Scenariusz Wycieczki do Muzeum Adama Mickiewicza w oparciu o biografię.

SCENARIUSZ WYCIECZKI DO MUZEUM ADAMA MICKIEWICZE


Witamy w muzeum Adama Mickiewicza we Smiełowie, podzielone ono jest na trzy główne części, które symbolizują jego etapy życia, czyli :
- Okres Wileńsko-Kowieński
- Okres pobytu w Rosji
- Okres pobytu na emigracji

Będziemy podążać śladami życiorysu Poety, więc naszą wycieczkę rozpoczniemy od zwiedzenia części Wileńsko-Kowieńskiej. Jest ona podzielona na kilka pokoi, pierwszy stylizowany jest na wzór domu, w którym mieszkał młody Adam Mickiewicz w latach 1798-1815.

W tym pomieszczeniu znaleść możemy, ekspozycję mickiewiczowską jego portrety z epoki, a także ilustracjami do jego utworów. Ciekawym elementem jest obraz Juliusza Kossaka „Mickiewicz w Turcji” i obraz Tomasza Lisiewicza „Apoteoza Wieszcza”. We wnętrzu znajdują się oryginalne meble i przedmioty codziennego uzytku z XIX w. Dzięki takiej aranżacji wnętrz udało się stworzyć nastrój domu szlachecko-ziemiańskiego, co pozwala nam mocniej odczuć to, że przebywamy w realnym miejscu pobytu poety. Znajduje się tutaj biurko, przy którym prawdopodobnie Adam Mickiewicz napisał pierwsze wersy swojego pierwszego wiersza, tym oto piórem, które doskonale zachowało się przez te wszystkie lata stanowiąc piekną pamiątkę po tak wybitnym człowieku. Możemy także spocząć na sofie, na której zapewne siadał sam Adam Mickiewicz a także wyjść na taras aby podziwiać piękny krajobraz tego miejsca. Z okien pokoju podziwiać można wyspę na Starej Lutyni.
Po ukończeniu studiów w Wilnie, z którym wiąże się następne pomieszczenie wyjechał, do Kowna , gdzie rozpoczoł prace nauczyciela. Kowieński okres życia poety był wypełniony pracą w szkole, studiami nad literaturą angielską i niemiecką, a przede wszystkim własną twórczością.

Stąd też możemy znaleść w tym pokoju książki oraz materiały, których używał do nauczania swoich uczniów. Są też działa literatów angielskich i niemieckich, które studiował. Wszystkie te rzeczy znajdują się w biblioteczce, obok biurka. Na ścianie wisi portret kobiety, jest to Maryla Wereszczakówna, ukochana Adama Mickiewicza. Miłość jednak okazała się nieszcześliwą, Maryla była zaręczona już z bogatym sąsiadem Wawrzyńcem Puttkamerem, o małżeństwie, więc z ubogim nauczycielem kowieńskim nie było nawet mowy. Ślub Maryli był dotkliwym ciosem dla Mickiewicza. Jednocześnie stracił gorąco kochaną matkę. W Kownie napisał „Odę do Młodości”, której posiadamy rękopis. Po tych wydarzeniach wrócił do Wilna, z którym wiąże się ostatni pokój pierwszej części naszego muzem, zwany pokojem „Wileńskim”. Wypełniony jest pamiątkami z okresu gdy Adam Mickiewicz Studiował w Wilnie. Tam przy jego współudziale i jego przyjaciół, których fotografia razem z A. Mickiewiczem
znajduje się tutaj, została założona pierwsza organizacja studencka - Towarzystwo Filomatów.
Po studiach w Wilnie napisał tomik zawierający „Ballady i romanse”, który wyszedł w roku 1822. Niestety nie posiadamy w zbiorach jego oryginału ale jedna z wersji znajduje się w ramie po lewej stronie. Drugi, obejmujący „Grażynę” i „Dziady” (cz. II i IV), ukazał się rok później. Egzemplarze tych dzieł znajduą się tez tutaj. W październiku 1823 roku rozpoczął się w Wilnie proces filomatów. Liczni członkowie stowarzyszenia, wśród nich Mickiewicz, zostali aresztowani i osadzeni w więzieniu przerobionym z klasztoru bazylianów. Bezpośredni powód aresztowania był raczej błahy. Jeden z uczniów szkoły średniej napisał na tablicy w dniu 3 maja: „Niech Żyje Konstytucja”. Władze carskie dopatrzyły się w tym postępku działalności spiskowej. Śledztwo prowadził zacięty wróg młodzieży, senator Nawosilocow. Filomatów przez rok trzymano w więzieniu. Całą winę wziął na siebie Tomasz Zan, który otrzymał najsurowszy wymiar kary: zamknięcie w twierdzy i zesłanie. Inni, w tym Mickiewicz, zostali skazani na przymusowy pobyt w głębi Rosji.

Dlatego teraz udamy się do części drugiej muzeum „Pobytu w Rosji”. Adam Mickiewicz przebywał tam w latach 1824-1829. Po latach przyjaciele filomaci i więzienne rozmowy w celi brazylijskiej zostaną na zawsze utrwalone w III części Dziadów, której rekopis posiadamy.

Mickiewicz przebywał kolejno w Petersburgu, Odessie, Moskwie i znów w Petersburgu. Był to dla niego okres wzmorzonej tworczości, napisał tam miedzy innymi „Sonety Krymskie” , „Konrada Wallenroda”, którego pierwsze wydanie znajduje się w gablocie obok, której stoimy.

Mickiewicz znalazł się w ośrodkach żywego ruchu literackiego, poznawał wielu wykształconych ludzi, poetów i pisarzy, odbywał liczne podróże, oglądał wspaniałe krajobrazy, które możemy podziwiać na wystawie zdjęć krajobrazowych Rosji na lewej ścianie.

Po 5 latach spędzonych w Rosji, dzieki pomocy przyjaciół Adam Mickiewicz otrzymał paszport dzięki, któremu mógł opuścić ten kraj i udać się w podróż po europie, z którą związane jest ostanie pomieszczenie, symbolizujące etapy życie poety. W Szwajcarii, na przełęczy alpejskiej Splugen, napisał wiersz: „ Do*** Na Alpach w Splugen”,który znajduje się w naszej kolekcji jego utworów, jest to ostatnie wspomnienie poświęcone Maryli Wereszczakównie. Ze Szwajcarii udał się do Włoch.
W grudniu 1830 roku Mickiewicz dowiaduje się o wybuchu powstania i wyrusza do Paryża. Pobyt w Paryżu był z pewnością najważniejszym etapem w jego życiu, rozpoczął tam okres swojej wielkiem emigracji. Mickiewicz zamieszkał w Dreźnie, stykał się z uczestnikami powstania i słuchał ich opowieści. Na podstawie relacji naocznego świadka napisał „Redutę Ordona”, wspaniały opis obrony i zagłady jednego z frontów na Woli. Przez marzec i kwiecień Mickiewicz nie wypuszczał pióra z ręki. W roku 1832 napisał „Dziadów” część III (tzw. Dziady drezdeńskie). W sierpniu 1832 roku Mickiewicz przybył do Paryża. W bujnym życiu ścierających się ze sobą obozów emigracyjnych Mickiewicz wziął czynny udział. Od jesieni 1832 roku pisywał do czasopisma „Pielgrzym Polski”, którego trzy numery i jeden rękopis artykuły znajdują się w gablocie nad drzwiami. w następnym roku objął jego redakcję, ujawniając talent znakomitego publicysty. W roku 1839 uniwersytet w Luzannie zaproponował Mickiewiczowi objęcie wykładów literatury łacińskiej. Poeta przyjął propozycję i przeniósł się do Szwajcarii, gdzie powstało m.in. arcydzieło „Polały się łzy”.
się uzasadnianiem idei Towiańskiego.
Wiosną 1848 roku Mickiewicz podążył do Włoch, gdzie chciał stwożyć legion polski,który pomagałby Włochom w walce z Austrią. Usiłował pozyskać popieża Piusa IX., którego portret wisi obok portretu jednego z legionistów. Papież przeciwstawił się idei zjednoczenia Włoch. Mickiewicz powrócił do Paryża i wtedy został założony dziennik francuski „Trybuna Ludów”, którego naczelnym redaktorem obrano Mickiewicza i które pismo znajduje się obok „Pielgrzyma Polskiego”. W Paryżu Mickiewicz napisał i opublikował w 1834 r. najważniejsze swoje dzieło: PAN TADEUSZ CZYLI OSTATNI ZAJAZD NA LITWIE. HISTORIA SZLACHECKA Z ROKU 1811 WE DWUNASTU KSIĘGACH WIERSZEM. Wykorzystując m.in. tradycje powieści historycznej, powieści poetyckiej, eposu, poematu opisowego, stworzył epopeje narodową nie mająca odpowiednika w literaturze.
Na to dzieło poświęcona jest wschodnia ściana, na której znajduje się egzemplarz księgi, fragmet rękopisu oraz ilustracje a także stoi tam biórko przy którym Adam Mickiewicz napisał „Pana Tadeusza”.

We wrześniu 1855 roku Mickiewicz wyjechał do Konstantynopola, aby pomóc w organizowaniu polskiego legionu demokratycznego i tam umarł nagle (prawdopodobnie na cholerę) 26 listopada 1855roku.
Zwłok i Mickiewicza zostały przewiezione do Paryża. W roku 1890 prochy Mickiewicza przewieziono do kraju i złożono w dowód najwyższej czci narodu na Wawelu. Zdjęcia z Wawelu i fotografie z ostatnich lat życia znajdują się na tablicy pamiątkowej nad komodą. Dziękujemy za zwiedzanie i zapraszamy ponownie.


( w dokumencie Microsoft Word 97-2003 znajdują się jeszcze ilustracje dobrane do tekstu, wszystko sformatowane i przygotowane do druku)