Stefan Żeromski (1864 - 1925) pseudonim Maurycy Zych i Józef Katerra. Prozaik, dramaturg, publicysta. Urodził sie w zubożałej rodzinie 16 pażdziernika w Strawczynie w Kieleckim. Do gimnazjum chodził 12 lat, lecz nie przystąpił do egzaminu maturalnego. Studiował weterynarię. Zarabiał jako korepetytor. Poślubił Oktawie z Radziłowiczów w 1892 roku. Wyjechał do Szwajcarii na 4 lata i miał tam posadę dyrektora muzeum polskiego. W 1898 roku ułożył opowieściowe. Napisał "Syzyfowe Prace" w oparciu o przeżycia z gimnazjum. Wrócił do Polski i miał słabe zdrowie, wiec wyjeżdżał do Zakopanego. Napisał "Ludzi Bezdomnych", co zapoczatkowało jego wielka karierę. W 1902 r. wyjechał do Włoch. W 1904 roku zamieszkał w zakopanym, a w 1905 roku w Nałęczowie. W 1908 roku opuścił królestwo i ponownie zamieszkał w Zakopanym. W 1909 r. napisał "Niesceniczną Różę", która była obrazem rewolucji w Polsce. W 1910 roku powstała powieść "Sółkowski", która odwoływała sie do czasów napoleońskich. W 1909 roku wyjechał na 3 lata do Paryża. W 1912 roku napisał "Urodę Życia" i "Wierną Rzekę". W 1913 roku rozstał sie z żoną i związał z malarką Anną Zawadzką. I wojnę światową spedził w Zakopanym. Miał zamiar wstąpić do legionów, lecz jednak się rozmyślił. Podczas wojny powstała trylogia "Walka z Szatanem". W 1916 roku powstały "Nawracanie Judasza" i "Zamieść", a w 1919 roku "Charitas". W 1918 r. zamieszkał z rodziną na zamku w Warszawie. Po wojnie prowadził działalność publicystyczną. W 1924 roku napisał "Turonia", "Uciekła Mi Wiewióreczka" i "Przedwiośnie". Pełnił funkcję korespondenta podczas wojny polsko - bolszewickiej. W 1922 roku powstał "Wiatr Od Morza" za który był nominowany do Nagrody Nobla, lecz niestety nie otrzymał jej. Jego ostatni utwór to "Poemat Prozą - Puszcza Jodłowa". Zmarł 20 lutego w Warszawie i został pochowany na cmentarzu ewangelickim, gdyż pod koniec życia przeszedł na kalwinizm, aby móc sie powtórnie ożenić. Żył on na przełomie trzech epok literackich: Pozytywizmu, Młodej Polski i 20 - lecia Międzywojennego.