Porównanie Kordiana J. Słowackiego do innych bohaterów romantycznych.

Porównaj Kordiana J. Słowackiego do innych bohaterów romantycznych

Kordian tytułowy bohater utworu J. Słowackiego, hr. Henryk z „Nie – Boskiej komedii”
Z. Krasińskiego oraz Konrad z „Dziadów cz. III” A. Mickiewicza to najbardziej znane postaci polistopadowych dramatów romantycznych. Zostali oni stworzeni przez trzech pisarzy, mających odmienną wizje ocalenia Polski i wskrzeszenia narodu polskiego. Stąd wiele różnic świato -poglądowych między postaciami. Jednak do kreacji tych przywódców posłużył twórcom ten sam model romantycznego bohatera.
Kordian, hr. Henryk oraz Konrad to ludzie, których działaniom nie przyświeca idea „oka i szkiełka” dla nich miarą wartości człowieka jest jego „czucie”. Są to jednostki wybitne, wyrastające ponad przeciętność, cechuje je silny indywidualizm. Konsekwencją tego jest osamotnienie w walce. W każdym z utworów przedstawiony jest wewnętrzny przełom bohatera, dobrym przykładem jest metamorfoza Męża z części rodzinnej (cz. I i II) „Nie – boskiej komedii” na przywódcę arystokratów w części społecznej dramatu ( cz. III i IV). Dzięki tej zmianie bohaterowie są gotowi do podjęcia walki. Działanie ich motywowane są wysokimi pobudkami jak miłość do ojczyzny i rozumiejących ich rodaków, co jest kolejną przyczyną samotności bohaterów romantycznych. Każdy z nich ma świadomość konieczności wypełnienia w swoim życiu ważniej misji, od której zależeć będą losy kraju. Dlatego też cechuje ich zdolność do wszelkich wyrzeczeń i poświęcenia na rzecz ludzi. Kordian uważa, że powinien uczynić siebie odpowiedzialnym za zabójstwo cara, Konrad natomiast jest gotowy nawet na potępienie jeśli to właśnie ono ma być ceną za uratowanie narodu. Takie postępowanie prowadzi bohaterów do jednostkowego buntu przeciwko otaczającej ich rzeczywistości i prawom jakie w niej panują. Towarzyszy mu zdolność wystąpienia przeciwko Bogu, którą najlepiej obrazuje Wielka Improwizacja Konrada. Bunt ten nosi miano prometejskiego.
Kolejnym podobieństwem tych trzech dramatów jest otwarte zakończenie, które nie pokazuje dalszych losów bohaterów. Tak więc, nie jest nam dana wiedza co stanie się z Kordianem po egzekucji i czy Konrad zostanie przywódcą w walce narodowowyzwoleńczej.
Różne są jednak drogi zyskiwania wolności dla ojczyzny. Słowacki polemizują z bierną postawą głoszoną przez Mickiewicza jaką jest mesjanizm, wysuwając swoja idee winkeriedyzmu. Najlepiej widoczne jest to w przeciwstawieniu opinii Mickiewicza „Polska Chrystusem narodów” wezwania „Polska Winkelriedem narodów”. Słowacki poprzez Kordiana buduję teorie ocalenia Polski dzięki poświęceniu bohatera jakim jest zabójstwo cara. Trzecim poglądem historiozoficznym jest prowidencjonalizm, który porusza w swoim dziele Z. Krasiński. Zakłada on, że wszystko co dzieje się na Ziemi jest zamierzeniem stwórcy, jednak człowiekowi powierzona jest pewna swoboda, w zakresie której podejmuje swoje działania.
Bohaterowie omawianych dramatów romantycznych w pewnym sensie odzwierciedlają alter ega swoich twórców. Każde z dzieł jest sposobem rozliczenia się z powstaniem listopadowym i przedstawienia swojej koncepcji. Konstrukcja postaci jest metodą na pokazanie własnego systemu filozofii dziejów, stąd różnice pomiędzy hasłami Kordiana, hr. Henryka i Konrada . Wiele podobieństw między bohaterami jest uwarunkowane tym, że każdy z dramaturgów był romantykiem.