Obrona Jasnej Góry

Około roku 1655 powstał w Szwecji plan uderzenia na Rzeczpospolitą Polską. Dnia 21 lipca tegoż roku wojska szwedzkie wkroczyły w granice Polski, zajmując szybko Warszawę, Poznań i Kraków. Podzielona szlachta nie chciała walczyć i w konsekwencji cały kraj znalazł się pod panowaniem szwedzkim. 18 listopada 1655 roku licząca trzy tysiące żołnierzy armia generała Millera stanęła pod murami Jasnej Góry, żądając natychmiastowego poddania twierdzy.

Szwedzi podjęli próbę opanowania klasztoru i sanktuarium już od 8 listopada. Były to jednak próby nieudane, co skłoniło Szwedów do rozpoczęcia oblężenia (trwającego od 18 listopada 1655 aż do nocy z 26 na 27 grudnia). Siły polskie były nieporównywalnie mniejsze w stosunku do żołnierzy szwedzkich. Liczyły one 170 żołnierzy, 20 szlachciców i 70 zakonników.

W połowie grudnia Szwedzi rozpoczęli straszliwy ogień. Podczas tego ostrzału poczęły się szkody w budynkach i na murach. Po krótkiej chwili ozwały się jęki rannych. Ogień siał wiele zniszczeń i rannych.jednak Około południa ogień ustał. W sobotę jedną ze szwedzkich wielkich armat została uszkodzona dzięki celnemu strzałowi polskich obrońców. Walki trwały jeszcze kilka dni, ale już były mniej zacięte, ponieważ Szwedzi zaczęli trącić nadzieje na zwycięstwo, które ostatecznie odnieśli rycerze broniący klasztoru pod dowództwem o. Augustyna Kordeckiego.

Triumf obrońców Jasnej Góry przypisano nie tyle sprawności załogi i wytrzymałości murów, co wstawiennictwu i opiece samej Matki Bożej osłaniającej wybrane przez siebie miejsce. Kraj wówczas poderwał się do walki i szala zwycięstwa przechyliła się na stronę polską. Wdzięczny król Jan Kazimierz 1 kwietnia 1656 r. w uroczystym ślubowaniu w katedrze lwowskiej oddał kraj pod władzę Matki Bożej, obierając Ją za Patronkę i Królową państwa. Od tego momentu rządy nad katolicką Polską sprawuje Najświętsza Dziewica Maryja, a Jasna Góra jest symbolem wolności narodowej i religijnej.