Wielka Improwizacja w III cz. Dziadów

1. Monolog Konrada skierowany do Boga.
2. Konrad jest poetą,uważa się za geniusza.
3. Chce by Bóg dał mu "rząd dusz", chce zawładnąć duszami Polaków, być weszczem - przywódcą duchowym narodu.
4. Identyfikuje się z całym narodem, bo bierze na siebie cierpienie całego narodu,bo kocha ojczyznę i naród.
5. Konrad poddaje wątpliwość dobro i sprawiedliwość Boga,skoro dopuszcza do cierpienia naród polski.
6. Poczucie wielkości równej Bogu poprzez fakt aktu tworzenia.
7. W najwyższym punkcie napięcia,czując lekceważenie ze strony Boga,Konrad bluźni i występuje przeciwko Bogu,chce nazwać Go najbardziej obraźliwym określeniem dla Polaków-carem.
8. Duchy staczają walkę o jego duszę.

Wnioski
1. Konrada zwiodła pycha i zarozumialstwo-człowiek żadną miarą nie może się równać z Bogiem i stawiać Mu żądań,nawet w słusznej sprawie.
2. Za swoją szatańską pychę i chęć równania się z Bogiem ponosi kare-milczenie Boga.
3. Konrad reprezentuje postawę prometeizmu,a jego działanie można określić mianem buntu prometejskiego.