Prowadzenie działalności gospodarczej na przykładzie Prywatnego Gabinetu Stomatologocznego

Wstęp


Najważniejszym podmiotem gospodarki jest osoba fizyczna, osoba

prawna lub jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej,

prowadząca działalność gospodarczą w warunkach określonych przepisami

prawa, np. wszelkie przedsiębiorstwa, w tym spółki oraz nawiązujące do tematu

pracy prywatne praktyki stomatologiczne; w ujęciu makroekonomicznym

pojęcie to obejmuje budżet państwa, przedsiębiorstwo i przedsiębiorstwo

konsumenckie. Jednostki gospodarcze obowiązane są do wypełniania

określonych przez prawo czynności. Prowadzenie działalności gospodarczej

związane jest z wykonywaniem określonych czynności opisanych w poniższym

tekście pracy dyplomowej.

Celem niniejszej pracy jest przedstawienie działalności jako podmiot

gospodarczy objęty różnymi przepisami prawnymi i obowiązującym go celom,

a także prowadzenie dokumentacji oraz zwrócenie szczególnej uwagi na

prawidłowość sporządzania dokumentów.

Praca dyplomowa składa się z ośmiu rozdziałów.

Pierwszy rozdział obejmuje postępowanie związane z prowadzeniem,

zakładaniem i rozpoczynaniem działalności gospodarczej, czyli m. In. Jakie

dokumenty oraz jak należy postępować w czasie zakładania działalności.

Drugi rozdział mówi jak należy postępować w czasie uzyskiwania Numeru

Identyfikacji Podatkowej oraz jak należy postępować w czasie wypełniania druku

NIP-5.

Rozdział trzeci obejmuje elementy jakie należy wykonać po uzyskaniu NIP-5

oraz jakie dokumenty należy jeszcze złożyć. Zawiera on także zagadnienia takie jak:

- co należy zrobić w działalności gospodarczej gdy ją rozpoczynamy;

- co takiego nazywamy kosztem uzyskania przychodu;

- co to jest przychód;

- co to jest deklaracja PIT-5 i po co ją się składa;

- jak w prywatnej praktyce stomatologicznej przebiega amortyzacja środków trwałych.

Rozdział czwarty mówi zaś o zasadach postępowania przy ewidencji pojazdu i

kosztach eksploatacji samochodu, ewidencji sprzedaży, ewidencji środków

trwałych oraz ewidencji wyposażenia.

Rozdział piąty zaś uszczególnia postępowanie i działania jednostki w czasie

wypełniania i zakładania Podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz

wymagania, jakie powinny być spełnione przez działalność gospodarczą przy jej

sporządzaniu.

W rozdziale piątym zawarta została informacja na temat likwidacji działalności

gospodarczej, jaką jest prywatna praktyka stomatologiczna oraz czynności, jakie

należy wykonać w czasie jej wykonywania. Zawiera także informacje prawne, do

jakich powinien dostosować się przedsiębiorca.

Rozdział szósty zawiera informacje na temat deklaracji PIT-5, czyli skąd bierze

się dane i kto powinien składać ten dokument.

Rozdział piąty obejmuje składniki, jakie powinien lekarz uwzględnić w

deklaracji PIT-36, kto powinien składać ten dokument i jakie są wymagania prawne.











Rozdział I


1. Rozpoczynając działalność gospodarczą należy uzyskać wpis do ewidencji działalności gospodarczej w przypadku lekarza stomatologa z Okręgową Izbą lekarską Białystok. Jednak należy spełnić przewidziane prawem warunki. Warunki te będą dotyczyć leżaka stomatologa jak również pomieszczenia, w którym będzie prowadził swoją działalność. Warunki te zebrane są w kilku aktach prawnych:
*w ustawie o zawodzie lekarza z dnia 5 grudnia 1996 roku, a zwłaszcza jej artykuł 50 i powinien być czytany razem z Kodeksem Etyki Lekarskiej.
*rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 9 marca 2000 roku w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia, urządzenia i sprzęt medyczny, służące wykonaniu indywidualnej praktyki lekarskiej.
*rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 23 marca 2000 roku w sprawie, szczególnych zasad i trybu postępowania w sprawach wydania zezwoleń i wpisu do rejestru indywidualnych praktyk lekarskich i grupowych praktyk lekarskich oraz ustalenia danych objętych wpisem i sposobu prowadzenia rejestru.

Działalność tą należy także zarejestrować w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej. Okręgowa Izba Lekarska nie tylko rejestruje, czyli wpisuje do rejestru, ale przede wszystkim udziela zezwolenia na jej wykonanie.
Wszystkie te warunki zawarte są w powyższych aktach prawnych. Po pierwsze w ustawie o zawodzie lekarza, po drugie w rozporządzeniach do tej ustawy. Sprawy związane z praktyka lekarską reguluje również:
· Kodeks Etyki Lekarskiej,
· Uchwała Naczelnej Rady Lekarskiej w sprawie ogłoszenia praktyk lekarskich oraz rozporządzenia MZiOS w sprawie opłat wnoszonych do Okręgowej Izby Lekarskiej za wydanie zezwolenia i zaświadczenia.

W artykule 50 ustawy 1 o zawodzie lekarza jest zawarte:
· Posiada prawo do wykonywania zawodu,
· Wykonywał zawód, co najmniej przez okres 2 lat od ukończenia stażu podyplomowego,
· Uzyskał zezwolenie oraz wpis do rejestru indywidualnych praktyk lekarskich we właściwej Okręgowej Izbie Lekarskiej.

Aby uzyskać rejestrację należy również posiadać dyplom i prawo wykonywania zawodu.

Zgodnie z artykułem 63 ustawy o zawodzie lekarza z dnia 5 grudnia 1996 roku:
· Zaświadczenie o prawie wykonywania zawodu i zaświadczenia o prawie wykonywania zawodu lekarza dentysty, wydane na podstawie dotychczasowych przepisów tracą ważność z dniem 30 czerwca 2001 roku. (Ust.1)
· Lekarza, który na podstawie dotychczasowych przepisów uzyskał prawo wykonywania zawodu lekarza lub prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty, zachowuje to prawo, z tym, że do dnia 30 czerwca 2001 roku powinien uzyskać w Okręgowej Izbie Lekarskiej, właściwej ze względu na miejsce wykonywania zawodu, dokument, w którym mowa w art. 6 ust. 3 (ust.2)

Schemat postępowania w czasie rejestracji prywatnej praktyki lekarskiej:
· 1. Znalezienie właściwego pomieszczenia,
· 2. Zapewnienie prawa własności pomieszczenia lub jego użytkowania, a w przypadku praktyki wyłącznie na wezwanie, prawa do miejsca (pomieszczenia), w którym lekarz ma zamiar przechowywać dokumentację medyczną i do środków łączności,
· 3. Uzyskanie zezwolenia na zmianę sposobu użytkowania lokalu (w niektórych przypadkach, o czym poniżej),
· 4. Zrobienie planu adaptacji,
· 5. Wykonanie adaptacji,
· 6. Wykonanie badania wody,
· 7. Uzyskanie pozytywnej opinii o wyniku odbioru poadapcyjnego przez Powiatowego lub Wojskowego Inspektora Sanitarnego,
· 8. Wypełnienie i założenie odpowiedniego wniosku o rejestrację praktyki na drukach, które otrzymuje się w Okręgowej Izbie Lekarskiej lub w Wojskowej Izbie Lekarskiej.
· Dokument potwierdzający prawo do pomieszczenia i środków łączności wspomniany, w pkt. 2,
· Opinię Powiatowego Inspektora Sanitarnego.

Jeżeli stomatolog ma odpowiednią ilość gotówki, znalezienie pomieszczenia nie powinno być trudne. Dobrze byłoby gdyby było to pomieszczenie o dobrej lokalizacji, a także takie, które nie narazi stomatologa na ogromne kłopoty adaptacyjne. Jeżeli zaś jest to pomieszczenie na np. 6 piętrze i ma tylko dwa pokoje i jest to mieszkanie czynszowej lub spółdzielczej kamienicy, lekarz może przeżyć niemiłe rozczarowanie. Będzie tak, jeżeli pomieszczenie to było przekazane na cele mieszkalne w blokach, budynkach wolnostojących, domkach jednorodzinnych.
Należy zwrócić się do właściciela budynku pisemnie, z prośbą o zgodę na prowadzenie praktyki stomatologicznej we wskazanym pomieszczeniu. Spółdzielnia lub wspólnota skieruje pisma do wszystkich mieszkańców z zapytaniem czy wyrażają zgodę na to, by w lokalu takim a takim rozpoczął działalność lekarz stomatolog.
Niezależnie od formy uzyskania zgody należy ją otrzymać na piśmie, opatrzoną stosownymi podpisami i aktualną datą.
Z pismem tym lekarz stomatolog udaje się do Urzędu Miasta. W wydziale zajmującym się sprawami obiektów budowlanych składa pismo z prośbą o zmianę sposobu użytkowania lokalu mieszkalnego, który chce przeznaczyć na pomieszczenie praktyki.
Wydział, o którym w powyższym akapicie. Nosi nazwę Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miasta (może także nosić inną podobną nazwę).
Konieczność uzyskania decyzji o zmianie sposobu użytkowania dotyczy również lekarzy, właścicieli domów jednorodzinnych, którzy zamierzają część domu przeznaczyć na pomieszczenie praktyki, jeżeli pozwolenie na budowę domu opiewało na dom mieszkalny.
Najprościej znaleźć pomieszczenie z góry przeznaczone na lokal użyteczności publicznej w dogodnej odległości od miejsca zamieszkania, a na ulicy niezbyt idącej pod górę, blisko głównej arterii miejskiej, ale nie przy niej, najlepiej na parterze, z windą dość dużą, aby zmieścił się w niej wózek inwalidzki.
Należy zwrócić uwagę na okoliczne domy. Jeżeli roi się na nich od tablic informujących o praktykach stomatologicznych, raczej lekarz stomatolog nie powinien otwierać w tym rejonie własnej praktyki.
Najlepiej jest kupić lub wydzierżawić pomieszczenie. W przypadku dzierżawy, użyczenia lub oddania w użytkowanie, co jest formą użyczenia, należy pamiętać o zawarciu umowy potwierdzające prawo do lokalu. Lekarze przed zawarciem umowy powinni skorzystać z porady prawnika. W wyniku źle skonstruowanej, albo niekorzystnej umowy dla lekarza, może on zostać postawiony w sytuacji nie do pozazdroszczenia przez właściciela, chcącego wykorzystać fakt, że lekarz jest zmuszony do korzystania z lokalu, w którego adaptację zainwestował pokaźną sumę.
Wielu lekarzy z konieczności dzierżawi pomieszczenie razem ze sprzętem w publicznych lub niepublicznych Zakładach Opieki Zdrowotnej. Jest to zrozumiałe wobec ogromnych kosztów aparatury i sprzętu stomatologicznego. Należy jednak pamiętać o tym, że prawie wszystkie publiczne ZOZ-y nie spełniają warunków przewidzianych ustawą o Zakładach Opieki Zdrowotnej i maja okres dostosowawczy, który niedługo się kończy (można to sprawdzić u kierownika Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej, z którym lekarz stomatolog ma zamiar zawrzeć umowę dzierżawy).
Po tym terminie zakład musi dostosować obiekt do norm, co wymaga ogromnych nakładów Finansowych. Wobec tego musi na ten cel zdobyć pieniądze, między innymi podwyższając opłatę za dzierżawę. Należy się również liczyć z możliwością utworzenia Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej na bazie dotychczasowego Publicznego, lub likwidacji tego drugiego.
Dlatego w obecnych warunkach nadchodzącej restrukturyzacji placówek ochrony zdrowia opieranie swojej egzystencji na umowie z nimi nie wydaje się bezpiecznym pomysłem.
Innym wyjściem dla tych lekarzy, którzy nie dysponują większą gotówką jest zarejestrowanie praktyki w którymś z istniejących już gabinetów zawierając umowę o dzierżawę z lekarzem, właścicielem lub wynajmującym od właściciela pomieszczenie i sprzęt.
Lekarz stomatolog jednak powinien pamiętać, że chodzi o umowę na dzierżawę lub podnajem, a nie umowę o pracę, bowiem obowiązuje przepis art. 53 ustawy o zawodzie lekarza, który brzmi: lekarz wykonując indywidualna praktykę lekarską lub indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską może zatrudnić lekarza w okresie niezbędnym do uzyskania przez niego uprawnień do wykonywania indywidualnej praktyki lekarskiej oraz osoby nie będące lekarzami do wykonywania czynności pomocniczych (współpracy).
Jeżeli lekarz stomatolog ma za sobą już dwa lata stażu, to uzyskał prawo do własnej praktyki i nie może być zatrudniony w innej praktyce.
Z umowy pomiędzy lekarzami musi wyraźnie wynikać, że lekarz dzierżawiący zgadza się pod warunkami dzierżawy na udziale przez lekarza dzierżawcę lokalu świadczeń zdrowotnych we wskazanym lokalu w ramach zarejestrowanej przez dzierżawcę praktyki lekarskiej oraz korzystanie przez niego ze sprzętu i aparatury medycznej będącej własnością lekarza dzierżawiącego.
Jeżeli będą jakiekolwiek wątpliwości należy, aby obydwie umawiające się osoby wspólnie zasięgnęły porady radcy prawnego Izby. Jest to bardzo ważna umowa, od której być może będzie zależał byt zawodowy lekarza stomatologa, a na pewno jego stosunki z wspólnikiem, od którego lekarz stomatolog wydzierżawi pomieszczenie.
Życie w spółce nie jest łatwe i zwykle obie strony doceniając jej zalety są trochę niezadowolone z przymusu bycia razem. Jednak i tak najlepiej jest znaleźć sposób na samodzielne zawodowe bytowanie.
Zupełnie inna sprawa jest grupowa praktyka lekarska. Zezwolenie na jej prowadzenie uzyskuje się również w Okręgowej Izbie Lekarskiej. Warunkiem jej zarejestrowania jest zawarcie przez lekarzy spółki, w celu udzielania świadczeń medycznych.
Umowę dzierżawy należy w ciągu tygodnia od jej zawarcia zarejestrować w urzędzie skarbowym właściwym dla miejsca zamieszkania dzierżawcy. Wnosi się tam niewielka opłatę, zależna od stawki dzierżawy.1


Rejestracja praktyki. Schemat postępowania.

· Projekt adaptacji lokalu. Zatwierdzenie projektu adaptacji.
Stomatolog powinien wiedzieć, że: gabinet powinien mieć, co najmniej 12 metrów; nie może być przejściowym do innych, nie związanych z praktyką; musi składać się, co najmniej z gabinetu, poczekalni oraz toalety.
Powiatowy Inspektor Sanitarny ma prawo wymagać od lekarza pomieszczenia do przyjmowania osób niepełnosprawnych. Jest to bardzo dyskusyjny zapis i nie wszyscy Powiatowi Inspektorzy Sanitarni tego wymagają. Został on umieszczony w rozporządzeniu na zasadzie uznania praktyk lekarskich za pomieszczenia użyteczności publicznej, bowiem wobec takich pomieszczeń wspomniane przepisy obowiązują. Powszechnie wiadomo, że w chwili obecnej sklepy, biura, urzędy pocztowe i inne obiekty użyteczności publicznej nie spełniają jeszcze tych wymagań.
Jeżeli lekarz stomatolog ma odpowiednie warunki, lepiej by było, aby przystosował swoja praktykę do potrzeb pacjentów niepełnosprawnych.
Jeżeli zaś pomieszczenie nie spełnia norm i wymogów związanych z przystosowaniem praktyki dla potrzeb pacjentów niepełnosprawnych, podczas rozmowy z inspektorem lekarz powinien złożyć deklarację, ze nie zamierz przyjmować pacjentów niepełnosprawnych.
W przypadku kłopotów z uzyskaniem pozytywnej opinii inspektora sanitarnego z powodów przytoczonych powyżej, należy zwrócić się do Okręgowej Izby Lekarskiej z prośbą o interwencję. Komisje do spraw rejestracji praktyk lekarskich zwykle są w stałym kontakcie z Powiatowym Inspektorem Sanitarnym i na bieżąco omawiają problemy ze zmieniających się przepisów.
Lekarz stomatolog powinien w swojej praktyce mieć autoklaw lub zwrócić uwagę na art. 7, w którym dopuszcza się sterylizację poza pomieszczeniem praktyki o ile [...] Lekarz, lekarz stomatolog mający zamiar wykonywać indywidualną praktykę lekarską, indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską albo grupowa praktyka lekarska zawarli umowę z podmiotem świadczącym usługi w zakresie sterylizacji i mającym możliwości zapewnienia własnościowego rodzaju sterylizacji[...]
Ten przepis bardzo ułatwia rozpoczęcie praktyki, dlatego że autoklaw kosztuje bardzo dużo. Oczywiście lekarz stomatolog powinien rozważyć swoje potrzeby. Jeżeli lekarz zamierza rejestrować praktykę w dziedzinie chirurgii stomatologicznej lub praktykę grupową, należy policzyć opłacalność kupowania gotowych, sterylnych pakietów. Być może, przy dużej ilości pacjentów opłaca się kupować autoklaw i być samowystarczalnym.
W przypadku małej, jednoosobowej praktyki, która ma być wyłącznie sposobem uzupełnienia skromnych zarobków osiąganych w pracy etycznej, zakup autoklawu stanowi nadmierne obciążenie.
Jednak formy organizacyjne ochrony zdrowia oscylują w kierunku prywatyzacji i być może to, co lekarz stomatolog traktuje wyłącznie jako uzupełnienie uposażenia, w wkrótce stanowić będzie jego jedyne uposażenie.
Teraz lekarz stomatolog musi stworzyć projekt gabinetu i uzyskać zatwierdzenie, z własnej ingerencji lub za zatrudnieniem specjalisty polecanego przez Powiatowa Inspekcję Sanitarną.
Z wybranym projektem należy podpisać umowę zobowiązującą projektanta do uzgodnienia z lekarzem założeń projektu, jego wykonania oraz uzyskania zatwierdzenia projektu przez Powiatowego Inspektora Sanitarnego.
Niezależnie od zatrudnienia specjalisty, lekarz stomatolog powinien wejść w towarzyski kontakt z zaprzyjaźnionymi inżynierami lub fachowcami-elektrycznym, budowlańcami oraz specami od spraw wody i ścieków i z nimi omówić swoje pomysły, zanim rozpocznie rozmowę z projektantami.
Lekarza stomatologa stać zapewne na wyjątkowy unit, który nie wymaga żadnych przystawek, a więc nie ma wokół niego plątaniny kabli i innych sznurków, o które potykać się będzie lekarz lub jego asystentka.
Stomatolodzy mają nieznośne przyzwyczajenie zapraszania pacjenta natychmiast na fotel zanim zdoła wyksztusić "dzień dobry". Podgłówek i oparcie zostają ustawione, asystentka lub sam lekarz zakłada pacjentowi serwetę pod brodę i dopiero wtedy pyta: "słucham Pana?". Pacjent uwięziony, przestraszony traci dobre samopoczucie, nawet, gdy je miał.
Jeżeli sam pacjent nie skieruje się w kierunku fotela, pierwsza rozmowa powinna się odbyć na gruncie neutralnym. Należy, więc przewidzieć miejsce dla krzesła w gabinecie.
Następną sprawą jest droga prowadząca do fotela. Nie może być na niej kabli, zwiniętych przewodów elektrycznych, schodków, jednym słowem wszystkiego, co mogłoby spowodować przeszkodę w dotarciu do fotela.
Należy także uważać, aby w przejściu z poczekalni do gabinetu nie było progu, a jeśli już jest, to powinien on być jak najmniejszy i wyraźnie oznaczony.
Miejsce lekarza powinno znajdować się w polu widzenia pacjenta. Czynność obmywania, sama w sobie niewinna, jednak powinna mieć odosobnienie. Lekarz musi czasami przygładzić lub przyczesać rozwiane włosy, zerkając do lusterka sprawdzając stan makijażu lub wymienić porozumiewawcze spojrzenie z asystentką. Lepiej to robić poza zasięgiem pacjenta.

· Adaptacja pomieszczenia i badanie wody.
Jedynie od lekarz stomatologa zależy, kto wykona prace adaptacyjne. Może to zrobić własnymi rękami, chociaż ręce stomatologa mają inne przeznaczenie. Najlepiej by było żeby lekarz stomatolog wynajął specjalistę i jego firmę. Do nadzorowania prac najlepiej poprosić zaprzyjaźnioną osobę i najlepiej żeby był to mężczyzna, dlatego że prace dotyczyć będą ujęć wody, ścieków i instalacji elektrycznych, następnie przy wyposażeniu gabinetu, lekarz powinien pilnować sam remontu lub poprosić kobietę, o której wie, że potrafi poradzić sobie z malarzami podczas remontu własnego mieszkania.
Zanim lekarz stomatolog położy na ścianach glazurę i rozliczy się z wykonawcami, należy zlecić powiatowej Inspekcji Sanitarnej badanie wody. Nawet, jeżeli pomieszczenie to znajduje się w bloku mieszkalnym, przepisy i tak wymagają tego badania. Jeżeli kilkudziesięciu mieszkańców korzysta z tej wody codziennie, przepis wymaga tego, aby każde ujęcie zostało zbadane na nowo.
Należy, więc zgłosić zamiar badania wody w Powiatowej Inspekcji Sanitarnej i uzgodnić termin oraz spytać jak przygotować instalację do badania. Zwykle zleca się spuszczenie dużej ilości wody celu przepłukania instalacji.
Poboru wody dokonują osobiście pracownicy P.I.S. Cena badania zależy od ilości punktów poboru. Wynik otrzymuje się po około dwóch tygodniach, jeżeli nie ma zastrzeżeń. W razie stwierdzenia obecności niepożądanych zanieczyszczeń, badanie powtarza się trzykrotnie.
W większości województw bez badania wody Powiatowy Inspektor Sanitarny nie wyda pozytywnej opinii o pomieszczeniu, co bardzo przedłuży procedurę rejestracji.

· Uzyskanie pozytywnej opinii w wyniku poadapcyjnego odbioru pomieszczenia przez Powiatowego lub Wojskowego Inspektora Sanitarnego.
Jesteście już razem:
a) właściciel pomieszczenia nowo zaadoptowanego,
b) dzierżawiący pomieszczenie nowo zaadoptowane,
c) dzierżawiący pomieszczenie, w którym prowadzono już przedtem działalność medyczną.

Przepisy zmieniają się w Polsce błyskawicznie i nigdy nie wiadomo, co czeka lekarzy stomatologów. Weszły w życie przepisy znowelizowania rozporządzeń Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej. Jedno z nich, z dnia 9 marca 2000 roku, dotyczy wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia, urządzenia i sprzęt medyczny, służące do wykonania praktyki lekarskiej. Drugie, z dnia 23 marca, zmienia zasady i tryb postępowania w sprawach wydawania zezwoleń i wpisu do rejestru praktyk.
W stosunku do poprzedniego rozporządzenia to rozporządzenie wprowadza łagodniejsze warunki i tryb. Niestety, uwzględniając tylko część sugestii samorządu lekarskiego, pomyślanych jako całość, powoduje bałagan wykonawczy.
Zmieniła się podstawa prawna wydania przez Powiatowego Inspektora Sanitarnego opinii dotyczącej spełnienia warunków wymaganych przez rozporządzenie. Wobec tego wszystkie trzy wymienione wyżej osoby muszą taką opinię uzyskać, pomimo tego, że trzecia z nich ma zamiar pracować w pomieszczeniu, które już pozytywna opinię uzyskało.
Może się również okazać, że spełnia ono wymogi pierwszego rozporządzenia a nie teraźniejszego.
Lekarz stomatolog nie ma innego wyjścia jak tylko zwrócić się na piśmie do, ze względu na zawierzane miejsce wykonywania praktyki, Powiatowego Inspektora Sanitarnego o wydanie opinii o pomieszczeniu na podstawie wizji lokalnej. Do pisma należy dołączyć szkic sytuacyjny pomieszczenia z zaznaczeniem punktów wody oraz rozmieszczeniem gniazd elektrycznych.
Większość inspektorów sanitarnych wymaga podania: metrażu pomieszczenia, otworów okiennych i drzwiowych ze wskazaniem drzwi wejściowych, wyposażenia, sprzętu i urządzeń potrzebnych do wykonania zamierzonych świadczeń medycznych; na drukach stosowanych przy rejestracji praktyki w Okręgowej Izbie Lekarskiej. Teraz lekarz stomatolog powinien udać się do swojej okręgowej izby, spotkał z personelem obsługującym komisję rejestru praktyk lekarskich i tam uzyskał druki oraz szczegółową informację o zasadach i trybie uzyskania zezwolenia na prowadzenie praktyki.
Po pierwsze - lekarz dostanie właściwy druk wniosku, w zależności od tego, jaką praktykę zamierza zarejestrować.
Po drugie - dowie się, w jakim czasie może liczyć na wizytację swojej praktyki i jak często odbywają się posiedzenia gremium decydującego o przyznaniu zezwolenia.
Po trzecie - odwiedzi, może po raz pierwszy, siedzibę swojej okręgowej izby pozna ludzi tam pracujących i może dowie się, że i on może przydać się w działalności na rzecz samorządu.

Aby otrzymać opinię Powiatowego Inspektora Sanitarnego należy wypełnić otrzymany druk według wskazówek uzyskanych w biurze Okręgowej Izby Lekarskiej, a następnie powielić jej część B, czyli stronę 3, 4 i 5, oraz dołączyć ja do pisma w sprawie opinii.
Po wpisaniu niezbędnych danych do wniosku dołączone powinny być następujące dokumenty:
1. Opinia organu sanitarnego,
2. Dokument lub dokumenty potwierdzające prawo do korzystania z pomieszczenia,
3. W przypadku praktyki, wyłącznie w miejscu wezwania, wymagany będzie dokument potwierdzający6 prawo do korzystania z telefonu, do korzystania z pomieszczenia, w którym przechowywana jest dokumentacja oraz w przypadku zamiaru udzielania świadczeń medycznych przy użyciu narzędzi wielokrotnego użytku wymagających sterylizacji, prawo do korzystania z pomieszczenia umożliwiającego właściwe przygotowanie sprzętu do sterylizacji, jako kompletne pakietowanie oraz przechowywanie,
4. Umowa z podmiotem świadczącym usługi w zakresie sterylizacji.

We wniosku powinny znaleźć się dane o wyposażeniu pomieszczenia w urządzenia i aparaturę medyczną.

W siedzibie Powiatowego Inspektora Sanitarnego lekarz stomatolog powinien zgłosić:
a) wniosek o wydanie opinii o pomieszczeniu
b)kserokopię części B wniosku uzyskanego w Okręgowej Izbie Lekarskiej
c)wynik badania wody.

Powiatowy Inspektor Sanitarny może również wymagać od lekarza umowy o sterylizację sprzętu oraz umowy ze spalarnią odpadów. Ma do tego prawo na podstawie odrębnych przepisów.
Obowiązek własnościowego postępowania z odpadami narzuca ustawa o odpadach z dnia 27 czerwca 1997 roku - Dz. Nr 96, poz. 592 oraz wydane jej podstawie rozporządzenie ministra gospodarki z dnia 21 października 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad usuwania, wykorzystywania i unieszkodliwiania odpadów, niebezpiecznych - Dz.U. Nr 145, poz. 942.
Spalarnie odpadów znajdują się zwykle przy szpitalach i tam lekarze stomatolodzy powinni pytać o możliwości zawarcia umowy. W niektórych miejscowościach istnieją już komunalne spalarnie śmieci, ale nie wszystkie spełniają warunki wymagane przy gromadzeniu i unieszkodliwianiu odpadów uznanych za niebezpieczne.
Przy składaniu wniosku należy uzgodnić z właściwym inspektorem dzień i godzinę wizytacji oraz lekarz stomatolog powinien przygotować się do rozmowy.
Inspektor zwraca uwagę na zgodność adaptacji z zatwierdzonym wcześniej projektem oraz sprawdza czy spełnione zostały warunki wymienione w przepisach, o których mowa wcześniej.
Jeżeli lekarz stomatolog przeszedł wcześniej wymienione zadania, to znalazł się w ostatnim etapie uzyskania zezwolenia, i musi wypełnić następujące wnioski:
a) wniosek o wydanie zezwolenia na wykonanie indywidualnej praktyki lekarskiej,
b) wniosek o wydanie zezwolenia na wykonanie indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej w dziedzinie...,
c) wniosek o wydanie zezwolenia na prowadzenie grupowej praktyki lekarskiej.
Wszystkie wnioski mają poniżej dopisek i wpis do rejestru praktyk lekarskich określonej Okręgowej Izby Lekarskiej.
Wnioski te różnią się między sobą kolorem.2

2. Krajowy Rejestr Urzędowy Podmiotów Gospodarki Narodowej.

Ostatnim etapem poprzedzającym złożenie wniosku o wpis do rejestru zakładów opieki zdrowotnej jest uzyskanie numeru identyfikacyjnego REGON , nadawanego przez Główny Urząd Statystyczny. Przyznawany jest on na wniosek podmiotu ubiegającego się o nadanie numeru, złożony we właściwym terytorialnie Urzędzie Statystycznym.
Wszelka działalność gospodarcza na własny rachunek wymaga rejestrowania przez statystykę publiczną. Dlatego lekarze stomatolodzy, prowadząc indywidualną, specjalistyczna praktykę lekarską, a także osoby tworzące zakłady opieki zdrowotnej podlegają obowiązkowi rejestracji w Krajowym Rejestrze Urzędowym Podmiotów Gospodarki Narodowej, zwanym w skrócie: REGON.

Rejestr statystyczny jest prowadzony przez wojewódzkie urzędy statystyczne, na podstawie przepisów ustawy o statystyce publicznej3 oraz rozporządzenia wykonawczego Rady Ministrów5. Rejestracja w REGON stanowi zawsze dalszy etap tworzenia praktyki lub ZOZ-u, gdyż najpierw podmiot rejestrowany musi powstać, aby nabyć uprawnienia konieczne do prowadzenia działalności określonego rodzaju. Inaczej mówiąc, lekarz zamierzający praktykować indywidualnie lub spółka utworzona w celu prowadzenia praktyki grupowej, muszą pozgłaszać się najpierw do innych ewidencji i rejestrów, czyli odpowiednio do:
a) KRS,
b) ewidencji działalności gospodarczej,
c) rejestru praktyk OIL.
Dopiero potem lekarz lub lekarze-wspólnicy idą do urzędu statystycznego i składają tam zgłoszenie do REGON-u formularz RG-1. Do prawidłowo wypełnionego formularza trzeba załączyć dokumenty świadczące o zorganizowaniu praktyki indywidualnej lub grupowej:
· Kopię: dowodu tożsamości, prawa wykonywania zawodu lekarza stomatologa, zezwolenia na prowadzenie praktyki oraz zaświadczenia o wpisie do rejestru praktyk (dla osoby fizycznej - lekarza mającego praktykować indywidualnie),
· Kopię: umowy spółki, praw wykonywania zawodu lekarza stomatologa, zezwolenia na prowadzenie praktyki grupowej, zaświadczenia o wpisie do rejestru praktyk oraz zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej (dla spółki cywilnej mającej być formą praktyki grupowej),
· Kopie: umowy spółki, praw wykonywania zawodu lekarza stomatologa, zezwolenia na prowadzenie praktyki grupowej, zaświadczenia o wpisie do rejestru praktyk oraz wyciąg z KRS (dla spółek partnerskich).

Pracownicy urzędów statystycznych na miejscu wyjaśniają wszystkie wątpliwości odnośnie do wypełniania druku RG -1 i wytłumaczą, co należy ze sobą mieć.
W wyniku zgłoszenia w urzędzie statystycznym uzyskujemy numer identyfikacji statystycznej, który określa nasze miejsce w rejestrze. Mamy obowiązek się nim posługiwać w stosunku z osobami trzecimi i urzędami - prawo traktuje go praktycznie na równi z NIP - em. Rejestracja w REGON - ie. otwiera drogę do ostatniego etapu: zgłoszenia w urzędzie skarbowym i ZUS.

4. Źródła wymogów formalnych.

W chwili obecnej wymogi formalnoprawne warunkujące powstanie NPZOZ - u określają art. 9 - 13 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej6. Wynika z nich przede wszystkim, iż zakład może rozpocząć działalność z chwilą uzyskania wpisu do rejestru zakładów opieki zdrowotnej prowadzonego przez właściwego terytorialnie wojewodę. Uzyskanie wpisu uzależniane jest jednak od dopełnienia formalności warunkujących skuteczność składanego w tym zakresie wniosku.















Rozdział II


1. Nadanie nr identyfikacji podatkowej /NIP/ - należy złożyć NIP - 5 w U. S.

Zgłoszenie do ewidencji podatków. Która istnieje już od 1995 roku, ma obecnie szersze znaczenie, z uwagi na przeprowadzoną niedawno reformę ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego? Numer NIP służy już, bowiem nie tylko urzędom skarbowym, lecz także ZUS - owi i Funduszowi zdrowia , które w ten sposób identyfikują ubezpieczonych , płatników składek oraz świadczeniodawców. Baza danych NIP nie jest systemem scentralizowanym. Do dziś nie dokończono rozpoczętego na początku lat 90-siątych dzieła budowy Krajowej Ewidencji Podatków, która miała być częścią wielkiego systemu informacji podatkowej POLTAX. Z całego przedsięwzięcia pozostały nam na razie zuniformalizowane druki zgłoszeniowe , deklaracje i zeznania podatkowe. Natomiast pule nie powtarzających się numerów NIP zostały rozlosowane między poszczególne urzędy skarbowe w całym kraju przez Ministra Finansów.
Zgłoszenia do ewidencji podatków i płatników dokonujemy w urzędzie skarbowym. Zależnie od tego, jaki podmiot zgłaszamy, stosujemy druk urzędowy:
· NIP-1 –dla lekarz stomatologa mającego prowadzić praktykę indywidualną,
· NIP-2 –dla grupowej praktyki lekarskiej w formie spółki cywilnej lub partnerskiej.
Wraz z właściwym drukiem nie musimy składać formularza VAT-R „zgłoszenie podatnika podatku od towarów i usług”. Zgodnie z ustawą o VAT, świadczenie usług w zakresie ochrony zdrowia korzysta, bowiem z przedmiotowego zwolnienia od podatku VAT . Nie oznacza to oczywiście, że lekarz nigdy nie będzie płacić tego podatku.
Po nadaniu NIP lekarz stomatolog będzie mógł założyć rachunek bankowy.

Praktykujący lekarz w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych oraz o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, jest osobą prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą. Z tego wynika, że obowiązuje go opłacanie składek na ubezpieczenia:
· Emerytalne,
· Rentowe,
· Wypadkowe,
Natomiast ubezpieczenie chorobowe jest dobrowolne. Obok ubezpieczeń opłacamy też składkę na Fundusz Pracy.

Procedura zgłoszenia do ZUS, –która należy przeprowadzić po uzyskaniu NIP na spółkę lub po zarejestrowaniu prowadzenia praktyki-obejmuje:
· Zgłoszenie lekarz jako płatnika składek (druk ZFA),
· Zgłoszenie lekarza jako ubezpieczonego (druk ZUA).


Zasady wypełniania ZUS ZUA .

Formularz należy wypełnić na maszynie lub ręcznie dużymi drukowanymi literami, czarnym lub niebieskim kolorem.

· I. Dane organizacyjne:
Pola od 01 do 02 – w zależności od rodzaju zgłoszenia, w odpowiednim polu należy wpisać znak x.
W polu 03 należy wpisać:
1-w przypadku zgłoszenia zmiany danych osoby ubezpieczonej,
2-w przypadku zgłoszenia korekty danych osoby ubezpieczonej.
Zmiana następuje wtedy, gdy pewne dane uległy zmianie, w stosunku do danych wykazanych we wcześniej złożonym zgłoszeniu np. zmiana adresu zamieszkania.
Korekta występuje wtedy, gdy poprawiamy, usuwamy błędy w danych, które popełniliśmy we wcześniej złożonym zgłoszeniu np. nieprawidłowo został podany adres zamieszkania.
· II. Dane identyfikacji płatnika składek:
*W polu 01 należy wpisać NIP nadany płatnikowi przez urząd skarbowy, nie oddzielając kreskami poszczególnych członów.
*W polu 02 należy wpisać REGON.
*W polu 03 należy wpisać PESEL – numer ewidencyjny nadany przez Rządowe Centrum Informatyczne Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności.
*Pole 04 i 05 – wypełnia płatnik składek, będący osobą fizyczną, w sytuacji, gdy nie posiada numerów identyfikacji – NIP, REGON, PESEL:
>w polu 04 - w zależności od rodzaju dokumentu należy wpisać:
1 – w przypadku dowodu osobistego,
2 – w przypadku paszportu,
>w polu 05 – należy wpisać serię i numer dowodu osobistego lub paszportu.
*W polu 06 – należy wpisać nazwę skróconą płatnika, jaka została podana w „Zgłoszeniu płatnika składek”.
*Pole 07-09 – wypełnia płatnik składek, będący osobą fizyczną:
>w polu 07 – należy wpisać nazwisko( poszczególne człony nazwiska oddzielić kreską),
>w polu 08 – należy wpisać imię (pierwsze),
>w polu 09 – należy wpisać datę urodzenia (dzień, miesiąc, rok).
· III. Dane identyfikacyjne osoby zgłaszanej do ubezpieczeń:
*W polu 01 – należy wpisać PESEL osoby zgłaszanej do ubezpieczeń.
*W polu 02 – należy wpisać NIP osoby zgłaszanej do ubezpieczeń nadany przez urząd skarbowy, nie oddzielając kreskami poszczególnych członów.
*Pole 03, 04 – należy wypełnić w sytuacji, gdy osoba zgłaszana nie posiada numerów identyfikacyjnych – NIP, PESEL.
>w polu 03 w zależności od rodzajów dokumentów należy wpisać:
1-w przypadku dowodu osobistego,
2-w przypadku paszportu,
>w polu 04 należy wpisać serię i numer dowodu osobistego lub paszportu.
*W polu 05 – należy wpisać nazwisko osoby zgłaszanej,
*W polu 06 – należy wpisać imię osoby zgłaszanej,
*W polu 07 – należy wpisać datę urodzenia osoby zgłaszanej.
· IV. Dane ewidencyjne osoby zgłaszanej do ubezpieczeń:
*W polu 01 – należy wpisać imię drugie osoby zgłaszanej do ubezpieczeń.
*W polu 02 – należy wpisać nazwisko rodowe podane w metryce urodzenia.
*W polu 03 – należy wpisać obywatelstwo.
*W polu 04 – należy wpisać płeć: Kobieta, M-mężczyzna.
*W polu 05 – należy wpisać znak X, wówczas, gdy cudzoziemiec posiada kartę stałego pobytu.
*W polu 06 – należy6 wpisać znak X, wówczas, gdy cudzoziemiec posiada kartę czasowego pobytu wydaną w związku z udzieleniem statusu uchodźcy.
Pola 05 i 06 wypełniają wyłącznie cudzoziemcy.
· V. Tytuł ubezpieczenia:
*W polu 01 – należy wpisać, zgodnie z załącznikiem, sześcioznakowy kod tytułu ubezpieczenia np.: dla osoby zatrudnionej na podstawie umowy o pracę, która nie jest uprawniona do pobierania emerytury lub renty oraz nie posiada orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.
*W polu 02 – należy wpisać okres, na jaki orzeczony został stopień niepełnosprawności (dzień/miesiąc/rok)-(dzień/miesiąc/rok).
Jeżeli orzeczenie zostało wydane na czas nie określony – należy wpisać tylko datę, od której osoba zgłaszana została uznana za niepełnosprawną, pozostawiając drugą część pola pustą.
· VI. Dane o obowiązkowych ubezpieczeniach społecznych.
Obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym podlegają osoby wymienione w art. 6, 11 i 12 ustawy z dnia 13 października, 1998r. O systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887).
*W polu 01 – należy wpisać wymiar czasu pracy, określony w umowie o pracę, w postaci ułamka zwykłego, np.: 1/1 – dla pełnego wymiaru czasu pracy,
½ - dla połowy wymiaru czasu pracy,
¾ - dla trzech czwartych wymiaru czasu pracy,
7/8 – dla siedmiu ósmych wymiaru czasu pracy lub
150/176, – gdy wymiar czasu pracy określamy w godzinach.
*W polu 02 – należy wpisać datę, od której powstał obowiązek ubezpieczeń społecznych.
*W polach 03, 04, 05, 06 – należy wpisać znak X, stosownie do rodzaju ubezpieczenia, któremu osoba zgłaszana do ubezpieczenia podlega obowiązkowo.
· VII. Dane o obowiązkowym ubezpieczeniu zdrowotnym:
Obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu podlegają osoby wymienione w art. 8 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. O powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. Z 1997r. Nr 28, poz. 153 z późn. Zm.).
*W polu 01 – należy wpisać datę, od której powstał obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego (dzień/miesiąc/rok).
· VIII. Dane o dobrowolnych ubezpieczeniach społecznych:
Dobrowolnym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnym, rentowym i chorobowym podlegają osoby wymienione w art. 7, 10 oraz art. 11 ustawy z dnia 13 października 1998r. O systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887).
Objęcie dobrowolnymi ubezpieczeniami: emerytalnym, rentowym, chorobowym następuje od dnia wskazanego we wniosku o objęcie tymi ubezpieczeniami, nie wcześniej jednak niż os dnia, w którym wniosek został zgłoszony.
*W polach 01, 03, 05 – należy wpisać znak X – stosownie do rodzaju ubezpieczenia,
*W polach 02, 04, 06 – należy wpisać daty, od których osoba zgłaszana wnosi o objęcie dobrowolnymi ubezpieczeniami społecznymi (dzień/miesiąc/rok).
· IX. Dane o dobrowolnym ubezpieczeniu zdrowotnym:
*W polu 01 – należy wpisać datę rozpoczęcia ubezpieczenia(dzień/miesiąc/rok),
*W polu 02 – należy wpisać kwotę pierwszej składki, wynikającą z umowy zawartej przez osobę zgłaszana z Kasą Chorych.
· X. Inne dane o osobie zgłaszanej do ubezpieczeń:
*W polu 01 – należy wpisać dwuznakowy kod pokrewieństwa/powinowactwa, podany w załączniku,
*W polu 02 – należy wpisać znak X w sytuacji, gdy osoba zgłaszana do ubezpieczeń, pozostaje z pracodawcą, zleceniodawcą, osobą prowadząca pozarolniczą działalność we wspólnym gospodarstwie domowym,
*W polu 03 – należy wpisać, zgodnie z załącznikiem, dwuznakowy kod stopnia niezdolności do pracy.
W przypadku, gdy do ubezpieczeń zgłasza się osoba, która nie posiada orzeczenia o stopniu niezdolności do pracy, w polu 03 należy wpisać 01.
*W polu 04 – należy wpisać okres, na jaki został orzeczony stopień niezdolności do pracy.
Jeżeli orzeczenie zostało wydane na czas nie określony - należy wpisać tylko datę, od której osoba zgłaszana do ubezpieczeń została uznana za osobę niezdolna do pracy, pozostawiając drugą część pola pustą.
*W polu 05 – należy wpisać, kod aktualnie wykonywanego zawodu. Kod zawodu stanowi siedmiocyfrowy numer, zawarty w II tomie „Klasyfikacji Zawodów i Specjalności”, wydanej na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 20 kwietnia 1995 r. W sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej stosowania , a w statystyce wprowadzonej zarządzeniem Prezesa GUS z dnia 28 lutego 1996 r. W sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności .
*W polu 06 – należy wpisać, zgodnie z załącznikiem, kod stanowiska pracy górniczej,
*W polu 07 – należy wpisać okres pracy górniczej (dzień/miesiąc/rok),
*W polu 08 – należy wpisać, zgodnie z załącznikiem kod wykształcenia.
Wykształcenie podaje się według ukończonego poziomu nauki.
*Pole 09 – wypełnia się, jeżeli osoba zgłaszana do ubezpieczeń wykonuje pracę w szczególnych warunkach, bądź w szczególnym charakterze.
*W polu 10 – należy wpisać okres pracy w szczególnych warunkach bądź w szczególnym charakterze.
· XI. Dane o kasie chorych:
*W polu 01 – należy wpisać, podany w załączniku, trzyznakowy kod Kasy Chorych, do której przystąpiła osoba zgłaszana do ubezpieczeń.
*W polu 02 – należy wpisać nazwę Kasy Chorych, do której przystąpiła osoba zgłaszana do ubezpieczeń.
*W polu 03 – należy wpisać datę, od której osoba zgłaszana do ubezpieczeń przystąpiła do Kasy Chorych (dzień/miesiąc/rok).
· XII. Adres zameldowania na stałe miejsce pobytu:
*W polu 01 – należy wpisać kod pocztowy,
*W polu 02 – należy wpisać miejscowość zameldowania na stałe miejsce pobytu,
*W polu 03 – należy wpisać nazwę gminy,
*W polu 04 – należy wpisać nazwę ulicy.
*W polu 05 – należy wpisać numer domu. Jeżeli numer domu jest łamany wpisuje się go oddzielając numery pochyłą kreską, natomiast, gdy w numerze występuje litera, wpisuje się dużą literę drukowaną bez żadnej przerwy.
*W polu 06 – należy wpisać numer lokalu.
*W polu 07 – należy wpisać numer telefonu, poprzedzając go numerem kierunkowym.
*W polu 08 – należy wpisać numer faksu, poprzedzając go numerem kierunkowym.
· XIII. Adres zamieszkania:
Pola od 01 – 08 wypełnia się tylko w sytuacji, gdy adres zamieszkania jest inny niż adres zameldowania na stałe miejsce pobytu wskazany w dziale XII Adres. Pola wypełnia się odpowiednio do ich nazwy, z zastosowaniem zasad podanych w dziale XII.
· XIV. Adres do korespondencji:
Pola od 01 do 09 wypełnia się tylko w sytuacji, gdy osoba zgłaszana do ubezpieczeń wnioskuje o przekazywanie korespondencji na inny adres niż wykazany w dziale XII lub w dziale XIII. Pola wypełnia się odpowiednio do ich nazwy, z zastosowaniem zasad podanych w dziale XII.
· XV. Oświadczenie płatnika składek:
*W polu 01 – należy wpisać datę wypełniania formularza (dzień/miesiąc/rok),
*W polu 02 – dla potwierdzenia wiarygodności danych podpis składa płatnik składek lub osoba przez niego upoważniona,
*W polu 03- należy umieścić pieczątkę płatnika składek.
· XVI. Oświadczenie osoby zgłaszanej do ubezpieczenia.
*W polu 01 – osoba zgłaszana do ubezpieczeń/osoba ubezpieczona, własnoręcznym podpisem potwierdza zgodność danych zawartych w formularzu ze stanem faktycznym.


Zasady wypełniania ZUS ZFA .

· I. Dane organizacyjne:
*W polu 01 – należy wpisać znak X, w sytuacji, gdy osoba fizyczna dokonuje zgłoszenia płatności składek,
*W polu 02 – należy wpisać:
1-w przypadku zgłoszenia zmiany danych płatnika składek,
2-w przypadku zgłoszenia korekty danych płatnika składek.
Zmiana występuje wtedy, gdy pewne dane uległy zmianie, w stosunku do danych wykazanych we wcześniej złożonym zgłoszeniu.
Korekta występuje wtedy, gdy poprawiamy, usuwamy błędy w danych, które popełniliśmy we wcześniej złożonym zgłoszeniu.
· II. Dane identyfikacji płatnika:
*W polu 01 – należy wpisać NIP nadany płatnikowi przez urząd skarbowy, nie oddzielając kreską poszczególnych członów.
*W polu 02 – należy wpisać REGON.
*W polu 03 – należy wpisać PESEL.
*Pole 04 i 05 – wypełnia płatnik składek, który nie posiada numerów identyfikacyjnych – NIP, PESEL, REGON.
>w polu 04 – w zależności od rodzaju dokumentu należy wpisać:
1-w przypadku dowodu osobistego;
2-w przypadku paszportu.
>w polu 05 – należy wpisać serię i numer dowodu osobistego lub paszportu.
*W polu 06 – należy wpisać nazwę skróconą płatnika, jaka została podana przy zgłoszeniu do odpowiedniego organu rejestrowego albo podczas rejestracji w KRUPGN REGON. Jeżeli płatnik nie posiada nazwy skróconej to zobligowany jest do jej utworzenia i konsekwentnego podania na wszystkich dokumentach przesyłanych do ZUS. Utworzona nazwa powinna składać się z maksymalnie 31 znaków i nie zawierać znaków innych niż litery i cyfry.
*W polu 07 – należy wpisać nazwisko(poszczególne człony oddzielić kreską).
*W polu 08 – należy wpisać imię (pierwsze).
*W polu 09 – należy wpisać datę urodzenia(dzień/miesiąc/rok).
· III. Dane ewidencyjne płatnika składek:
*W polu 01 – należy wpisać imię drugie płatnika składek,
*W polu 02 – należy wpisać miejsce urodzenia
*W polu 03 – należy wpisać obywatelstwo.
· IV. Podstawa do prowadzenia pozarolniczej działalności:
*W polu 01 – należy wpisać, podany w załączniku, dwuznakowy kod rodzaju uprawnienia,
*W polu 02 – należy wpisać nr uprawnienia,
*W polu 03 – należy wpisać nazwę organu wydającego uprawnienie,
*W polu 04 – należy wpisać datę wydania uprawnienia,
*W polu 05 – należy wpisać datę rozpoczęcia wykonywania działalności.
W przypadku, gdy płatnik składek rozpoczął wykonywanie działalności przed 1 stycznia 1999r.,jako datę rozpoczęcia działalności należy wpisać datę 31.12.1998r.
· V. Dane o rachunku bankowym płatnika składek:
*W pole 01 – należy wpisać, nr rachunku bankowego płatnika, łącznie ze znakami rozdzielającymi, z wyjątkiem kreski po numerze rozliczeniowym.
*Pole, 02 – jeżeli płatnik posiada inne rachunki bankowe, niż wymieniony w polu 01, należy wpisać znak X i wypełnić formularz ZUS ZBA.
· VI. Inne dane o płatniku składek:
*Pole, 01 – jeżeli płatnik składek posiada status zakładu pracy chronicznej lub aktywności zawodowej zobowiązany jest wpisać znak X,
*W polu 02 – należy wpisać datę otrzymania statusu zakładu pracy chronionej lub aktywności zawodowej (dzień/miesiąc/rok),
*W polu 03 – należy wpisać datę utraty statusu zakładu pracy chronionej lub aktywności zawodowej (dzień/miesiąc/rok),
*W polu 04 – należy wpisać datę powstania obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne (dzień/miesiąc/rok),
*Pole, 05 – jeżeli adres prowadzenia działalności gospodarczej jest inny niż adres siedziby należy wpisać znak X i wypełnić formularz ZUS ZAA.
· VII. Adres siedziby płatnika składek:
*W polu 01 – należy wpisać kod pocztowy,
*W polu 02 – należy wpisać miejscowość siedziby płatnika,
*W polu 03 – należy wpisać nazwę gminy,
*W polu 04 – należy wpisać nazwę ulicy,
*W polu 05 – należy wpisać nr domu. Jeżeli nr jest łamany wpisuje się go oddzielając numery pochyłą kreską, natomiast, gdy w nr występuje litera, wpisuje się dużą literę drukowaną,
*W polu 06 – należy wpisać nr lokalu,
*W polu 07 – należy wpisać nr telefonu,
*W polu 08 – należy wpisać nr faksu,
*W polu 09 – należy wpisać adres poczty elektronicznej.
· VIII. Adres zamieszkania płatnika składek:
Pola od 01 do 09 – należy wypełniać w sytuacji, gdy adres zamieszkania jest inny niż adres siedziby płatnika składek wskazany w dziale VII. Pola wypełnia się odpowiednio do ich nazwy, z zastosowaniem zasad podanych w dziale VII.
· IX. Adres do korespondencji płatnika składek:
Pola od 01 do 10 należy wypełnić w sytuacji, gdy płatnik składek wnioskuje o przekazywanie korespondencji na inny adres niż wskazany w dziale VII. Pola wypełnia się odpowiednio do ich nazwy, z zastosowaniem zasad podanych w dziale VII.
· X. Dane o biurze rachunkowym:
Pola od 01 do 03 należy wypełnić w sytuacji, gdy dokumentację finansowo-księgową płatnika składek prowadzi biuro rachunkowe.
*W polu 01 – należy wpisać NIP nadany dla danego biura rachunkowego przez urząd skarbowy, nie oddzielając kreską poszczególnych członów,
*W polu 02 – należy wpisać REGON,
*W polu 03 – należy wpisać nazwę skróconą biura rachunkowego.
· XI. Oświadczenie płatnika składek:
*W polu 01 – należy wpisać liczbę składanych załączników formularza ZUS ZBA,
*W polu 02 – należy wpisać liczbę składanych załączników formularza ZUS ZAA,
*W polu 03 – należy wpisać datę wypełnienia formularza (dzień/miesiąc/rok),
*W polu 04 – dla potwierdzenia wiarygodności danych, pieczątkę imienną oraz podpis składa płatnik składek lub osoba przez niego upoważniona,
*W polu 05 – należy umieścić pieczątkę płatnika składek.










Rozdział III


1.Zaświadczenie o numerze identyfikacji podatkowej /NIP/.
Po uzyskaniu należnych informacji należy zgłosić się do Urzędu Skarbowego w celu ustalenia zasad prowadzenia rozliczenia się z Urzędem Skarbowym w przypadku lekarza stomatologa „podatkowa księga przychodów i rozchodów” oraz deklaracja PIT – 5 /ZUS. Deklaracja rejestracji (dokumenty: ZUS ZUA , ZUS ZFA ). Powinny być składane w terminie 7 dni od daty rozpoczęcia działalności.

Działalność rozpoczynamy od rozpoczęcia inwentaryzacji materiałów, a wartość spisu należy wpisać w 1 poz. „podatkowej księgi przychodów i rozchodów”.
a) Do przychodów zaliczamy:
· Wszystkie usługi stomatologiczne świadczone dla ludności indywidualnej,
· Odsetki pełne(wyciągi bankowe),
· Przychody zgodne z podpisanym kontraktem Narodowego Funduszu Zdrowia województwa Białystok.
·
„Przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są kwoty należne, choćby zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów. Dniem uzyskania przychodu jest, więc dzień, w którym powstała należność, a nie dzień, w którym podatnik otrzymał pieniądze za sprzedaną rzecz czy wykonaną usługę. Rozwiązanie to, wynikające z treści art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może prowadzić do sytuacji, w której podatnik nie otrzymał od swego kontrahenta żadnej zapłaty, a będzie musiał uiścić podatek dochodowy.
Jeżeli podatnik w tym wypadku lekarz stomatolog sprzedaje towary (świadczy usługi) opodatkowanie podatkiem towarów i usług, to przychodem jest kwota nie obejmująca należnego podatku od towarów i usług”.

b) Do kosztów zaliczamy:
· Materiały według cen zakupu – leczenie stomatologiczne,
· Czynsz za gabinet,
· Usługi protetyczne, usługi telefoniczne, prowizje, środki higieny, amortyzacja środków trwałych, składki ZUS, dzierżawa sprzętu stomatologicznego, badanie rtg.

2. Koszty uzyskania przychodu:
„Zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i kosztami uzyskania przychodu z poszczególnego źródła są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu. Aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione dwa warunki:
· Celem jego poniesienia powinno być osiągnięcie przychodu,
· Wydatek (odpis) nie może znajdować się na liście zawartej art.. 23, stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które muszą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu.
Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi dochodzić związek przyczynowo skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu”.

3. Określenie podmiotu przychodu i kosztów.
„Przez towary rozumie się towary handlowe, materiały podstawowe, materiały pomocnicze, półwyroby, wyroby gotowe, braki i odpady, jak też materiały do remontu lub naprawy oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki, przy czym:
· Towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nie przerobionym,
· Materiałami podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji przy świadczeniu usług stają się podstawowymi składnikami gotowego wyrobu,
· Do materiałów pomocniczych zalicza się materiały stanowiące składową część wyrobu lub są ściśle z wyrobem związane, także opakowania wielokrotnego użytku, jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi,
· Wyrobami gotowymi są wyroby własnej produkcji, których proces wytwarzania został całkowicie zakończony, wykonane usługi,
· Produkcją nie zakończoną jest produkcja w toku oraz półwyroby, to jest nie gotowe jeszcze produkty własnej produkcji, a także usługi przed ich ukończeniem,
· Brakami są nie odpowiadające wymaganiom technicznym wyroby własnej produkcji, całkowicie wykończone bądź też doprowadzone do określonej fazy produkcji. Brakami są też towary handlowe, które uległy zniszczeniu, zepsuciu podczas transportu lub składowania i utraciły częściowo soja pierwotną wartość,
· Odpadami są materiały, które na skutek procesów technologicznych lub skutek zniszczenia, utraciły całkowicie swą pierwotną wartość”.

PIT-5 deklaracja na zaliczkę miesięczną na podatek dochodowy.
Deklarację PIT-5 składają podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych, osiągający dochody z poza rolniczej działalności gospodarczej oraz najmu, podnajmu i dzierżawy, a także innych umów o podobnym charakterze, jak tez z dochodów otrzymanych z zagranicy ze stosunku pracy, dochodów z emerytur i rent otrzymywanych z zagranicy bez pośrednictwa banków, wymienionych w artykule 35, ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych. Obowiązek obliczania i uiszczania zaliczek na ten podatek, jak też sporządzania i składania deklaracji PIT-5 we właściwym z uwagi na miejsce zamieszkania podatnika urzędzie skarbowym, został określony przepisem art. 44, ust. 6 ustawy.


Amortyzacja środków trwałych w prywatnej praktyce stomatologicznej:
- Funkcja amortyzacji.
Amortyzacja, rozłożenie w czasie, wartości zużycia środków trwałych. Amortyzacja wyraża równowartość zużycia środków trwałych w toku działalności eksploatacyjnej. Sumy zaliczone do kosztów działalności z tytułu ustalonego rachunkowego zużycia nazywa się odpisami amortyzacyjnymi . Zadanie amortyzacji polega na odtworzeniu funduszu nabycia i odnowieniu środków trwałych równolegle do ich zużycia ekonomicznego i fizycznego.
Amortyzacja odzwierciedla proces stopniowej utraty wartości użytkowanego majątku trwałego (środków trwałych) i przenoszenia jej na wytworzone przez te środki produkty.
„Uczestniczące w procesie wytwarzania wyrobów lub świadczenia usług różnorodne środki trwałe (np. maszyny, budynki, środki transportu, różnorodne urządzenia oraz podmioty wyposażenia) ulegają stopniowemu zużyciu fizycznemu i ekonomicznemu.
Zużycie fizyczne – jest zużyciem wynikającym z bezpośredniego użytkowania określonego środka trwałego w wytwarzaniu wyrobów lub świadczeniu usług.
Zużycie ekonomiczne – polega na utracie wartości środka trwałego jeszcze przed jego zużyciem fizycznym, a spowodowane jest szybkim postępem techniczno – ekonomicznym”.
Rozłożone w czasie stopniowe zużywanie się majątku trwałego, w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług jest obiektywnym i bezspornym składnikiem ogółu kosztów ponoszonych przez producentów i usługodawców. Tak, więc amortyzacja jest kosztem; aby mogła być zaliczana w koszty uzyskania przychodu, musi być obliczana według zasad i stawek określonych w rozporządzeniu Ministra Finansów z 17 stycznia 1997 roku. Zgodnie z tymi przepisami odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od środków trwałych i wartości niematerialnych oraz prawnych, które zostały przyjęte do używania, a ich wartość początkowa przekraczała 3 5oo zł. Jeżeli wartość środka trwałego jest równa lub niższa niż 3 500 zł, istnieje możliwość dokonania jednorazowego odpisu w miesiącu oddania środka trwałego do używania. Dopuszcza się również, dla środków trwałych o wartości początkowej równej lub niższej niż 3 500 zł, dokonanie odpisu w miesiącu następnym lub też można dokonywać odpisu według ogólnych zasad – tzn. zasad dotyczących środków trwałych o wartości początkowej przekraczającej 3 500 zł, albo nie amortyzować wcale, zapisując całą wartość takiego środka w koszty uzyskania przychodu. W tym ostatnim przypadku, środek trwały nie będzie podlegał wpisowi do ewidencji środków trwałych, lecz powinien być wpisany do ewidencji wyposażenia.

Zasady postępowania w tym zakresie regulują przepisy 2 ust. 3 i 5 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 17.01.1997 roku .
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od składników majątkowych, które zostały zaliczone do środków trwałych, spełniających wymogi omówione wcześniej. Natomiast nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych od:
· Gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
· Budynków mieszkalnych wraz ze znajdującymi się w nich dźwigniami lub lokalami mieszkalnymi – z tym, że podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych nie mogą we własnym zakresie podjąć decyzję o amortyzacji tych budynków lub lokali, które są wykorzystywane do prowadzonej działalności gospodarczej lub są wynajmowane bądź wydzierżawione na podstawie odpowiedniej umowy;
Przykładem takiej sytuacji, gdzie możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych jest np. prowadzenie praktyki stomatologicznej w części wydzielonej budynku jednorodzinnego, którego właścicielem jest wykonujący tę praktykę stomatolog;
· Wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w wyniku nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w inny sposób niż w drodze:
Kupna;
Przyjęcia do odpłatnego korzystania-przyjęte składki majątkowe, zgodne z odrębnymi przepisami;

· Wartości niematerialnych i prawnych wniesionych do spółki w formie wkładu niepieniężnego, stanowiących równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub organizacyjnej;
· Dzieł sztuki i eksponatów muzealnych;
· Środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, jeżeli nabycie tego nie stanowi przychodu w naturze albo dochód z tego tytułu zwolniony od podatku dochodowego; odpisy amortyzacyjne mogą jednak być dokonywane, jeżeli te środki i wartości zostały nabyte w drodze spadku lub darowizny;
· Składników majątku zaliczonych do środków trwałych od dnia 1 stycznia 1995 roku, jeżeli zostały nabyte przed tym dniem i nie były uznane za środki trwałe albo wartości niematerialne i prawne;
· Składników majątku, za wyjątkiem nieruchomości, oddanych przez podatnika do nieodpłatnego używania-za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Podatnicy nie dokonujący odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, których faktycznie nie używają w skutek zaprzestania działalności, w tym przypadku nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności.
Odpisy amortyzacyjne od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nie objętych dotychczas ewidencją.01.1997 Lub wykazem, są dokonywane od następnego miesiąca, kiedy zostały wprowadzone do ewidencji lub wykazu.
Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych może być dokonywane w równych ratach kwartalnych lub jednorazowo na koniec roku podatkowego.
Tak stanowi przepis paragrafu 7 ust. 8 rozporządzenia Ministra finansów z 17.01.1997r.,nie zabrania on jednak dokonywania odpisów amortyzacyjnych w ratach miesięcznych.







Rozdział IV


1. Ewidencja przebiegu pojazdu i kosztów eksploatacji samochodu.

„Używanie samochodu osobowego nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych może występować w sytuacjach:
· Posiadania własnego samochodu przez podatnika i używania go do celów prowadzonej działalności,
· Używania samochodu osobowego, przez podatnika, którego nie jest on właścicielem, do celów prowadzonej działalności na podstawie:
- Umowy najmu,
- Umowy dzierżawy,
- Umowy leasingu operacyjnego,
- Umowy nieodpłatnego użyczenia.
W przypadku używania samochodu własnego podatnika do kosztów eksploatacji można zaliczyć:
· Wydatki na bieżącą eksploatację (paliwo, oleje, części zamienne związane z naprawami i remontami, konserwacje i drobne naprawy).
· Opłaty za korzystanie z parkingu,
· Ubezpieczenia krajowe wszystkie: tj. OC, AC, NW lub zagraniczne.
Jeżeli do prowadzonej działalności używany jest samochód osobowy nie będący własnością użytkownika, tzn. na podstawie którejś z wymienionych umów, do kosztów eksploatacji można zaliczyć:
· Opłaty za czynsz (umowa najmu, dzierżawy),
· Zakup paliwa i olejów, drobne remonty, naprawy i konserwacje, opłaty za jednorazowe ubezpieczenia zagraniczne, opłaty za parkowanie. Składki OC i AC w przypadku umowy dzierżawy tylko pod warunkiem, że tak stanowi zawarta umowa”.

Użytkowanie w ramach umowy leasingu operacyjnego jest zbliżone do określanych w umowach dzierżawy, zatem do kosztów można zliczyć takie same wydatki oraz raty leasingowi.

W przypadku używania samochodu osobowego w ramach umowy nieodpłatnego użyczenia, do kosztów eksploatacji można zaliczyć same wydatki, które występują w przypadku umów dzierżawy i najmu.

Rozliczenie roczne musi być zgodne z treścią przepisu art.23, ust.1, pkt 46 ustawy z dnia 26.07.1991 roku.

Prawidłowo ustalony koszt eksploatacji pojazdu nie wpisanego do ewidencji środków trwałych rejestruje się w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.
Ewidencję przebiegu pojazdu zapisuje się na druku „ miesięczne zestawienie kosztów eksploatacji pojazdu samochodowego”.

2. Ewidencja sprzedaży.

Dotyczy ona podatników korzystających z usług biur rachunkowych wprowadzeniu podatkowej księgi przychodów i rozchodów.
Osoby fizyczne oraz spółki cywilne osób fizycznych wykonujące pozarolniczą działalność gospodarczą, w tym również działalność w zakresie wolnych zawodów, będące płatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych, obowiązane do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a równolegle zlecające prowadzenie tej księgi biuru rachunkowemu, zgodnie z przepisem 8, ust. 1 pkt 2 i ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16.12.1999 roku , maja obowiązek prowadzenia w miejscu wykonywania działalności ewidencji sprzedaży.
Obowiązek ten zgodnie z 8 ust. 3 ww. rozporządzenia nie dotyczy podatników, którzy ewidencjonują obrót przy zastosowaniu klas rejestrujących w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 5 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym .

Osoby będące płatnikiem VAT, a jednocześnie na podstawie art.29 tej ustawy są obowiązane do prowadzenia obrotu i kwot podatku należnego za pomocą kas rejestrujących (fiskalnych), nie maja obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży, mimo, że prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów powierzyły biuru rachunkowemu.


3. Ewidencja środków trwałych .

Przez środki trwałe rozumie się składniki majątku trwałego, mające postać nieruchomości, maszyn, urządzeń, środków transportu oraz innych, kompletnych i zdalnych do używania przedmiotów, a także inwentarza żywego-o przewidzianym okresie użytkowania dłuższym niż rok, przeznaczone na własne potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze .

Dla osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą lub wykonujących działalność gospodarczą lub wykonujących działalność w ramach wolnego zawodu, płacących z tego tytułu podatek dochodowy wg zasad ogólnych, problematykę środków trwałych określają przepisy art. 22a-23i, ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z przepisami podatkowymi amortyzowaniu podlegają przedmioty majątkowe, zwane środkami trwałymi, których przewidywany okres użytkowania przekracza 1 rok, licząc od daty włączenia ich w użytkowanie. Tak, więc amortyzacji podlegają:
· Nieruchomości(grunty, budowle i budynki oraz lokale będące odrębną własnością)
· Maszyny, urządzenia i środki transportu,
· Inne przedmioty.
Przepisy ustawy zaliczają też do środków trwałych inwestycje w obcych środkach trwałych, jak też środki trwałe nie stanowiące własności lub współwłasności podatnika wykorzystywane przez niego na potrzeby prowadzonej działalności na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Od 1 października 2001 roku zostały wprowadzone do ustaw o podatku dochodowym od osób fizycznych uregulowania.07.1991 W zakresie opodatkowania stron umów leasingu.
Do środków trwałych można tez zaliczyć przedmioty majątkowe, które służą potrzebom wykonywanej działalności w okresie dłuższym niż rok kalendarzowy, lecz są w cenie nabycia mieszczącej się w przedziale 1500-3500, wobec których stosuje się inny tryb amortyzowania.

Wartość początkowa środka trwałego.
Podstawą odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa każdego składnika majątku trwałego firmy. Bezpośredni związek wartości początkowej z odpisami amortyzacyjnymi, które są jednym ze składników kosztów uzyskania przychodów i wpływają na wielkość uzyskiwanego dochodu, podlegającemu opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
W przypadku zakupu środka trwałego za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywającemu, powiększoną o koszty związane z nabyciem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności:
· Koszty transportu,
· Koszty załadunku i wyładunku,
· Koszty ubezpieczenia w drodze,
· Koszty montażu,
· Koszty instalacji i uruchomienia programów i systemów komputerowych,
· Koszty opłat notarialnych, skarbowych i innych,
· Koszty odsetek,
· Koszty prowizji,
· Koszty różnic kursowych.
Cena nabycia powinna być pomniejszona o podatek od towarów i usług (VAT) u podatników będących podatnikami tego podatku. Podatnicy, którym nie przysługuje zwrot naliczonego podatku lub zwrot różnicy tego podatku, przyjmują cenę nabycia środka trwałego w kwocie brutto.
W przypadku importu środków trwałych cenę nabycia zwiększa się o cło i akcyzę.

Zgodnie z przepisem art. 22n ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i prawnych podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów są zobowiązani do prowadzenia ewidencji środków trwałych, która powinna zawierać, co najmniej:
· Liczbę porządkową,
· Datę nabycia,
· Datę przejęcia do używania,
· Określenie dokumentu stwierdzającego nabycie,
· Określenie środka trwałego,
· Symbol klasyfikacji środków trwałych, wartość początkową,
· Stawkę amortyzacji,
· Kwotę odpisu amortyzacyjnego za dany rok podatkowy i narastająco za okres dokonywania tych odpisów, w tym także, gdy składnik majątku był kiedykolwiek wprowadzony do ewidencji, a następnie wykreślony i znowu wprowadzony,
· Zaktualizowaną wartość początkową,
· Zaktualizowaną kwotę odpisów amortyzacyjnych,
· Wartość ulepszenia zwiększającą wartość początkową,
· Datę likwidacji oraz jej przyczynę oraz datę zbycia.


4. Ewidencja wyposażenia.

Przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z 15 grudnia 2000 roku w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów wymagają od osób zobowiązanych do prowadzenia tej księgi założenia i prowadzenia ewidencji wyposażenia.
Zgodnie z treścią 4, ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 do 4 wymienionego rozporządzenia, ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa w rozumieniu odrębnych przepisów przekracza 1500 zł. Tymi odrębnymi przepisami jest ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2001 roku w art. 22a-22i.
Do wyposażenia zalicza się te wszystkie składniki zakładu produkcyjnego lub usługowego, które nie spełniają warunków określonych do zaliczenia ich do środków trwałych. Mogą to być różne przedmioty wyposażenia, jak narzędzia, meble, urządzenia techniczne, których cena nabycia jest wyższa niż 1500 zł, a nie przekracza 3500 zł i nie zostały wpisane do ewidencji środków trwałych. Okres użytkowania z punktu widzenia ich właściwości technicznych może być krótszy niż rok, ale są to przypadki bardzo rzadko spotykane, zasadniczo okres ten przekracza rok.
Jeżeli zakupione urządzenie nie spełnia wymogów środka trwałego z uwagi na jego cenę zakupu, podatnik może wydatek, związany z nabyciem takiego przedmiotu, zaliczyć w koszty uzyskania przychodu. Warunkiem zaliczenia w koszty jest posiadanie dowodu zakupu w postaci faktury VAT. Należy przy tym pamiętać, że w przypadku podatników płacących podatek VAT obciążenie kosztów może nastąpić wartością netto z posiadanej faktury. Podatnicy zwolnieni na podstawie odrębnych przepisów od podatku VAT obciążają koszty wartością brutto.
Każdy zakupiony przedmiot wyposażenia, spełniający wcześniej przedstawione wymogi, podlega wpisaniu do ewidencji wyposażenia.

Przepis 4, ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z 15 grudnia 2000 roku określa niezbędne wymogi, które powinna zawierać ewidencja wyposażenia, z więc:
· Numer kolejny wpisu,
· Datę nabycia,
· Numer faktury VAT lub rachunku,
· Nazwę wyposażenia,
· Cenę zakupu wyposażenia lub koszt wytworzenia,
· Numer pozycji, pod którą wpisano w podatkowej księdze przychodów i rozchodów koszt związany z nabyciem wyposażenia,
· Datę likwidacji oraz przyczynę likwidacji wyposażenia.
Rozdział V


1. Podatkowa księga przychodów i rozchodów.

Ogólne dane o podatkowej księdze przychodów i rozchodów.
Księga przychodów i rozchodów wraz z pozostałymi ewidencjami, do których prowadzenia obowiązani są podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych, służy do ewidencjonowania zachodzących operacji gospodarczych. Do pozostałych ewidencji, które uzupełniają podatkową księgę przychodów i rozchodów, zgodnie z 4 rozporządzenia , zaliczamy:
· Ewidencję środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,
· Ewidencje wyposażenia,
· Ewidencję przebiegu pojazdu samochodowego nie będącego środkiem trwałym,
· Karty przychodów pracowników wg zasad określonych w 5 pkt 1 i 2 rozporządzenia.
Podatnicy, wypłacający pracownikom należności ze stosunku pracy, w których umowa a art. 12 ustawy o podatku dochodowym, są obowiązania prowadzić indywidualne karty przychodów pracowników, zwane kartami pracowników.
Podstawa prowadzenia zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz pozostałych ewidencjach są dowody źródłowe, dokumentujące przebieg zachodzących operacji gospodarczych. Podstawowymi dowodami źródłowymi są:
· Własne faktury VAT, w przypadku podatnika VAT, także rachunki wystawiane klientom, pacjentom, kontrahentom za wykonane i sprzedane usługi, towary itp.,
· Wewnętrzne dowody źródłowe, m. In. Listy płac, noty księgowe, spisy z natury itp.,
· Inne dowody, nie będące fakturami VAT lub rachunkami, jak: wyciągi bankowe, noty księgowe, przekazy pocztowe, czeki itp.

Założenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.
Podatnik, obowiązany do prowadzenia rejestracji podatkowej w księdze, powinien ja przed wprowadzeniem zbroszurować i ponumerować strony. Księga oraz dowody, na których podstawie są dokonywane w niej zapisy, muszą znajdować się na stałe w miejscu wykonywania działalności lub miejscu wskazanym przez podatnika jako jego siedziba.
Jeżeli prowadzenie księgi zostało przez podatnika zlecone biuru rachunkowemu, jest on obowiązany:
· W terminie 7 dni od dnia zawarcia umowy z biurem rachunkowym zawiadomić urząd skarbowy, w którym zostało założone zawiadomienie o prowadzeniu księgi, wskazując nazwę i adres biura, miejsce przechowywania księgi i dowodów związanych z jej prowadzeniem;
· W miejscu wykonywania działalności prowadzić ewidencję sprzedaży, która powinna być zbroszurowana, z ponumerowanymi kartami i winna zawierać, co najmniej następujące dane: numer kolejny wpisu, datę uzyskania przychodu nieudokumentowanego fakturami, rachunkami oraz kwotę tego przychodu. Obowiązek ten nie dotyczy podatników, którzy ewidencjonują obrót przy zastosowaniu kas rejestrujących w rozumieniu ustawy o podatku VAT.
Równocześnie podatnik obowiązany jest założyć księgę na następny rok podatkowy, jak też dokumentować, zgodnie z przepisem 27 rozporządzenia Ministra Finansów , spisu z natury wg stanu na dzień 1 stycznia, posiadanych towarów, produkcji w toku, półwyrobów, materiałów podstawowych i pomocniczych, braków i odpadów. Wartość remanentu należy bezwzględnie wpisać do księgi. Obowiązki te dotyczą podatników kontynuujących prowadzoną działalność.
Podatnicy, rozpoczynający działalność w ciągu roku podatkowego, wartość posiadanych materiałów podstawowych i pomocniczych wpisują do księgi pod datą jej rozpoczęcia.
W przypadku stwierdzenia błędów w zapisach można je poprawić przez:
· Skreślenie dotychczasowej treści i wpisanie nowej, z zachowaniem czytelności błędnego zapisu oraz podpisanie poprawki i umieszczenie daty dokonania poprawki,
· Wprowadzenie do księgi dowodów zawierających korekty błędnych zapisów.

Wymagania szczególne dotyczące podatkowej księgi przychodów i rozchodów.
Rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów przewiduje dwa tryby dokonywania zapisów w księdze:
· Natychmiastowy – polegający na niezwłocznym wpisaniu do księgi dowodów świadczących o zakupie materiałów podstawowych oraz towarów handlowych. Tryb ten nie dotyczy podatników, którzy zlecili prowadzenie księgi biuru rachunkowemu;
· Dzienny – dopuszczający dokonanie wpisu raz dziennie, po zakończeniu dnia, nie później jednak niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym. W tym trybie mogą być rejestrowane pozostałe wydatki związane z pozostałą działalnością, m. In.: opłaty za czynsz, zakup materiałów higienicznych, papierniczych, opłaty telefoniczne, itp. Tryb ten również nie dotyczy podatników, którzy zlecili prowadzenie księgi biuru rachunkowemu.
W wypadku, gdy materiał podstawowy (towar handlowy), którego zakup zgodnie z przepisami dokumentowymi jest fakturą lub rachunkiem dostawców, został dostarczony do zakładu podatnika lub też dokonano nim obrotu przed otrzymanie faktury lub rachunku, należy sporządzić szczegółowy opis otrzymanego materiału, zawierając: imię i nazwisko (nazwę firmy) oraz,adres dostawcy, ilość, rodzaj oraz cenę jednostkową zakupu i wartość materiału. Na podstawie tego opisu należy dokonać wpis w księdze.
Opis ten powinien zostać potwierdzony data i podpisem osoby, która przyjęła materiał oraz przechowywany dowód księgowy łącznie z nadesłaną później fakturą lub rachunkiem. W razie wystąpienia ewentualnej różnicy między wartością podaną w opisie a zamieszczoną w otrzymanej fakturze lub rachunku, różnicę tę wpisuje się do księgi w dniu otrzymania rachunku lub faktury.
Wzór podatkowej księgi przychodów i rozchodów jest opublikowany w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z 15 grudnia 2000 r. Poniżej znajdują się objaśnienia dotyczące prawidłowego wypełniania poszczególnych kolumn. Są one pomocne w prowadzeniu i pozwalają uniknąć niepotrzebnych błędów.

„Kolumna 1 jest przeznaczona do wpisania kolejnego numeru zapisów do księgi. Tym samym numerem należy oznaczyć dowód stanowiący podstawę dokonania zapisu.
W kolumnie 2 należy wpisywać dzień miesiąca wynikający z dokumentu stanowiącego podstawę dokonywania wpisu.
W kolumnie 3 należy wpisywać nr faktury lub innego dowodu. Jeżeli zapis dokonuje się na podstawie dziennego zestawienia sprzedaży, należy wpisać nr zestawienia faktur.
Kolumny 4 i 5 są przeznaczone do wpisywania imion i nazwisk (nazw firm) oraz adresów kontrahentów (dostawców lub odbiorców), z którymi zawarte zostały transakcje dotyczące zakupu surowców, materiałów, towarów itp. Lub sprzedaży wyrobów gotowych (towarów), gdy transakcje te udokumentowane są fakturami i paragonami. Kolumn tych nie wypełnia się w wypadku zapisów dotyczących przychodu ze sprzedaży na podstawie dziennych zestawień sprzedaży oraz dowodów wewnętrznych.

WAŻNE!: Nie wypełnia się kolumn 3-5 księgi przy dokonywaniu zapisów w księdze, wynikających z prowadzonych przez podatnika:
· Ewidencji sprzedaży,
· Ewidencji kupna i sprzedaży wartości dewizowych,
· Ewidencji pożyczek i zastawionych rzeczy,
· Ewidencji dla potrzeb podatku od towarów i usług.

W kolumnie 6 należy wpisać rodzaje przychodów lub wydatków. Określenie to powinno zwięźle oddawać istotę dokonanego zdarzenia gospodarczego.
Kolumna 7 jest przeznaczona do wpisywania przychodów ze sprzedaży wyrobów i sprzedaży usług. Podatnicy prowadzący działalność kantorową w kolumnie tej wpisują miesięczną kwotę przychodu, wynikająca z ewidencji kupna i sprzedaży wartości dewizowych. W przypadku prowadzenia działalności polegającej na udzielaniu pożyczek pod zastaw do kolumny 7 wpisuje się na koniec miesiąca kwotę prowizji, stanowiącą wartość spłacanych w danym okresie odsetek, lub różnicę między kwot uzyskaną ze sprzedaży zastawionych rzeczy a kwota udzielonych pożyczek.
Kolumna 8 jest przeznaczona do wpisywania pozostałych przychodów, np. z odpłatnego zbycia składników majątku, otrzymanych kar umownych, wynagrodzenia płatnika.
Kolumna 9 jest przeznaczona do wpisywania łącznej kwoty przychodów zewidencjonowanych w kolumnie 7 i 8.
Kolumna 10 jest przeznaczona do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych wg cen zakupu. Podatnicy prowadzący działalność kantorową w kolumnie tej wpisują miesięczną kwotę zakupionych wartości dewizowych, wynikającą z ewidencji kupna i sprzedaży wartości dewizowych.
Kolumna 11 jest przeznaczona do wpisywania kosztów ubocznych związanych z zakupem, np. kosztów dotyczących transportu.
Kolumna 12 jest przeznaczona do wpisywania kosztów reprezentacji i reklamy prowadzonej w inny sposób niż w środkach masowego przekazu lub prowadzonej publicznie w inny sposób. W kolumnie tej wykazuje się tylko koszty reprezentacji i reklamy, które określone zostały do wysokości 0,25% przychodu.
Kolumna 13 jest przeznaczona do wpisywania wynagrodzeń brutto, wypłacanych pracownikom. Wynagrodzenia w naturze, jeżeli podmiotem świadczeń w naturze są rzeczy lub usługi, wchodzące w zakres działalności gospodarczej pracodawcy, wpisuje się wg przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców. W pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych, stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępniania. Wpisu dokonuje się na podstawie list płac lub innych dowodów, na których pracownik potwierdza własnym podpisem kwoty otrzymanych wynagrodzeń w gotówce i w naturze. W kolumnie tej ewidencjonuje się również wynagrodzenia wypłacane osobom z tytułu umów zlecenia i umów o dzieło.
Kolumna 14 jest przeznaczona do wpisywania pozostałych kosztów, z wyjątkiem kosztów, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów. W kolumnie tej wpisuje się w szczególności takie wydatki jak:
· Czynsz za lokal,
· Opłatę za energię, gaz, wodę,
· Opłatę za telefon,
· Zakup paliw,
· Wydatki dotyczące remontów,
· Amortyzację środków trwałych,
· Składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe pracowników w części finansowej przez pracodawcę,
· Składki na ubezpieczenie wypadkowe pracowników,
· Wartość zakupionego wyposażenia.
Kolumna 15 jest przeznaczona do wpisywania łącznej kwoty wydatków wykazanych z kolumn 12-14.
Kolumna 16 jest wolna. W kolumnie tej można wpisywać inne zaszłości gospodarcze, poza wymienionymi w kolumnach 1-14. Można tu również wpisywać wydatki odnoszące się do przychodów miesiąca lub roku następnego.
Kolumna 17 jest przeznaczona do wpisywania uwag, co do treści zapisów kolumnach 2-16”.

Po zakończeniu miesiąca wpisy dokonane w danym miesiącu należy podkreślić, a dane kolumn 7-15 zsumować. Wynikłe z podsumowania kwoty należy podkreślić. Podatnik może pod podsumowaniem danego miesiąca wpisać w poszczególnych kolumnach sumy od początku roku do miesiąca poprzedzającego dany miesiąc i w kolejnej pozycji wpisać w poszczególnych kolumnach sumę od początku roku.

Jeżeli podatnik nie dokonuje podsumowania zapisów kolejnych miesięcy narastająco od początku roku, po zakończeniu roku podatkowego musi na oddzielnej stronie w księdze sporządzić zestawienie roczne. W tym celu należy wpisać do właściwych kolumn sumy z poszczególnych miesięcy i je dodać.

W celu ustalenia dochodu osiągniętego w roku podatkowym należy na oddzielnej stronie księgi:
· Ustalić wartość osiągniętego przychodu w roku podatkowym (kolumna 9),
· Ustalić wysokość poniesionych w roku podatkowym kosztów uzyskania przychodów w sposób następujący:
>do wartości spisu z natury na początek roku podatkowego doliczyć wartość zakupu towarów handlowych z kolumn 10 i 11, a następnie pomniejszyć o wartość spisu z natury sporządzonego na koniec roku podatkowego,
>kwotę wynikającą z tego obliczenia powiększyć o kwotę wydatków z kolumny 15 oraz pomniejszyć o wartość wynagrodzeń w naturze w tej części, w której wydatki związane z wynagrodzeniami w naturze zostały zaksięgowane w innych kolumnach podatkowej księgi przychodów i rozchodów.
· Wartość osiągniętego przychodu (kolumna 9) pomniejszyć o wysokość poniesionych w roku podatkowym kosztów uzyskania przychodu; wynikająca z tego obliczenia różnica stanowi kwotę dochodu osiągniętego w roku podatkowym.

Powyższe zasady stosuje się odpowiednio w przypadku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów w imieniu podatnika przez biuro rachunkowe.







































Rozdział VI


1. Obowiązek podatkowy a likwidacja działalności.

Problem powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT, w tym przypadku nie można pominąć „szczególnego powstania obowiązku, o którym jest mowa w art. 6a ustawy VAT. Przepis art. 6a ust. 1 dotyczy wszystkich podatników, którzy prowadzili działalność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, w formie spółki prawa cywilnego lub handlowego nie mającej osobowości prawnej, w przypadku rozwiązania ich spółek. Dotyczy również osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą na podstawie wpisów do właściwych rejestrów w przypadku zaprzestania działalności podlegają opodatkowaniu.
Przepis art. 6a, ust. 1 nie stosuje się do podatników zwolnionych od podatku na podstawie art. 14, ust. 1 i 6 ustawy VAT.
W przypadku rozwiązania spółek, lub zaniechania prowadzenia dotychczasowej działalności przez osobę fizyczną, podatnicy obowiązani są do sporządzania spisu z natury towarów w stosunku, do których przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.
Sposób postępowania w tym przedmiocie, jak i moment powstania obowiązku podatkowego regulują ust. 5 i 6 tego artykułu.


Art. 6a ust. 5 i 6 oraz 8 i 9. (Wpisu z ustawy)

5. W przypadku, o których mowa w ust.1, podatnicy obowiązani są do sporządzenia spisu z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegającym opodatkowaniu, zwanym dalej „spisem z natury”. Podatnicy obowiązani są:

1) sporządzić spis z natury w ciągu 30 dni od dnia rozwiązania spółki lub
Zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu;

2)zawiadomić o dokonanym spisie z natury, ustalonej wartości towarów i
Kwocie podatku należnego, urząd skarbowy w terminie 14 dni od dnia
Zakończenia sporządzania tego zapisu.

6.Obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, o których mowa w ust. 1, powstaje w dniu, w którym powinien być sporządzony spis z natury, nie później niż 30 dnia od dnia rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

8. Podstawą opodatkowania jest wartość towarów wymienionych w ust. 1 ustalona zgodnie z art. 15 ust. 3.

9. Przy rozliczeniu podatku stosuje się odpowiednio przepis art. 21 ust. 1, przy czym podatek naliczony zmniejsza podatek należny tylko do wysokości kwoty podatku należnego.
Remanentem należy objąć wszystkie posiadane towary wg stanu likwidacji działalności, lub rozwiązania spółki, w tym również przedmioty wyposażenia nie spełniające wymogów określonych odrębnymi przepisami dla środków trwałych.
Środki trwałe nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem w związku z likwidacją działalności, lub rozwiązaniem spółki, ponieważ ich zakup nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.
Pozostałe po zakończeniu działalności zinwentaryzowane i opodatkowane towary, zwolnione są od podatku VAT przez okres 12 m-cy od dnia, w którym mowa w art. 6 i art. 6a. Warunkiem zwolnienia, jest prawidłowe rozliczenie podatku, w sposób określony w art. 21 ust. 1 ustawy VAT, gdzie podatek naliczony zmniejsza podatek należny, tylko do wysokości kwoty podatku należnego.
Podatnik, który zlikwidował prowadzoną działalność, może odsprzedać pozostałe po tej działalności towary w okresie 12- m-cy, nie dokonując tej sprzedaży.

2. PIT-5/X

Przepis art. 24, ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określa, że dochodem z remanentu likwidacyjnego jest wartość w cenie zakupu pozostałych na dzień zakończenia działalności składników majątkowych, odniesienia do wskaźnika procentowego, jaki wynika z udziału dochodu w przychodach w okresie ostatnich 3 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym wystąpiła likwidacja działalności. Jeżeli w tym okresie dochód nie wystąpił, bierze się pod uwagę analogiczną proporcję wynikającą z działalności roku poprzedzającego rok, w którym nastąpiła likwidacja. Jeżeli natomiast w roku poprzedzającym wystąpiła strata, dochodu z remanentu likwidacyjnego się nie ustala.
Zryczałtowany podatek dochodowy oblicza się w wysokości 10% od ustalonego wcześniej dochodu. Zryczałtowany podatek dochodowy płatny jest do dnia 20 następnego miesiąca, to jest w terminie płatności zaliczki (PIT-5) za ostatni miesiąc prowadzenia działalności.





















Rozdział VII


Rozliczenie miesięczne na podstawie deklaracji PIT-5
-Kolumna 9 Podatkowej księgi przychodów i rozchodów - przychód 38306,50 zł
-kolumna 10+15 Podatkowej księgi przychodów i rozchodów- koszty - 28025,19 zł
-dochód 10281,31 zł


dochód 10281,31 zł x 19%=1953,39zł
-530,08 zł(ulga podatkowa)
=1423,31 zł
-1286,04 zł (składka zdrowotna)
= 137,27 zł
z PIT-5 poz. 56 -129,20 zł
suma naliczonych zaliczek
na początek roku podatkowego 8,07 zł

do zapłacenia 8,10 zł



Deklarację PIT-5 składają podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych, osiągający dochody:
-z pozarolnicze działalności gospodarczej,
-z najmu, podnajmu, dzierżawy,
-z umów o podobnym charakterze,
-z zagranicy ze stosunku pracy,
-z emerytur i rent otrzymywanych z zagranicy bez pośrednictwa banków, wymienionych w art. 35, ust 1 ustawy o podatku od osób fizycznych.

Obowiązek obliczania i uiszczania zaliczek na ten podatek, jak też sporządzania i składnia deklaracji PIT-5 we właściwym z uwagi na miejsce zamieszkania podatnika urzędzie skarbowym, został określony przepisem ar. 44, ust. 6 ustawy.

Obowiązek wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tyt. prowadzonej działalności gospodarczej został określony przepisem art. 44 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do treści art. 44 ust. 2 dochodem z działalności stanowiącym podstawę obliczenia zaliczki u podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, jest różnicą pomiędzy wynikającym z tych ksiąg przychodem i kosztem jago uzyskania.

Prawidłowe i rzetelne prowadzenie ewidencji w księdze, zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 2000 roku w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, pozwoli na właściwe i zgodne z materialna prawdą ustalenie należnej zaliczki na podatek dochodowy.

Zgodnie z art. 44, ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość zaliczek za miesiące od stycznia do listopada roku podatkowego ustala się w następujący sposób:
· Obowiązek wpłacenia zaliczki powstaje, poczynając od miesiąca, w którym dochody te przekroczyły kwotę powodującą obowiązek zapłacenia podatku. Granicznym dochodem roku 2002 jest kwota 2727,15 zł, tak, więc dochód wyższy od tej kwoty powoduje obowiązek zapłacenia zaliczki, z zastrzeżeniem, że wyliczona zaliczka będzie wyższa od obowiązkowej składki ubezpieczenia zdrowotnego przypadającego na dany miesiąc,
· Zaliczkę za ten miesiąc stanowi podatek obliczony od tego dochodu według zasad określonych w art. 26, 26a i 27 ustawy,
· Zaliczkę za dalsze miesiące ustala się wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku, a sumę zaliczek za miesiące poprzedzające.

Obliczanie zaliczek za kolejne miesiące musi uwzględnić wielkość przychodu, kosztów i dochodów oraz wielkości odnoszące się do podatku dochodowego i składek na ubezpieczenie zdrowotne w sumach i kwotach łącznych od początku roku do końca okresu przed miesiące podlegający rozliczeniu.

Obowiązek zapłacenia zaliczki na podatek zachodzi, kiedy w danym okresie rozliczeniowym wystąpi nadwyżka przychodu nad kosztami jego uzyskania. Nadwyżka ta będzie dochodem i podlega opodatkowaniu, jeżeli przekracza kwotę wolną od podatku wynoszącą na 2002 rok –2727,15 zł.

Jeżeli więc od początku roku podatkowego, a więc od miesiąca stycznia do kolejnego kresu rozliczeniowego, prowadzona działalność w rachunku narastającym przyniosła stratę, wówczas nie występuje obowiązek składania deklaracji PIT-5.

Jeżeli natomiast po okresie strat, na koniec kolejnego okresu rozliczeniowego wystąpi dochód, z równoczesnym obowiązkiem zapłacenia zaliczki na podatek dochodowy i złożenia deklaracji PIT-5, wówczas przedmiotową deklaracje należy składać we właściwym urzędzie skarbowym do końca roku podatkowego, nawet, jeśli w tym czasie, w którymś z okresów rozliczeniowych wystąpiłaby strata.

W deklaracji PIT-5 należy wykazać wszystkie źródła przychodu, uzyskiwane przez płatnika, a podlegające z mocy przepisów ustawy podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych z obowiązkiem uiszczania zaliczkowych przedpłat. W części „K” deklaracji PIT-5 należy te źródła wykazać: wielkość uzyskanego przychodu, wysokość poniesionych kosztów oraz dochodów lub stratę z pozarolniczej działalności gospodarczej, w tym także wykonywanie wolnego zawodu.

Informacja PIT-5X jest załącznikiem do deklaracji PIT-5. Obowiązek sporządzania tej deklaracji ciąży na podatnikach, którzy postanowili zlikwidować prowadzona działalność gospodarczą, a tym samym są obowiązani do zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od remanentu likwidacji.







Rozdział VIII

1.Formularz PIT-36 jest przeznaczony dla podatników, którzy niezależnie od liczby źródeł przychodów:
1)prowadzili:
-działalność gospodarczą opodatkowana na ogólnych zasadach,
-działy specjalne produkcji rolniczej,
2)uzyskali przychody:
-z najmu, dzierżawy lub poddzierżaw, albo umów o podobnym charakterze, opodatkowane na ogólnych zasadach,
-od, których byli obowiązani samodzielnie opłacać zaliczki na podatek ( np. z tytułu: sprzedaży udziałów, akcji, obligacji i innych papierów wartościowych oraz z działalności wykonywanej osobiście),
-ze źródeł przychodów położonych za granicą ( np. z emerytur, renty, ze stosunku pracy),
-z innych źródeł, od których ani płatnik, ani podatnik w ciągu roku podatkowego nie miał obowiązku odprowadzenia zaliczek, w tym przychody wykazane w informacji PIT-8C,
3)korzystają z odliczeń z tytułu kontynuacji ulg inwestycyjnych,
4)sporządzili remanent likwidacyjny grudniu roku podatkowego,
5)są obowiązani doliczyć do swoich dochodów dochody małoletnich dzieci (np. rentę rodzinną).
Załącznikami do zeznania są: PIT/B, PIT/D, PIT/M, PIT/O. Jeżeli podatnik prowadzi pozarolnicza działalność gospodarcza, korzysta z ulg lub odliczeń, albo rozlicza osiągnięte dochody z dochodami małoletnich dzieci, oprócz zeznania powinien wypełnić odpowiednie załączniki.
Podstawa prawna: obowiązek złożenia zeznania wynika z art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. O podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. Zm.), zwanej dalej „ustawą”.
Zeznanie za rok Np. 2003 należy złożyć w terminie do 30 kwietnia 2004 roku. Podatnicy nie mający na terenie Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, jeżeli osiągnęli w roku podatkowym dochody ze źródeł położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez pośrednictwa płatników lub pośrednictwem płatników nieobowiazanych do dokonania rocznego obliczenia podatku, a zamierzają opuścić terytorium Rzeczypospolitej przed dniem 30 kwietnia 2004 r. Są obowiązani złożyć zeznanie za rok podatkowy przed opuszczeniem terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zakończeniem prowadzenia na tym terytorium działalności.
Niektóre pozycje PIT-36 muszą być jednak bezwzględnie wypełnione dotyczy to w szczególności wpisania Numeru Identyfikacji Podatkowej, roku za który zeznanie jest składane, sposobu opodatkowania, celu złożenia zeznania, informacji o dołączonych formularzach, ale przede wszystkim złożenia stosownych podpisów i to zarówno w części B, w przypadku korzystania z preferencyjnego opodatkowania dochodów przewidzianego dla małżonków lub osób samotnie wychowujących dzieci, jak i na koniec zeznania.




Terminy przekazania informacji niezbędnych do wypełnienia zeznania.
Termin Symbol formularza Rodzaj płatnika
Do dnia 31 stycznia 2004 r., (jeżeli obowiązek poboru zaliczki ustał w ciągu roku podatkowego-do dnia 15 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrana została ostatnia zaliczka) PIT-11 Obowiązek sporządzenia informacji spoczywa między innymi na:-zakładach pracy,-rolniczych spółdzielniach produkcyjnych oraz innych spółdzielniach zajmujących się produkcja rolną,-jednostkach organizacyjnych uczelni, placówkach naukowych,-aresztach śledczych, zakładach karnych,-organach zatrudnienia,-oddziałach wojskowej Agencji Mieszkaniowej.
Do dnia 31 stycznia 2004 r. PIT-11A Informację tą sporządzają organy rentowe
Do dnia 31 stycznia 2004 r. (w razie zaprzestania przez płatnika prowadzenia działalności przed ww. terminem-do dnia zaprzestania tej działalności) PIT-8B Obowiązek sporządzania informacji spoczywa między innymi na:-zleceniodawcach,-osobach prawnych dokonujących wypłat należności z tytułu udziału w radach nadzorczych, komisjach lub innych organach stanowiących tych osób prawnych.
Do dnia 31 stycznia 2004 r. PIT-8C Osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, osoby prawne I jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które w trakcie 2003 roku dokonywały wypłaty świadczeń lub należności, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, do których podmioty te nie były obowiązane pobrać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego.
Do dnia 31 stycznia 2004 r. PIT-8S Obowiązek sporządzania informacji spoczywa na płatnikach stypendiów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 40b ustawy.
W terminie określonym dla informacji PIT-8B lub PIT-11 PIT-R Podmiot dokonujący wypłat należności z tytułu pełnienia obowiązków społecznych i obywatelskich.