Poglądy na życie i śmierć w Dziadach

Zycie człowieka nie zamyka się wraz ze śmiercią- wynika z dramatu Adama Mickiewicza. Pośmiertne losy pozwalają dopiero w pełni zinterpretować i ocenić życie jakiejś osoby, są przedłużeniem i konsekwencją ziemskiego bytowania. Pokuta po śmierci może zrównoważyć niedostatki życia grzesznika, a ludzie jeszcze żyjący mogą pomóc osobie, która nie doświadczyła pełni istnienia lub popełnienia jakiś grzech, poprawić dawne błędy.
Przykładem na to są losy kilku postaci przychodzących do kaplicy cmentarnej w postaci duchów w noc dziadów.
Życie dwojga dzieci Józia i Rózi, ocenione w zaświatach, okazało się zbyt słodkie o niewinne. Do pełni życia zabrakło dzieciom cierpienia. Dlatego w wieczności zrównoważają swój beztroski żywot ziarenkiem gorczycy.
Z kolei pasterka Zosia, choć jej postępowanie ziemskie mogłoby wskazać na to, że żyła dobrze, beztrosko i szczęśliwie jako najpiękniejsza dziewczyna w wiosce, z perspektywy wieczności okazała się dziewczyną, która żyła jałowo. Lekceważyła względy chłopców, nie przeżyła prawdziwej miłości, żyła ponad ziemskimi i cielesnymi przyjemnościami.
Wreszcie dziedzic, którego duch pojawia się w kaplicy. Za życia lekceważył ludzi, opływał w dostatki po śmierci oceniony jako nikczemnik. I za to został ukarany.
Tak więc z perspektywy wieczności życie postaci w Dziadach nabiera zupełnie innego znaczenia. Postępowanie wydawałoby się na ziemi bezkarne zostaje ukarane po śmierci. Dopiero w perspektywie wiecznej życie ludzkie się dopełnia.