"Panna z mokrą głową" - charakterystyka Irenki Borowskiej

Irenka Borowska na początku powieści miała ok. 8 lat. Na końcu była piętnastolatką. Mieszkała na wsi w białym domu, lecz z powodów finansowych musiała przeprowadzić się do małej chatki w miasteczku. Miała brata Jasia. Jej mama była chora na serce. Tata „Panny z mokrą głową” zmarł, gdy miała ok. 11 lat.

Irenka Miała czarne oczy i włosy. Była bardzo opalona. Miała liczne zadrapania i rany na nogach i rękach. Była bardzo wysportowana i silna.

Odważna – Zrobiłaby wszystko dla swej chorej na serce matki. Pojechała prosić panią Opolską o pieniądze. Z żalu, że mama jest taka blada i źle wygląda, a ona jest zdrowa za poradą babci zaczęła pić ocet, dzięki któremu miał popsuć się jej wygląd. Uratowała życie dziecku wyciągając je z palącego się domu. Po śmierci ojca wzięła na siebie wszystkie jego obowiązki.

Bezinteresowna – Dała ojcu 300 złotych, które dostała w spadku od księdza. Nie pragnęła niczego dla siebie. Chciała tylko szczęścia dla mamy i Jasia.
Miła, przyjazna – Podczas podróży podzieliła się z ludźmi dzielącymi z nią wagon szynką, którą dostała od teścia pana Podkówki. Nauczyła swojego nauczyciela śmiać się, gdyż był wiecznie poważny. Ogromnie kochała swojego przyjaciela, księdza.

Dzielna – Nigdy się nie załamała pomimo wielkich kłopotów finansowych i śmierci ojca. Bardzo rzadko płakała, choć spotykało ją wiele nieszczęść.
Mądra, inteligentna – Gdy pan Borowski musiał zwolnić jej nauczyciela, Podkówkę potrafiła uczyć się sama. Nie miała problemów z nauką, choć nazywano ją „Panną z mokrą głową”.

Uważam, że Irenka była wyjątkową i godną naśladowania dziewczyną. Na swój wiek zachowywała się bardzo odpowiedzialnie i zasłużyła na pochwałę. Myślę, że nie można sobie wyobrazić wspanialszej przyjaciółki niż „Panna z mokrą głową”.