Dom

Bardzo trudno jest mi opisać mój dom. Nie wiem, jak wyrazić słowami to co jest trudne do określenia, to przemieszanie wspomnień z okresu dziecięcych zabaw z teraźniejszością, w której mam coraz więcej obowiązków domowych, oprócz tych szkolnych, oczywiście.

Dom jest dla mnie nie tylko miejscem w którym mieszkam, ale znacznie czymś więcej
– to poczucie całkowitego bezpieczeństwa, a także szczególna atmosfera serdeczności miedzy osobami najbliższymi: rodzicami, bratem i mieszkającą w pobliżu babcią. Nie wyobrażam sobie domu bez wspólnego zasiadania do stołu, szczególnie przy obiedzie, a także uroczystego spędzania świąt, urodzin, czy też imienin domowników.

Bardzo cieszę się, że mam taki dom, w którym mam do kogo mówić: „mamo”, „tato”. Wiem, że nie wszystkie dzieci mają to szczęcie. Gdy myślę o dzieciach z rodzin rozbitych, czy też żyjących w slumsach na obrzeżach wielkich miast, to jest mi bardzo smutno. Wydaje mi się wtedy, że nie potrafię do końca docenić mojego domu. Bardzo chciałbym, aby każde dziecko miało dom podobny do mojego, w którym będzie szczęśliwe i bezpieczne.