjnych, określenie istoty problemu społecznego, wyznaczenie grup docelowych oraz określenie spodziewanych efektów.
Masowe komunikowanie jest podstawowym kanałem kampanii informacyjnych.
Natomiast samo masowe komunikowanie ma inny charakter. Charakter ten jest uniwersalny ze względu na podejmowane tematy oraz ma charakter ciągły.
W kampaniach głównie chodzi o dotarcie do grup docelowych, których problem dotyczy głównie ludzi mających wpływ poprzez swoje decyzje lub postępowanie na rozwiązanie problemu.
Warunkiem skuteczności są: monopolizacja oddziaływań informacyjno-perswazyjnych, niezmienność podstaw założeń kampanii, dopełnienie informacji medialnych przez komunikacje interpersonalna.
Ujecie problemu kampanii zwraca uwagę na skuteczność zależną od wielu czynników leżących zarówno po stronie organizatorów jak i odbiorców.
Teoretycznie można przyjąć następujące cele:
• Kognitywne, w których chodzi o dostarczenie odbiorcy określonej wiedzy lub przypomnienie
• Afektywne, w których chodzi o wyrobienie odpowiednich postaw i nastawień wobec problemów w rzeczywistości
• Behawioralne, w których chodzi o wyrobienie nawyków działań i zachowań wobec problemów.

Wybór strategii działania zależy od przyjętych celów i założeń grup docelowych. I tak teoretycznie można wyróżnić tezy:
1. Strategie kognitywne -objaśnienie problemów
2. Strategie afektywne -założenie ze człowiek dąży do osiągnięcia gratyfikacji i unika przykrości
3. Strategie społeczne -człowiek jako istota społeczna szukającą kontaktów

Ocena rezultatów powinna być oparta na metodach naukowych, stopień akceptacji i wiarygodności całej kampanii.

Polityczne kampanie informacyjne

U Rottger rozumie polityczna kampanie informacyjna jako dramaturgiczna,tematycznie ograniczona, czasowo aktualna strategie komunikacyjna realizowana w celu przyciągnięcia opinii publicznej.
W tej sferze chodzi przede wszystkim o zdobycie i utrzymanie władzy. I tak do kampanii politycznych można zaliczyć kampanie wyborcze, nabierające współcześnie szczególnego znaczenia nie tylko w praktyce politycznej, ale i w komunikowaniu politycznym.
Treścią kampanii politycznych jest przedstawienie programów i zamierzeń politycznych, do czego potrzebna jest współpraca z mediami mającymi zdolność mobilizowania i orientowania opinii publicznej.
Kampanie polityczne maja swoja wew. Strukturę komunikacyjna, w której można wyróżnić: komunikacje wew. dotyczącą co najmniej dwóch aktorów, komunikacje medialna zachodząca miedzy aktorami a mediami oraz komunikacje łącznościową zachodzącą miedzy aktorami,innymi organizacjami politycznymi, obywatelami i mediami. Wszystkie te typy SA zintegrowane ze sobą mimo ze zachodzą na rożnych szczeblach.