Unia Europejska

Informacje ogólne


Flaga

W 1955r. hiszpański dyplomata Salvadore de Madariaga y Rojo i francuski plastyk Arsen Hertz przedstawili projekt flagi- krąg równomiernie rozłożonych dwunastu złotych, pięcioramiennych gwiazd na lazurowym tle.
Projekt flagi powstał z inspiracji chrześcijańskiej. Nawiązuje do objawień Najświętszej Maryi Panny na rue du Bac w Paryżu, dających początek kultowi Matki Boskiej Cudownego Medalika, a także do słów Apokalipsy św. Jana: „Potem wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu”
Symbolika flagi ma także szerszy, pozareligijny charakter- 12 gwiazd symbolizuje gwarancję pełni, jaką ma się stać zjednoczona Europa, a także dwanaście godzin, miesięcy, znaków zodiaku i dwunastu apostołów.
Gwiazdy świecące na błękitnym niebie Europy mogą też symbolizować jej ludy, a zamknięty krąg ich jedność.























Hymn

W 1972 r. na swą pieśń Odę do radości wybrała Rada Europy. Herbert von Karajan przygotował aranżację na fortepian, instrumenty dęte i orkiestrę symfoniczną. W 1986 r. hymn i flagę przejęła od Rady Europy Unia Europejska.
Hymnem UE nie jest cała Oda do radości, ale preludium do 4 części IX symfonii Beethovena w aranżacji von Karajana. Hymn UE nie posiada słów, gdyż Rada UE uznała, iż tekst Schillera odnosi się do ogólnych wartości europejskich. Zaistniał również problem z wyborem języka. Oda do radości grana jest najczęściej 9 maja- w święto UE.


I.
O radości, iskro bogów, kwiecie elizejskich pól
Święta, na twym świętym progu staje nasz natchniony chór.
Jasność twoja wszystko zaćmi, złączy co rozdzielił los.
Wszyscy ludzie będą braćmi, tam gdzie twój przemówi głos.

II.
Kto przyjaciel, ten niech zaraz stanie tutaj pośród nas,
I kto wielką miłość znalazł, ten niech z nami dzieli czas.
Z nami ten, kto choćby jedną duszę rozpłomienić mógł.
Ale kto miłości nie zna, niech nie wchodzi tu na próg.

III.
Patrz, patrz: wielkie słońce światem biegnie sypiąc złote skry,
Jak zwycięzca, jak bohater- biegnij bracie, tak i ty.
Radość tryska z piersi ziemi, Radość pije cały świat.
Dziś wchodzimy, wstępujemy na radości złoty ślad.

IV.
Ona w sercu, w zbożu, w śpiewie, ona w splocie ludzkich rąk,
Z niej najlichszy robak czerpie, z niej- najwyższy niebios krąg.
Bracie, miłość niezmierzona mieszka pod namiotem z gwiazd,
Całą ludzkość weź w ramiona i ucałuj jeszcze raz.

V.
Wstańcie, ludzie, wstańcie wszędzie, ja nowinę niosę wam:
Na gwieździstym firmamencie miłość, miłość mieszka tam.
Wstańcie, ludzie, wstańcie wszędzie, ja nowinę niosę wam:
Na gwieździstym firmamencie miłość, miłość mieszka tam!


Języki

W Unii Europejskiej obowiązuje obecnie 20 równorzędnych języków urzędowych (języków państw członkowskich): angielski, czeski, duński, estoński, fiński, francuski, grecki, hiszpański, holenderski, litewski, łotewski, maltański, niemiecki, polski, portugalski, słowacki, słoweński, szwedzki, węgierski, włoski. Na skutek tego każdy dokument unijny jest tłumaczony na każdy z wymienionych języków (zajmuje się tym Europejskie Centrum Tłumaczeń). Jednakże codzienna komunikacja w instytucjach europejskich odbywa się przy pomocy języka angielskiego i francuskiego dlatego urzędnicy unijni, poza językiem ojczystym powinni władać tymi dwoma językami. Również w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (tzw. II filar) językami obrad są angielski i francuski (z wyjątkiem posiedzeń ministrów), z kolei posiedzenia Trybunału Sprawiedliwości odbywają się w języku francuskim. Według Europejskiego Biura Rzadziej Używanych Języków, w Unii Europejskiej funkcjonuje czterdzieści sześć różnych języków. Trzeba bowiem dodać takie uznane języki regionalne jak kataloński, baskijski czy szkocki. W rezultacie tylko jeden spośród dziesięciu mieszkańców Unii, uznaje któryś z wymienionych wyżej oficjalnych języków Unii za swój język narodowy. Aby można było się rozeznać w olbrzymiej ilości różnojęzycznych dokumentów, każdemu językowi przypisano inny kolor. Można je zobaczyć na przykład na unijnych stronach internetowych, gdzie strony angielskie oznaczone są kolorem liliowym, francuskie niebieskim, a niemieckie żółtym.






















Waluta


Traktat o UE z Maastricht (1992 r.) dał prawne podstawy przyjęcia wspólnej waluty. Poprzednio, od 1979 r., działał już Europejski System Walutowy, w ramach którego wprowadzono ECU (European Currency Unit, Europejska Jednostka Walutowa). ECU służył do wyznaczania kursów walut należących do systemu i był stosowany jako środek płatniczy w operacjach między bankami centralnymi krajów należących do Europejskiego Systemu Walutowego.
Kolejnym etapem integracji było budowanie Europejskiej Unii Gospodarczej i Walutowej. W 1995 r. Rada Europejska zdecydowała, że ECU zostanie zastąpiony przez euro.
1 stycznia 1999r. wprowadzono euro jako walutę przeliczeniową w większości krajów Unii (poza strefą euro pozostały Wielka Brytania, Szwecja, Dania, Grecja), a 1 stycznia 2002 r. euro (banknoty i monety) weszło do powszechnego obiegu w dwunastu krajach członkowskich (wszystkich poza Wielką Brytanią, Szwecją i Danią). Wycofywanie walut krajowych następowało do 30 czerwca 2002 r. Kurs euro utrzymuje się stale nieco powyżej kursu dolara amerykańskiego. Monety i banknoty wspólnego europejskiego pieniądza oznaczone są charakterystycznym przekreślonym „€’’nawiązującym do greckiego epsilon. Banknoty w nominałach 5, 10,20, 50, 100, 200, 500 euro są takie same w każdym kraju strefy euro. Z kolei monety (1, 2, 5, 10, 20 i 50 eurocentów oraz 1 i 2 euro) posiadają takie same awersy i różne, w zależności od kraju, rewersy.




















Krótka historia

1945, 5 lipca ogłoszono Plan Marschala.
1946, 19 września Winston Churchill w wykładach na Uniwersytecie w Zurychu wzywał do utworzenia „stanów zjednaczonych Europy”.
1948, 1 stycznia wprowadzono unię celną krajów Benelux.
1948, 5 maja powołano radę Europy, pierwszą ponadnarodową organizację europejską z siedzibą w Strasburgu.
1948, podpisano Pakt Brukselski; Wielka Brytania, Francja, Belgia, Holandia, Luksemburg zawarły układ o obronie i współpracy gospodarczej, społecznej i kulturalnej.
1949, 1 kwietnia podpisano Traktat Północnoatlantycki; powstanie NATO. Państwa założycielskie: USA, Kanada, Wielka Brytania, Belgia, Holandia, Francja, Dania i Islandia.
1949, 5 maja podpisano statut Rady Europy na spotkaniu w Londynie. Grupa inicjatywna to Francja, Wielka Brytania i kraje Benelux. Celem Rady Europy stało się umacnianie i rozwój demokracji, ochrona praw człowieka, sprawiedliwe rozwiązywanie problemów społecznych i popieranie europejskiej tożsamości kulturowej.
1950, 9 maja DEKLARACJA SCHOMANA, narodziny Unii Europejskiej. Minister Spraw Zagranicznych Francji Robert Schuman w przemówieniu inspirowanym przez J.Monneta zaproponował połączenie przemysłu stalowego i górnictwa Francji i Niemiec pod nadzorem ponadnarodowej organizacji koordynującej.
1951, 18 kwietnia TRAKTAT PARYSKI, realizując projekt przedstawiony w deklaracji Schumana, sześć krajów ( tzw.szóstka) zgodziła się powołać Europejską Wspólnotę Węgla i Stali ( EWWiS). Utworzono ponadpaństwowe organy EWWiS: Wysoką Władzę, Radę Ministrów, Zgromadzenie Parlamentarne, Trybunał Sprawiedliwości oraz Radę Ekonomiczno-Społeczną. Przewodnictwo nad Wysoką Władzą powierzono Jean`owi Monetowi, francuskiemu komisarzowi ds. planowania.
1954, 23 października podpisano Porozumienie Paryskie określające sposoby rozszerzania Paktu Brukselskiego i powstania Unii Zachodnioeuropejskiej (UZE). Celem UZE była współpraca rządów państw członkowskich w dziedzinie bezpieczeństwa. W skład UZE weszły: Francja, Wielka Brytania, Belgia, Holandia, Luksemburg, RFN i Włochy. W 1990 r. do UZE dołączyła Hiszpania i Portugalia, a w 1995 r. również Grecja.
1955, 2 czerwca na spotkaniu w Messynie ministrowie spraw zagranicznych „szóstki” zdecydowali, że należy dążyć do integracji wszystkich gałęzi gospodarki, nie ograniczając się jedynie do przemysłu stalowego i górnictwa.
Powołano Komitet Międzynarodowy pod przewodnictwem Paula Henriego Spaaka, belgijskiego ministra spraw zagranicznych, w celu przygotowania propozycji rozszerzenia zakresu integracji. Raport tego komitetu, znany pod nazwą Raportu Spaaka, stał się podstawą kilkunastomiesięcznych negocjacji, które zaowocowały podpisaniem Traktatów Rzymskich.
1955, 8 grudnia Rada Ministrów Rady Europy zaaprobowała projekt niebieskiej flagi z dwunastoma złotymi gwiazdami.
1957, 25 marca TRAKTATY RZYMSKIE, powołano EWG ( Europejska Wspólnota Gospodarcza) i Euratom ( Europejska Wspólnota Energii Atomowej) z siedzibą w Brukseli. Ustanowiono rynek wewnętrzny oparty na czterech zasadach: wolny przepływ towarów, usług, ludzi i kapitału między krajami członkowskimi.
1965, 8 kwietnia TRAKTAT ZJEDNOCZENIOWY, podpisano w Brukseli traktat, na mocy którego nastąpiło połączenie instytucji trzech wspólnot.
Odtąd zamiast trzech odrębnych istnieją: jedna Komisja, jedna Rada Ministrów i jedno Zgromadzenie Parlamentarne. Powstał również Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Zmieniono nazwę Europejskiego Zgromadzenia Parlamentarnego na Parlament Europejski oraz utworzono Komitet Stałych Przedstawicieli Rządowych.
1968, 1 lipca wprowadzono Europejską Unię Celną, zniesiono cła wewnętrzne, wprowadzono cła zewnętrzne, zlikwidowano ograniczenia ilościowe w handlu pomiędzy państwami członkowskimi.
1969, 2 grudnia na szczycie w Hadze szefowie państw i rządów WE podjęli uchwałę w sprawie przyspieszenia integracji oraz etapowego wprowadzania Unii Gospodarczej i Walutowej do 1980 r.
1972, 22 stycznia podpisano traktat akcesyjny z 4 kandydatami: Wielką Brytanią, Irlandią, Danią i Norwegią. Wobec tego, że Norwegia nie ratyfikowała tego aktu Unia powiększyła się do 9 państw.
1974, 12 grudnia szefowie rządów dziewiątki na spotkaniu w Paryżu postanowili spotykać się regularnie jako Rada Europejska.
1979, 7-10 czerwca pierwsze bezpośrednie wybory do Parlamentu Europejskiego, 410 posłów, Simone Veil prezydentem.
1979, 28 maja podpisano traktat akcesyjny Grecji. Faktycznie Grecja przystąpiła do Unii 1 stycznia 1981r. Unia liczy 10 państw.
1986, 1 stycznia Hiszpania i Portugalia wchodzą do Wspólnoty. Unia liczy 12 państw.
1986, 17-28 lutego JEDNOLITY AKT EUROPEJSKI uzgodniono utworzenie przed 1993 r. w pełni jednolitego, wolnego od wszelakich barier Rynku Zewnętrznego. Ponadto Akt stworzył podstawę prawną dla funkcjonowania Rady Europejskiej i Europejskiej Współpracy Politycznej oraz zwiększył uprawnienia Parlamentu Europejskiego. JAE włączył do Traktatu o EWG współpracę m. In. W dziedzinie polityki społecznej, ochrony środowiska i badań naukowych.
1988, 16 września nawiązano stosunki dyplomatyczne pomiędzy Polską a Wspólnotami Europejskimi.
1989, 9 listopada runął Mur Berliński.
1990, 29 maja podpisano porozumienia powołujące Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju.
1990, 19 czerwca UKŁAD Z SCHENGEN, podpisano porozumienia w sprawie otwarcia granic i zniesienia kontroli osób przekraczających granice ( faktyczne otwarcie granic nastąpiło 26 marca 1995r.)
1990, 3 października zjednoczenie Niemiec.
1992, 7 lutego TRAKTAT Z MAASTRICHT, podpisano traktat o powołaniu Unii Europejskiej, utworzeniu obszaru bez granic wewnętrznych. Ogłoszono teorię trzech filarów spójności gospodarczej i społecznej. Ponadto w Traktacie:
- wprowadzono instytucję obywatelstwa Unii Europejskiej,
- określono ramy i harmonogram dochodzenia do Unii Gospodarczej i Walutowej,
-określono podstawowe zasady Unii Europejskiej: demokracja, poszanowanie praw człowieka, solidarność, wolności obywatelskie i gospodarcze,
-przyjęto, że instytucjami UE są: Rada Europejska, Rada Unii Europejskiej (dawniej Rada Ministrów), Komisja Europejska ( dawniej Komisja Wspólnot Europejskich), Parlament Europejski i dwa Trybunały ( Sprawiedliwości i Rozrachunkowy),
-powołano Komitet Regionów jako ciało doradcze,
1993, 1 stycznia otwarto jednolity rynek europejski ( Wspólny Rynek).
1994, 8 kwietnia Polska złożyła wniosek o członkostwo w Unii Europejskiej.
1995, 1 stycznia Szwecja, Finlandia i Austria weszły do UE. Odtąd Unia liczy 15 państw.
1995, 26 marca wchodzi w życie Układ z Schengen między Portugalią, Hiszpanią, Francją, Niemcami i krajami Benelux. Później dołączyły do nich Włochy, Austria, Grecja, Lichtenstein i pięć państw skandynawskich. Poza granicami Schengen pozostają Wielka Brytania i Irlandia.
1997, 2 października wprowadzono modernizację mechanizmów działania Unii i umocnienie federacyjnego charakteru UE.
1997, 13 grudnia na spotkaniu Rady Europy w Luksemburgu ustalono kryteria przyjęcia krajów kandydackich i postanowiono rozpocząć negocjację z sześcioma kandydatami: Cyprem, Czechami, Estonią, Polską, Słowenią i Węgrami.
1999, 1 stycznia zaczął się pierwszy etap wprowadzania unii walutowe. Euro stało się walutą przeliczeniową w transakcjach między bankami.
2001, 26 lutego TRAKTAT NICEJSKI podpisano porozumienie w sprawie reformy instytucji i rozszerzenia UE. Proklamowano Kartę Praw Podstawowych. Ustalono daty zamknięcia procesu akcesyjnego krajów ESW.
2002, 1 stycznia euro weszło do powszechnego obiegu w dwunastu krajach ( Austrii, Belgi, Finlandii, Francji, Niemczech, Grecji, Irlandii, Włoszech, Luksemburgu, Holandii, Portugalii i Hiszpanii). Wycofywanie walut trwało do 30 czerwca 2002r.
2002, 9 października Komisja Europejska zaleciła zakończenie negocjacji akcesyjnych i przyjęcie dziesięciu nowych członków od 1 stycznia 2004r.
2002, 13 grudnia w Kopenhadze Polska zakończyła negocjacje akcesyjne.







Trzy filary

I filar zawiera zagadnienia rozstrzygane wspólnie,, ponadpaństwowo, w ramach Wspólnoty Europejskiej. Ma charakter gospodarczy i opiera się na Wspólnotach Europejskich. Obejmuje on unię gospodarczą i walutową, unię celną, rynek wewnętrzny, wspólną politykę rolną i strukturalną. Głównym celem pierwszego filaru jest promowanie harmonijnego rozwoju działań gospodarczych, który jest osiągany poprzez jednolity rynek, efektywną politykę strukturalną, społeczną i pieniężną.

II filar dotyczy wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Celem drugiego filaru jest strzeżenie wspólnych wartości fundamentalnych interesów i niezawisłości Unii. W ramach tego filaru Rada Europejska oraz Rada UE dbają o podniesienie bezpieczeństwa Unii i jej członków a także o utrzymanie pokoju na świecie. Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa nie narusza jednakże polityki bezpieczeństwa państw neutralnych oraz mocarstw jądrowych.

III filar dotyczy wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Traktat Amsterdamski nadał trzeciemu filarowi nazwę Współpracy Policyjnej i Sądowej w sprawach karnych. Celem tego filaru jest zapewnienie obywatelom bezpieczeństwa i sprawiedliwości poprzez wspólne działania państw członkowskich, dotyczących zwalczania przestępczości zorganizowanej, terroryzmu, przemytu narkotyków, handlu ludźmi i przeciwdziałaniu przejawom rasizmu. W ramach trzeciego filaru bardzo ważna jest współpraca sądowa między członkami UE, która polega na współdziałaniu w procesach karnych, wykonywaniu orzeczeń oraz kwestiach ekstradycyjnych. Pogłębianie integracji powoduje, że rządy państw przenoszą coraz częściej pewne dziedziny współpracy z II i III filaru na I filar, ponadnarodowy.

Decyzje w II i III filarze podejmuje się poprzez ustalenia międzyrządowe. Wspomina się także o tzw. IV filarze- wspólnej polityce obronnej, opartej na UZE.










Członkowie i kraje kandydujące


Państwa członkowskie:
Niemcy, Austria, Francja, Irlandia, Polska, Czechy, Słowacja, Hiszpania, Portugalia, Włochy, Grecja, Holandia, Belgia, Finlandia, Dania, Węgry, Słowenia, Malta, Estonia, Wielka Brytania, Luksemburg, Łotwa, Litwa i Cypr.

Państwa kandydujące:
Bułgaria, Rumunia, Turcja i Macedonia





















Instytucje UE

Schemat funkcjonowania instytucji unijnych



Rada Europejska
strategiczne decyzje przywódców i szefów rządów

Komisja
(rząd)
20 komisarzy
Rada Unii Europejskiej
(izba wyższa)
15 członków
propozycje



_______________
decyzje



Parlament Europejski
(izba niższa legislatywy)
626 deputowanych


Trybunał Europejski
„strażnik traktatów”
Trybunał Obrachunkowy
kontrola wydatków

Komitet Ekonom-Społ.
doradztwo

Komitet Regionów
doradztwo



Rada Europejska

Utworzona w wyniku międzyrządowych uzgodnień 10 grudnia 1974r. na szczycie paryskim jako forma systematycznych spotkań szefów rządów i głów państw członkowskich Wspólnot Europejskich zostało potwierdzone w jednolitym Akcie Europejskim oraz Traktacie o Unii Europejskim. Jest najważniejszą instytucją polityczną Unii, która decyduje o kierunkach rozwoju organizacji ( np. w kwestiach gospodarczych) i aktualnej strategii, szczególnie jeśli chodzi o Wspólną Politykę Zagraniczną i Bezpieczeństwa. Na tzw. Spotkaniach na szczycie często zapadają też decyzję o stowarzyszeniu poszczególnych państw z UE bądź przyjęciu nowych członków.
Rada Europejska zbiera się co najmniej dwa razy w roku. Przewodniczący jej głowa państwa ( rządu) kraju sprawującego aktualnie prezydencję w UE. W spotkaniach uczestniczą szefowie rządów państw członkowskich ( w przypadku Francji i Finlandii głów państwa) oraz Przewodniczący Komisji Europejskiej. Gremium w tak ustalonym składzie często jest wspierane przez ministrów spraw zagranicznych i jednego z członków Komisji. Decyzje podejmowane są przez osiągnięcie konsensusu a informacja o nich jest podawana w formie deklaracji.


Komisja Europejska
Organ Wspólnotowy, który reprezentuje interesy Wspólnoty. Obecnie liczy 25 komisarzy, mianowanych na 5 lat. Jako organ wspólny Wspólnot Europejskich powstała 1 lipca 1967 r., w wyniku traktatu fuzyjnego. Najważniejszymi uprawnieniami Komisji są:

- prawo do inicjatywy ustawodawczej i zgłaszania aktów prawnych,
- kontrola nad stosowaniem prawa wspólnotowego przez państwa członkowskie lub określone przedsiębiorstwa. W przypadku, gdy dany podmiot nie stosuje danego aktu prawnego Komisja może wydać decyzję zmuszającą do stosowania prawa w określonym zakresie,
- kompetencje wykonawcze,
- w zakresie stosunków zewnętrznych: Komisja reprezentuje Wspólnotę wobec państw trzecich lub organizacji międzynarodowych, uzyskawszy zgodę Rady Unii Europejskiej może również negocjować umowy z państwami bądź organizacjami międzynarodowymi.


Rada Unii Europejskiej

Wcześniej ( do 8 listopada 1993) Rada Ministrów ( Wspólnot Europejskich), jedno z ciał kolegialnych UE, które składa się z przedstawicieli na szczeblu ministerialnym wszystkich państw członkowskich, reprezentujących interesy tych państw. Istnieje od 1967r. kiedy to na mocy Traktatu fuzyjnego połączono odrębne dotąd Rady EWWiS, Euratomu i EWG.
Rada UE koordynuje ogólną politykę gospodarczą, rozpatruje i uchwala wszelkiego rodzaju akty prawne wewnątrz unijne, sprawuje kontrolę nad budżetem UE, podpisuje umowy międzynarodowe, a także zatwierdza traktaty akcesyjne. Do 1987 r. Rada posiadała również kompetencje wykonawcze, które przekazano jednak Komisji Europejskiej. Bierze także udział w tworzeniu polityki zagranicznej i zapewnieniu bezpieczeństwa oraz współpracuje z innymi organami w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych.


Parlament Europejski

Jedna z najważniejszych instytucji Wspólnot, organ przedstawicielski powstały w 1958r. w wyniku połączenia przedstawicielstw parlamentarnych EWWiS, Euratomu i EWG – w ten sposób powstało Europejskie Zgromadzenie Parlamentarne, które obecną nazwę przyjęło 30 marca 1962r. Oto reprezentanci krajów w PE : Niemcy 99, Francja, Wielka Brytania i Włochy po 78, Hiszpania i Polska po 54, Holandia 27, Czechy, Grecja, Węgry, i Portugalia po 24, Belgia 22, Szwecja 19, Austria 18, Słowacja, Dania i Finlandia po 14, Irlandia i Litwa po 13, Łotwa 9, Słowenia 7, Luksemburg, Cypr i Estonia po 6 i Malta 5.
Deputowani do PE nie mogą prowadzić określonej działalności zawodowej i pozostawać na określonych stanowiskach urzędniczych. Posłowie organizują się we frakcje polityczne, miejsca na sali obrad zajmują według klucza partyjnego, a nie narodowego.
PE może współdecydować i współdziałać w procesie legislacji, uzyskał również prawo do akceptacji przewodniczącego i składu Komisji Europejskiej. Posiada również uprawnienia dotyczące uchwalania budżetu, przyjmowania do UE nowych państw, czy akceptowania układów stowarzyszeniowych. Kontroluję także pracę komisji, wobec którego może wysunąć wotum nieufności.











Integracja Polski z UE

Proces zacieśniania stosunków pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Wspólnotą Europejską, którego zwieńczeniem jest członkostwo Polski w UE. W okresie zimnej wojny kontakty pomiędzy polskim państwem a strukturami zachodnioeuropejskimi były w praktyce niemożliwe, zmiana nastąpiła dopiero po rozpadzie bloku wschodniego. Oficjalnie nawiązanie stosunków dyplomatycznych między Polską a Europejską Wspólnotą Gospodarczą nastąpiło we wrześniu 1988, rok później podpisano umowę o handlu i współpracy gospodarczej (19 września 1989)- na skutek realizacji tej umowy państwa EWG ( szczególnie Niemcy) już w 1990 r. stały się głównym partnerem handlowym Polski. W 1989 r. na szczycie G-7, podjęto decyzję o przyznaniu pomocy ekonomicznej Polsce i Węgrom, które pierwsze rozpoczęły reformy ustrojowe. Pomoc ta została skoordynowana przez Komisję Europejską w programie PHARE, w następnych latach program ten objął również inne kraje Europy Środkowej i Wschodniej.
Podczas konferencji międzyrządowej w Maastricht zakończonej uzgodnieniem treści Traktatu o Unii Europejskiej, 16 grudnia 1991 podpisana została umowa stowarzyszenia Polski ze Wspólnotami Europejskimi, zwana też Układem Europejskim. Po zatwierdzeniu go przez sejm RP, Parlament Europejski i ratyfikowaniu przez parlamenty państw członkowskich wszedł w życie 1 lutego 1994 r. w lutym 1992 weszła w życie jego część handlowa pod nazwą Umowy Przejściowej. Umowa ta nie była jednak gwarancją polskiego członkostwa w UE. Dopiero na szczycie Rady Unii Europejskiej w Kopenhadze podjęto decyzję o możliwym rozszerzeniu UE oraz wyznaczono tzw. Kryteria kopenhaskie, określające warunki, jakie musieli spełnić kandydaci na członków UE.
8 kwietnia 1994 ( kilka tygodni po wejściu w życie Układu Europejskiego) Polska złożyła oficjalny wniosek w sprawie przystąpienia do Unii Europejskiej. Od tej chwili rozpoczęły się tzw. Negocjacje przed członkowskie, zakończone ostatecznie stanowiskiem UE w sprawie jej rozszerzenia sformułowanym na szczycie szefów państw i rządów UE 12-13 grudnia 1997 w Luksemburgu. Postanowiono wówczas, że od 31 marca 1998 odbywać się będą dwustronne konferencje międzynarodowe z państwami, z którymi w pierwszej kolejności podjęto negocjacje ( Grupa Luksemburska, Grupa Helsińska ). Negocjacje objęły dwa etapy: wstępny unijny screening oraz prowadzone na jego podstawie rozmowy dotyczące unijnych obszarów negocjacyjnych. Ze strony Polskiej negocjacje prowadził rząd oraz zespół Negocjacyjny na czele z Pełnomocnikiem Rządu do spraw Negocjacji o Członkostwo Polski w UE.
W trakcie negocjacji przyjęte zostały istotne dla przebiegu rozmów dokumenty. Wśród często bardzo krytycznych dla Polski dokumentów opracowanych przez UE znalazły się: Biała Księga w sprawie integracji państw stowarzyszonych z Europy Środkowej i Wschodniej z Rynkiem Wewnętrznym Wspólnot Europejskich, Opinia Komisji Europejskiej o wniosku Polski w sprawie członkostwa w Unii Europejskiej oraz Partnerstwo dla Członkostwa. Strona Polska przygotowała: Programy działań dostosowujących polską gospodarkę i system prawny do wymagań Układu Europejskiego, Narodową Strategię Integracji, Narodowy Program Przygotowywania do Członkostwa w Unii Europejskiej.
13 grudnia 2002 nastąpiło zakończenie negocjacji akcesyjnych z UE na szczycie w Kopenhadze. Zgodnie z postanowieniami tego szczytu 10 nowych krajów 1 maja 2004 stanie się członkami UE, będą nimi: Cypr, Czechy, Estonia, Litwa, Łotwa, Malta, Słowacja, Słowenia, Węgry oraz Polska. Traktat akcesyjny został podpisany przez rządy państw kandydujących oraz państw członkowskich UE 15 kwietnia 2003 r. w Atenach. Do formalnego usankcjonowania tej decyzji potrzebna jest ratyfikacja układu akcesyjnego przez wszystkie 10 krajów kandydackich a następnie przez kraje członkowskie UE. Polska jako drogę ratyfikacji przyjęła formę referendum. Referendum w sprawie przystąpienia Polski do UE odbyło się w dniach 7-8 czerwca 2003, zdecydowane zwycięstwo odniosła opcja integracji europejskiej.

23 lipca 2003 prezydent Aleksander Kwaśniewski ratyfikował traktat akcesyjny.

1 maja 2004 Polska przystąpiła do Unii Europejskiej.






























Ważne osoby UE

Jean Monnet ( 1888-1979)

Był francuskim politykiem niezależnym- nigdy nie należał do żadnej partii politycznej. Po II wojnie światowej, jako komisarz ds. planowania opracował plan restrukturyzacji gospodarki, tzw. Plan Monneta, którego realizacja umożliwiała szybki wzrost gospodarczy Francji.
15 kwietnia 1950 roku Monnet ze współpracownikami stworzył projekt deklaracji oddającej „całą francuską i niemiecką produkcje węgla i stali pod międzynarodową władzę, otwartą na udział innych krajów europejskich”. Projekt ten po zatwierdzeniu przez R. Schumana stał się początkiem procesu jednoczenia Europy. Dwa lata później Monnet został pierwszym przewodniczącym Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.

Robert Schuman ( 1886-1963)

9 maja 1950 r. sprawując urząd ministra spraw zagranicznych Francji ogłosił deklarację, w której przedstawił wizję budowy przyszłej Europy. Początkiem miało być związanie gospodarcze Francji i Niemiec. Idea ta szybko została wcielona w życie. W 1951r. podpisano Traktat Paryski powołujący Europejską Wspólnotę Węgla i Stali.
Schuman w młodości przekonał się, jak wygląda Europa zwaśnionych państw, bo wychował się w Lotaryngii i Alzacji, które ciągle pozostawały kością niezgody pomiędzy Niemcami i Francją. W rezultacie ukształtował sobie pogląd, że jedynie współpraca, szczególnie gospodarcza, może być drogą wyjścia z zadawnionego konfliktu. Zdecydowanie opowiadał się za umocnieniem współpracy francusko-niemieckiej, sprzeciwiając się powojennej izolacji Niemiec.

Konrad Adenauer ( 1876-1976)

Jako polityk chadecki był zdecydowanym przeciwnikiem narodowego socjalizmu. Po dojściu Hitlera do władzy Adenauer musiał ustąpić ze stanowiska. Po wojnie wrócił do polityki. W 1945 ponownie został nadburmistrzem Kolonii, a od roku 1949 roku pierwszym kanclerzem Republiki Federalnej Niemiec.
Był inicjatorem pierwszych kontaktów z USA i krajami Europy Zachodniej oraz rzecznikiem powojennego pojednania Niemiec i Francji. Podczas zimnej wojny doprowadził do suwerenności RFN i do wstąpienia Niemiec do NATO. W imieniu Niemiec podpisywał Traktaty Paryskie powołujące Europejską Wspólnotę Węgla i Stali.




Alcie De Gasperi ( 1881-1954)

Współzałożyciel Włoskiej Partii Ludowej, która realizowała tradycje chrześcijańskiej demokracji. W 1921 r. gdy Benito Mussolini doszedł do władzy we Włoszech, De Gasperi stał się jego przeciwnikiem. Oficjalnie odsunięty od życia politycznego pracował w Watykanie jako bibliotekarz.
Po wojnie był premierem wielu rządów powstających w latach 1945-1953. Jego kadencje nazywane są „erą De Gasperiego” . Bardzo aktywnie dążył do odbudowy wizerunku Włoch na arenie międzynarodowej, doprowadził do przystąpienia tego kraju do NATO i do Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.




Paul Henri Spaak ( 1899-1972)

Wieloletni premier Belgi, współtwórca Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, przewodniczący Zgromadzenia EWWiS w latach 1952-54, później od 1957 r. również Sekretarz Generalny NATO.
Przewodniczył komitetowi, powołanemu w Messynie do opracowania planu Europejskiego Wspólnego Rynku. Brał również udział w dyskusjach nad kształtem Traktatów Rzymskich powołujących Europejską Wspólnotę Gospodarczą.

Romano Prodi ( ur.1939)

Włoski prawnik, polityk. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Katolickim w Mediolanie, następnie zdobywał specjalizacja na uniwersytetach w Mediolanie, Bolonii i w Londyńskiej Szkole Ekonomii, przebywał także na Uniwersytecie Harvarda i w Instytucie Badawczym Stanforda. Związany z wydziałem polityki Uniwersytetu Bolońskiego, w 1971-1999r. profesor organizacji i polityki przemysłowej. Członek Włoskiej Partii Ludowej. W 1978-1979r. minister przemysłu. W 1981r. założył firmę konsultingową Nomisma, przewodniczył jej komitetowi naukowemu do 1995r. W 1982-1989 i 1993-1994r. prezes Instytutu Odbudowy Gospodarki (IRI). W 1995r. założył centrolewicową koalicję pod nazwą Drzewo Oliwne ( z wł. Ulico). W latach 1996-1998r. premier Włoch, 2000-2004r. przewodniczący Komisji Europejskiej.