Wiersze grup Skamander i Awangardy II

SKAMANDER
"Bal w operze".Julian Tuwim Obraz beztroskiej, wręcz rozpustnej zabawy elity rządzącej w gmachu dokładnie obstawionym oddziałami tajnej policji kontrastuje z obrazem
nędzy, czy też szarej, codziennej pracy. Z niezwykłą zaciekłością
atakuje Tuwim umundurowanych władców, z goryczą mówi o policyjnym
terrorze i donosicielstwie w powracającym wciąż refrenie "na tajniaka
tajniak mruga". Przeraża też poetę niepojęta wszechwładza pieniądza w
państwie kapitalistycznym, a niesamowity bal jest wyrazem zaniku
wszelkich wartości moralnych i całkowitego kryzysu.

"Do krytyków". Julian Tuwim. Podmiot liryczny jest zadowolony z zycia, do adresata ma stosunek nonszalancki. Ironicznie mówi: "wielce szanowni panowie!". Obecna jest tutaj afirmacja zycia. Czerpie radość z jazdy tramwajem; jest to człowiek młody; mówi prostym, potocznym jezykiem, gdyż do opisów codziennosci pasuje taki własnie język.

„Mochancki”.Jan Lechoń. Tematem wiersza jest koncert Maurycego Mochnackiego. Treścią koncertu jest tematyka patriotyczna , Mochnacki przywołuje w niej polskie krajobrazy, jak również wydarzenia historyczne , walki niepodległościowe Polaków. Treść utworu to również nawiązanie do polskiej tradycji, kultury i obyczajów. Utwór „Mochnacki” moim zdaniem wyraża w poetyckiej formie uczucia poety, jakie wówczas panowały w naszym narodzie . Skupiają się one na dramatycznych wydarzeniach przeszłości historycznej naszego kraju. Forma poetycka wiersza nawiązuje wyraźnie do wzorów minionych epok, w szczególności do romantyzmu.

AWANGARDA II:
„O książce” Czesław Miłosz. zagłada kultury, brak jej potrzeby spowoduje znieczulenie społeczeństwa. Degeneracja psychiczna. Emocjonalny stosunek poety do całej jego epoki.

„Obłoki” Czesław Miłosz. katastroficzna wizja świata, subiektywna wizja przeżyć podmiotu lirycznego, odosobnienie, bezradność, depresja. Śmierć jest lepsza niż życie pogrążone w lęku. Podjęto temat relacji człowieka i natury. W omawianym utworze natura najpierw stanowiła dla podmiotu lirycznego pretekst do rozważań dotyczących marności ludzkiej egzystencji. Potem z kolei poprzez osiągnięcie świadomości istnienia i bytu człowiek rezygnuje z konfrontacji z naturą, jednoznacznie określając jej prymat w świecie.

„Żal” Józef Czechowicz. Podmiot liryczny pyta czy nie za dużo już krwi się przelało i czy ludzie zapomną o tym co się stanie zanim znowu zaczną budować aby nie powtórzyła się już ta historia, aby człowiek człowiekowi nie był wrogiem. autor nazwał swoją apokalipsę „żal” bo jego żalem jest to, że to człowiek zniszczy siebie i innych doprowadzi do zagłady i nie zrozumie nigdy swego błędu, dalej będzie zmierzała w stronę śmierci.