Język i styl molierowski.

Molierowi zarzuca się przede wszystkim to, że nie używał języka „ludzi ogładzonych”. Molier, który urodził się w środowisku tak bliskim ludu zachował obrazowy i dosadny sposób wyrażania się, otwarcie wyłamując się spod tyranii uczonych reguł i nawyków salonowych. Ale ten język nerwowy, barwny, gwałtowny cudownie brzmiał w teatrze; wyrafinowane i subtelne wyrażenia nie znajdują takiego oddźwięku na widowni. Styl Moliera jest jak najbardziej teatralny, język jego jest żywy i zawsze doskonale dostosowany do postaci, która mówi. W potrzebie potrafi posługiwać się językiem salonów i dworów, którego zdaniem krytyków nie zna. Chłopi natomiast mówią jak chłopi, zaś mieszczanie jak mieszczanie. Naśladownictwo jest tak wielkie, że daremne jest szukanie w kwestiach aktorów teatralnych piękna stylu autora: różnorodność stylów, w której nikt nie dorównał Molierowi, to niewątpliwie szczyt wyrazu dramatycznego...