Świat według Izabeli Łęckiej.

Bolesław Prus zaczął wydawać „Lalkę” od roku 1890, czyli już u schyłku pozytywizmu . Powieść ta była więc swego rodzaju oceną całej minionej epoki, krytyką szczytnych haseł programowych pozytywistów, czyli: „praca u podstaw, praca organiczna, emancypacja kobiet oraz asymilacja żydów . Prus otwarcie krytykował stany wyższe za niewłaściwe podejście do ich własnych pięknych idei .

Główną bohaterką powieści, a zarazem przedstawicielką arystokracji jest Izabela Łęcka, 25 – letnia córka Tomasza Łęckiego, który całkowicie podporządkowany córce zezwolił na roztrwonienie przez nią majątku . Łęcka byłą kobietą niepospolicie piękną, niemalże ideał kobiecości, cechowała ją niezwykła zmienność charakteru oraz nieprzewidywalność . W jednej chwili potrafiła być miła niczym anioł, a w następnej chłodna i odpychająca . Otaczała się pięknem i dostatkiem, uważała, że to jej się należy .

Była damą niezwykle chłodną, sama uważała siebie za piękną i inteligentną, a ludzi oceniała na podstawie wyglądu i stanu majątkowego . Była arystokratką i obracała się w towarzystwie arystokracji, nie czuła więzi z ojczyzną, gdyż wszędzie stykała się z przedstawicielami tej samej warstwy . Jej życie było nieustannym świętowaniem - nieustanne spotkania towarzyskie, wizyty w teatrach, operach, wystawne kolacje i bale .
Mimo iż nie miała bezpośredniego kontaktu ze światem zwyczajnym, wiedziała o jego istnieniu, znała go z obrazków z okna karety, pociągu czy też własnego mieszkania . Postrzegała go jako malowniczy i sympatyczny, były one dla niej jak ruchomy obrazek .

Według Łęckiej ludzie w zwykłym świecie są zawsze szczęśliwi, pracują dla przyjemności, albo według wymyślonej przez nią teorii pokutują w ten sposób za swoje grzechy, uważała, że ci ludzie z natury pochodzą z niższego gatunku . Wiedziała, że prości ludzie też są czasem nieszczęśliwi i dlatego dawała im często niewielkie jałmużny, lecz nie miała żadnego pojęcia o ich prawdziwym życiu i problemach, nie rozumiała ich .
Prus pisząc swą powieść miał świadomość tego, że piękne hasła pozytywistów nigdy nie będą miały odbicia w świecie rzeczywistym i pozostaną jedynie pięknymi ideami . Swoim utworem chciał dotrzeć do arystokracji, skrytykować ją za bierne uczestniczenie we własnych programach . Pragną pokazać, że idee pozytywistów pozostały tylko ideami . Kreując postać Łęckiej posłużył się także ironią przez co chciał zadrwić ze wyższych sfer, pokazać, że ich wiedza o świecie jest płytka i nierealna .

--------------------------------------------------------------------------------


Świat Według Izabeli Łęckiej
Bolesław Prus zaczął wydawać „Lalkę” od roku 1890, czyli już u schyłku pozytywizmu . Powieść ta była więc swego rodzaju oceną całej minionej epoki, krytyką szczytnych haseł programowych pozytywistów, czyli: „praca u podstaw, praca organiczna, emancypacja kobiet oraz asymilacja żydów . Prus otwarcie krytykował stany wyższe za niewłaściwe podejście do ich własnych pięknych idei .

Główną bohaterką powieści, a zarazem przedstawicielką arystokracji jest Izabela Łęcka, 25 – letnia córka Tomasza Łęckiego, który całkowicie podporządkowany córce zezwolił na roztrwonienie przez nią majątku . Łęcka byłą kobietą niepospolicie piękną, niemalże ideał kobiecości, cechowała ją niezwykła zmienność charakteru oraz nieprzewidywalność . W jednej chwili potrafiła być miła niczym anioł, a w następnej chłodna i odpychająca . Otaczała się pięknem i dostatkiem, uważała, że to jej się należy .

Była damą niezwykle chłodną, sama uważała siebie za piękną i inteligentną, a ludzi oceniała na podstawie wyglądu i stanu majątkowego . Była arystokratką i obracała się w towarzystwie arystokracji, nie czuła więzi z ojczyzną, gdyż wszędzie stykała się z przedstawicielami tej samej warstwy . Jej życie było nieustannym świętowaniem - nieustanne spotkania towarzyskie, wizyty w teatrach, operach, wystawne kolacje i bale .
Mimo iż nie miała bezpośredniego kontaktu ze światem zwyczajnym, wiedziała o jego istnieniu, znała go z obrazków z okna karety, pociągu czy też własnego mieszkania . Postrzegała go jako malowniczy i sympatyczny, były one dla niej jak ruchomy obrazek .

Według Łęckiej ludzie w zwykłym świecie są zawsze szczęśliwi, pracują dla przyjemności, albo według wymyślonej przez nią teorii pokutują w ten sposób za swoje grzechy, uważała, że ci ludzie z natury pochodzą z niższego gatunku . Wiedziała, że prości ludzie też są czasem nieszczęśliwi i dlatego dawała im często niewielkie jałmużny, lecz nie miała żadnego pojęcia o ich prawdziwym życiu i problemach, nie rozumiała ich .
Prus pisząc swą powieść miał świadomość tego, że piękne hasła pozytywistów nigdy nie będą miały odbicia w świecie rzeczywistym i pozostaną jedynie pięknymi ideami . Swoim utworem chciał dotrzeć do arystokracji, skrytykować ją za bierne uczestniczenie we własnych programach . Pragną pokazać, że idee pozytywistów pozostały tylko ideami . Kreując postać Łęckiej posłużył się także ironią przez co chciał zadrwić ze wyższych sfer, pokazać, że ich wiedza o świecie jest płytka i nierealna .