Agroturystyka, turystyka wiejska

Sa to notatki. Nie jest to gotowa praca.

Co to jest agroturystyka?
Aby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba pokrótce opisać zmiany na rynku turystycznym, jakie następują od lat osiemdziesiątych XX w. Pojawił się wtedy nurt, nazwany później turystyką przyjazną środowisku. W praktyce oznacza to, że dla wszystkich korzystających z turystyki nadrzędnym celem są takie zachowania i działania, które będą zgodne z wymogami ochrony środowiska. Dotyczy to więc społeczności przyjmującej gości, organizatorów turystyki, biur podróży, władz lokalnych i samych turystów. Warto zwrócić uwagę, że środowisko to nie tylko przyroda, ale także zabudowa, zwyczaje, ludzie i ich sposoby życia.
Mówiąc bardziej konkretnie, chodzi o taki rodzaj turystyki, który przynosi miejscowej ludności dochody nie tylko z racji zatrudnienia na przykład w jakimś ośrodku wczasowym, lecz powoduje, że większa część zysku, zamiast wypływać na zewnątrz, zostaje w danej wsi. Budując nowe obiekty, nie wybieramy najatrakcyjniejszych krajobrazowo miejsc, ale — żeby ich nie niszczyć — budujemy w pewnym oddaleniu. Hotele, restauracje i inne obiekty nie są lokalizowane poza istniejącymi układami osiedleńczymi, co sprawia, że nie tworzą się osobne dzielnice dla turystów i odrębne dla stałych mieszkańców. Wszyscy przebywają razem, kontaktują się ze sobą, rozmawiają i poznają się. Turyści nie narzucają swojego stylu życia i starają się, by ich obecność nie powodowała negatywnych następstw dla środowiska. Zachowują się tak, jakby to było ich własne, stałe miejsce zamieszkania. To tylko kilka cech przybliżających obraz turystyki przyjaznej środowisku.
Turystyka przyjazna środowisku — turystyka, która spełnia następujące funkcje:• sprzyja poprawie jakości życia społeczności gospodarzy,• zapewnia gościom odpowiedniej jakości wypoczynek,• nie powoduje dewastacji środowiska.Turystyka wiejska — każda forma turystyki odbywająca się w środowisku wiejskim i wykorzystująca jego walory. "Wiejskość" (przyroda, krajobraz, kultura, zabudowa itp.) jest tu główną atrakcją.
W obrębie tego nurtu (nazywanego też turystyką łagodną, zieloną, ekologiczną czy nawet ekoturystyką) mieszczą się turystyka wiejska i agroturystyka. Podobieństwa między tymi dwiema formami są tak duże, że terminy te często stosuje się zamiennie. Przykładowo: jeśli chodzi o bazę noclegową, to zarówno w turystyce wiejskiej, jak i w agroturystyce tworzą ją małe pensjonaty, schroniska, domy letniskowe, pokoje gościnne oraz nieduże pola kempingowe. Jednak podstawowa różnica tkwi w tym, że agroturystyka jest ściśle powiązana z rolnictwem. Czyli: jeśli pokoje gościnne lub pole kempingowe będą zlokalizowane na wsi, ale nie w czynnym gospodarstwie rolnym, to nie będzie to agroturystyka. Zdarza się, że pod nazwą "agroturystyka" kryją się formy turystyki dalekie od rolnictwa lub nie mające z nim nic wspólnego. Jest to nieuzasadnione, gdyż wprowadza klienta w błąd, bowiem nie znajduje on tego, czego oczekiwał, na przykład zwierząt.
Agroturystyka — różne formy turystyki związane z funkcjonującym gospodarstwem rolnym. Produkcja rolna i hodowla zwierząt stanowią jedne z istotniejszych atrakcji.Ekoturystyka — forma turystyki zorientowanej na poznawanie osobliwości przyrody i kultury. Uprawiana przez osoby o zainteresowaniach ekologicznych. Odbywa się zazwyczaj w małych grupach, którym towarzyszy wykwalifikowany przewodnik.
Kiedy goście korzystają z minimum jednego noclegu, mamy do czynienia z turystami (umowny czas pobytu to 24 godziny). Zazwyczaj pobyt trwa od kilku do kilkunastu dni, rzadziej — kilka tygodni. Gości, których czas pobytu nie przekracza 24 godzin, nazywa się odwiedzającymi jednodniowymi.
W turystyce wiejskiej i agroturystyce mamy do czynienia zarówno z turystami, jak i z odwiedzającymi jednodniowymi. Jednak turyści są gośćmi bardziej pożądanymi, gdyż ich wydatki są z reguły do 300% większe niż wydatki odwiedzających jednodniowych. Zakres usług, z których korzystają turyści, jest bardziej rozbudowany: obejmuje między innymi noclegi, wyżywienie, transport, zwiedzanie, rekreację, rozrywkę itd.
Nie oznacza to, by nie doceniać odwiedzających jednodniowych. Dla pojedynczych obiektów, a nawet miejscowości, mogą oni stanowić znaczne źródło dochodów, jeśli oferta spędzenia kilku godzin będzie trafna i atrakcyjna. Najczęściej odwiedzający jednodniowi korzystają na wsiach z takich ofert, jak:
— specjalne sklepy i karczmy urządzone w wiejskim stylu, sprzedające tradycyjne, lokalne produkty i potrawy,
— gospodarstwa i obiekty pokazowe, gdzie można przyglądać się czynnościom produkcyjnym, a czasem nawet w nich uczestniczyć (młyny, wytwórnie serów, hodowle, gospodarstwa rolne),
— małe muzea (izby) połączone z galeriami, sprzedażą rękodzieła,
— małe parki rozrywki dla dzieci z urządzeniami do zabawy, możliwością kontaktu ze zwierzętami, jazdy na kucach itp.
Podobieństwa między agroturystyką a turystyką wiejską są tak znaczne, że terminy te często stosuje się zamiennie. Jednak podstawowa różnica tkwi w tym, że agroturystyka jest ściśle związana z rolnictwem. Zaliczymy więc do niej pobyt (kilkugodzinny czy kilkudniowy) w czynnym gospodarstwie rolnym.
Z punktu widzenia uzyskiwania dochodów interesuje nas głównie taki turysta (nazywany kiedyś "letnikiem"), który przyjeżdża na wieś spędzić choćby krótkie wakacje lub weekend. Takiemu turyście możemy bowiem zaoferować i sprzedać nasze usługi, by w ten sposób osiągnąć dochód. Jak widać, turystyka wiejska i agroturystyka nie są czymś nowym; wyjazdy na letnisko były popularne już w XIX wieku. Dzisiaj tylko wracamy do tej starej, dobrej tradycji, ale w nowej, zorganizowanej formie.
Można zadać pytanie: skąd się wzięło odrodzenie pomysłu urlopu na wsi? Złożyły się na to co najmniej dwie przyczyny. Pierwszą z nich jest trudna sytuacja ekonomiczna rolników w większości krajów Europy. W wielu gospodarstwach dochody z rolnictwa nie wystarczają do zapewnienia odpowiedniego poziomu życia całej rodzinie. Wobec trudności ze znalezieniem pracy w miastach trzeba było poszukać takiego rozwiązania, które umożliwiłoby mieszkańcom wsi uzyskanie dodatkowych dochodów na miejscu. Szacuje się, że obecnie 40-50 procent rolników w Europie Zachodniej czerpie ponad połowę całkowitego dochodu ze źródeł pozarolniczych. Część właśnie z działalności turystycznej.
Tak się szczęśliwie złożyło — to jest drugi istotny powód — że w tym samym czasie nastąpił turystyczny boom. Przemysł turystyczny rozwija się dynamicznie i według przewidywań ekonomistów stanie się wkrótce dziedziną numer jeden w światowej gospodarce. Jednocześnie ulegają zmianie upodobania turystów. Część z nich jest znudzona wypoczywaniem w zatłoczonych, pełnych hałasu miejscowościach wczasowych i wybiera wieś na miejsce spędzenia urlopu. Tam bowiem jest jeszcze możliwość bliskiego kontaktu z przyrodą, tam można znaleźć ciszę i spokój, zdrowsze środowisko i czystsze powietrze. W Europie Zachodniej wypoczywanie na wsi stało się tak powszechne, że właściwie można mówić o modzie na agroturystykę
Turystyka wiejska - droga do zrównoważonego rozwoju materiały z konferencji, która odbyła się w Cedzynie w czerwcu 2003 r.
2003-10-23
Turystyka wiejska - droga do zrównoważonego rozwoju
materiały z konferencji, która odbyła się w Cedzynie w czerwcu 2003 r.Konferencja rozpoczęła się od przypomnienia i przedstawienia wniosków z poprzedniego seminarium WTO zatytułowanego "Turystyka wiejska w Europie: doświadczenia i perspektywy", które odbyło się 24-25 czerwca 2002 r. w Belgradzie, w Jugosławii.
Wnioski przedstawił konsultant WTO - Peter MacNulty.OKREŚLENIE ZASAD ZRÓWNOWAŻONEJ TURYSTYKI WIEJSKIEJ
Prezentacja syntetyczna Petera MacNulty'ego, Dyrektora Zarządzającego Tourism Development InternationalGENEZA TURYSTYKI WIEJSKIEJMożna wskazać wiele czynników rozwoju turystyki wiejskiej, m.in. szybką industrializację i urbanizację zachodnich społeczeństw oraz usprawnienia w transporcie. Ponadto wzrost dobrobytu i wolnego czasu umożliwiają wyjazdy na wieś, gdzie mieszkańcy miast poszukują "innego" rodzaju przeżyć.Wieloletniemu rozkwitowi miast towarzyszył zanik tradycyjnej działalności gospodarczej, a w szczególności rolnictwa na wielu obszarach. Stąd poprzez uzyskiwanie dochodu od spragnionej innych przeżyć ludności miejskiej, społeczności wiejskie mogą wykorzystać turystykę jako ważną siłę na drodze ku rewitalizacji danego obszaru lub regionu.DEFINICJA TURYSTYKI WIEJSKIEJIdea turystyki wiejskiej oparta jest na wielu elementach, których trzon stanowi społeczność lokalna. Turystyka wiejska jest uzależniona od oferty danej okolicy, jej dziedzictwa i kultury, wiejskich zajęć i życia na wsi. Rys. 1. Koncepcja turystyki wiejskiejIstnieje wiele interpretacji i definicji turystyki wiejskiej. Ja daję pierwszeństwo następującej:Turystyka wiejska uprawiana jest przez turystów poszukujących wiejskiego spokoju. Jest ona daleka od głównego nurtu, od obszarów intensywnego uprawiania turystyki. Zaangażowani są w nią odwiedzający spragnieni wartościowej i autentycznej interakcji ze środowiskiem wiejskim i lokalną społecznością. KORZYŚCI I KOSZTY W TURYSTYCE WIEJSKIEJRozwój turystyki może dostarczyć korzyści społecznościom wiejskim. Jednakże rozwój niewłaściwy i pozostawiony bez kontroli może również ujemnie wpłynąć na obszary wiejskie. W aspekcie ekonomicznym turystyka wiejska stanowi ważne dodatkowe lub nowe źródło dochodu społeczności wiejskich. W rezultacie w turystyce i działalności okołoturystycznej może powstać wiele nowych miejsc pracy, z drugiej strony, dzięki napływowi turystów istnieje możliwość utrzymania już istniejących miejsc pracy w usługach (tj. transporcie, usługach noclegowych). Działalność turystyczna może przyciągać i przyciąga nowe przedsiębiorstwa, tym samym prowadząc do dywersyfikacji i wzmocnienia lokalnej gospodarki.Rozwój turystyki wiejskiej przyczynia się do różnorodnych korzyści dla społeczności wiejskich, obejmujących utrzymanie służb lokalnych, takich jakich transport i służba zdrowia. Społeczności lokalne skorzystają ponadto na rozwoju nowego zaplecza i atrakcji, tj. zaplecza kulturalnego czy rozrywkowego. Inne korzyści społeczne obejmują zwiększony kontakt w bardziej izolowanych społecznościach, a dla gości - okazję doświadczenia innej kultury. Zwiększanie poczucia przynależności społecznej i rewitalizacja miejscowych obyczajów, wyrobów rzemieślniczych i tożsamości kulturowej są bardzo ważnymi korzyściami społecznymi, jakie mogą płynąć z właściwie zorganizowanej działalności turystycznej.Sukces turystyki wiejskiej zależy od atrakcyjnego środowiska naturalnego i dlatego turystyka może zarówno zapewnić zasoby finansowe, jak i stanowić bodziec do ochrony i poprawy naturalnego środowiska wiejskiego. Może również wspomagać ochronę i poprawę środowiska budowli historycznych, tj. zamków, klasztorów, parków i ogrodów. Istnieje wiele przykładów, gdzie turystyka wiejska przyczyniła się do poprawy stanu środowiska naturalnego w miasteczkach i wsiach (wywóz śmieci, przepisy drogowe oraz ogólna poprawa stanu budynków).
Jak wskazano powyżej, z rozwojem turystyki wiejskiej związane są również pewne koszty. Pod względem ekonomicznym turystyka wiejska zwiększa popyt na usługi publiczne, tj. wywóz odpadów, usługi medyczne, oraz ich koszt. Może to doprowadzić do wzrostu cen ziemi, nieruchomości, towarów i usług i przyczynić się do nadmiernego uzależnienia lokalnych społeczności od jednego sektora gospodarki.
Wśród kosztów społecznych, które mogą wiązać się z turystyką wiejską wymienić należy zatłoczenie i przeludnienie, mogące kolidować z codziennym życiem stałych mieszkańców (jest to nadal głównym problemem wiejskiej społeczności Wysp rann u atlantyckich wybrzeży Irlandii). Wśród innych potencjalnych kosztów społecznych być może największe znaczenie ma niszczący wpływ na lokalne wiejskie społeczności związany z wprowadzaniem nowych pomysłów, stylów i zachowania stanowiącego wyzwanie dla tradycyjnej kultury i wartości.
Pod względem kosztów środowiska naturalnego turystyka może spowodować zniszczenie zarówno otoczenia naturalnego i tworzonego ręką człowieka poprzez zwiększone wykorzystanie kruchych zasobów. Niewłaściwa działalność turystyczna może prowadzić do zwiększenia poziomu zanieczyszczeń krajobrazu wiejskiego przez śmieci i odpady oraz zagęszczenie ruchu. ŚRODKI ZMIERZAJĄCE DO ZAPEWNIENIA ZRÓWNOWAŻONEGO ROZWOJU TURYSTYKI WIEJSKIEJTurystyka wkomponowana w krajobraz wiejski wymaga osiągnięcia równowagi pomiędzy potrzebami lokalnej społeczności, turystów a krajobrazem, co prezentuje poniższy schemat.W planowaniu zrównoważonej turystyki konieczny jest trzyetapowy proces. Etap 1 obejmuje ustanowienie zasad kierujących przyszłym zaangażowaniem w turystykę. Po uzgodnieniu tych zasad można opracować Etap 2, czyli dokonać kontroli zasobów wiejskich i oceny rynku oraz Etap 3 - Master Plan.PRZEGLĄD PODSTAWOWYCH ZASAD
Przyjmując zbiór zasad przewodnich zrównoważonego podejścia do turystyki wiejskiej, społeczności lokalne mogą dążyć do maksymalnego zwiększenia korzyści płynących z rozwoju tej turystyki przy jednoczesnej minimalizacji kosztów. Zasady przewodnie zrównoważonej agroturystyki można opracować pod różnymi kątami, obejmującymi zasady środowiska naturalnego, zasady społeczne, zasady dziedzictwa i kultury oraz zasady ekonomiczne. Zasady te można pogrupować w następujący sposób:
1. Zasady środowiska naturalnego:
a) poszanowanie naturalnej różnorodności regionu;
b) ochrona zniszczenia naturalnej różnorodności poprzez poszanowanie nośności każdego obszaru;
c) ustalenie nośności regionu;
d) podjęcie środków monitorujących nośność w miarę rozwoju turystyki wiejskiej;
e) monitorowanie wpływu działalności turystycznej na florę i faunę regionu;
2. Zasady społeczne:
a) poszanowanie społecznej różnorodności regionu;
b) zapewnienie, że rozwój turystyki chroni, a nie niszczy różnorodnośćc) kulturową i społecznośćd) lokalną, istotne są:
- tempo rozwoju,
- skala rozwoju,
- rodzaj rozwoju;
c) aktywne zniechęcanie do form turystyki powodującej dysfunkcje społeczne;
d) zapewnienie skali, rodzaju i tempa turystyki powinno sprzyjaće) gościnności wobec turystów i naturalnego zrozumienia;
3. Zasady dziedzictwa i kultury:
a) poszanowanie różnorodności lokalnego dziedzictwa i kultury regionu;
b) sprzyjanie autentycznej turystyce kulturalnej, nie sprowadzającej kultury miejscowej do roli towaru;
c) rozwijanie turystyki charakterystycznej dla obszaru - unikanie kopiowania;
d) promowanie unikalnych cech kultury i dziedzictwa obszaru;
e) promowanie turystyki zgodnie z lokalnymi aspiracjami kulturowymi i rozwojowymi;
4. Zasady ekonomiczne:
a) popieranie możliwości zatrudnienia zatrzymującego ludzi na wsi;
b) zapobieganie usuwaniu żywotnych tradycyjnych zawodów;
c) popieranie różnorodności ekonomicznej poprzez łączenie turystyki wiejskiej z istniejącą działalnością lokalnej społeczności;
d) promowanie wykorzystania i sprzedaży lokalnych produktów żywnościowych.
Po społecznym uzgodnieniu zasad nakreślonych powyżej, mogą stanowić one podstawę Karty zrównoważonej turystyki wiejskiej. Istotnie, zanim społeczność wiejska aktywnie włączy się w rozwój lub promocję turystyki w swoim rejonie lub regionie, musi określić rodzaj turystyki, w jaki chciałaby się zaangażować i rodzaj turystów, jakich chciałaby przyciągnąć.
PODSTAWOWE ZASADY SPEŁNIANIA POTRZEB KLIENTA
W celu zapewnienia wprowadzania na danym obszarze lub w danym regionie zrównoważonej turystyki, należy rozważyć wszystkie aspekty: środowisko naturalne, aspekt społeczny, dziedzictwo i kulturę oraz aspekt ekonomiczny. Niemniej jednak, konieczny jest kolejny zbiór zasad potrzebny do zaspokojenia potrzeb klienta lub gościa - mówi się o nich "Dziesięć przykazań" i są one następujące:
1. spanie w wygodnych łóżkach po rozsądnej cenie,
2. mycie się w czystych łazienkach,
3. spożywanie regionalnych produktów - prostych, ale dobrze przyrządzonych,
4. podziwianie krajobrazu, widoków i natury regionu,
5. poznawanie historii i kultury odwiedzanego regionu,
6. korzystanie z zajęć rekreacyjnych (golf, spacery, wędkowanie, jazda na nartach itd.)
7. kupowanie regionalnych wyrobów rzemieślniczych i pamiątek oraz robienie zakupów,
8. podziwianie regionalnej muzyki, tańców i teatru,
9. podróżowanie bez ograniczeń i obaw o bezpieczeństwo,
10. doświadczanie przyjacielskiej postawy ze strony pracowników turystyki.

WSTĘP
Referat składa się z trzech części:
– część 1 uwypukla znaczenie przyjęcia uwarunkowanego rynkowo podejścia do turystyki i zajmuje się pozycjonowaniem konkurencyjnym;
– część 2 przedstawia wytyczne dotyczące najlepszego postępowania (best practice) w badaniach rynku;
– część 3 prezentuje studium przypadku programu badań rynku przeprowadzonego w imieniu Światowej Organizacji Turystyki (WTO) i Programu Rozwoju Narodów Zjednoczonych (UNDP) dla rządu Malezji.
PRZYJĘCIE UWARUNKOWANEGO RYNKOWO PODEJŚCIA DO TURYSTYKI WIEJSKIEJ
Turystyka wiejska może dostarczać długoterminowych korzyści obszarom, w przypadku, gdy spełnione są określone warunki.
Po pierwsze odpowiedzialni za rozwój, organizację i marketing w tych regionach muszą przyjąć zrównoważone podejście, oparte na określonych zasadach. Po drugie, kiedy już takie zasady są przestrzegane, należy dostosować produkt turystyki wiejskiej do potrzeb klienta, czyli gościa (w tej części prezentacji omówię sposoby jasnego zrozumienia potrzeb klienta w rejonach rozwijających turystykę wiejską). W końcu, rejony te muszą również ustalić jasną pozycję konkurencyjną na rynku, a następnie przeprowadzić skoordynowaną kampanię marketingową.
Rosnąca konkurencja wśród rejonów turystycznych doprowadziła do wzrostu oczekiwań ze strony klienta. Dlatego sukces rejonów rozwijających turystykę wiejską zależy od ich zdolności osiągnięcia pozycji konkurencyjnej. Cel ten można osiągnąć poprzez wyraźne wyróżnianie się wśród innych miejsc docelowych, a tym samym uzyskanie unikatowej cechy produktu, która wyróżnia go od konkurencji.
Osiągnięcie konkurencyjnej pozycji na rynku wymaga zrozumienia potrzeb i postrzegania klientów (gości) oraz wiedzy o konkurencyjnych miejscach docelowych. W celu zrozumienia potrzeb klienta (gościa), należy najpierw zidentyfikować cechy produktu służące klientom i gościom do oceny rejonu wiejskiego, a następnie przeprowadzić analizę roli przypisywanej przez nich tym cechom, które są nazywane „czynnikami motywacyjnymi”.
Istnieje również potrzeba identyfikacji całego poziomu świadomości istnienia produktu oraz postrzegania i postawy konsumentów wobec określonych rejonów wiejskich i ich konkurentów. Posiadając taką wiedzę i informacje, które są podstawowym budulcem planu, można przystąpić do opracowywania Master planu dla turystyki wiejskiej. Zrozumienie potrzeb klienta i znajomość konkurencji wyraźnie wpłynie na rodzaj oferowanych produktów i przeżyć (doświadczeń) oraz na przyjmowane działania marketingowe. Dzięki przyjęciu tych dwóch kierunków - rozwoju produktu i strategii marketingowej, określony rejon wiejski może uzyskać pozycję konkurencyjną na rynku turystycznym.
BADANIA RYNKU – WYTYCZNE DOTYCZĄCE NAJLEPSZEGO POSTĘPOWANIA (BEST PRACTICE)
Przed przystąpieniem do programu badań rynkowych należy jasno określić ich cele. Mogą one obejmować:
Zrozumienie w jaki sposób goście / potencjalni goście postrzegają dany rejon:
- ogólna świadomość istnienia produktu
- mocne strony,
- słabe strony;
Zrozumienie w jaki sposób goście / potencjalni goście postrzegają rejony konkurencyjne;
Zidentyfikowanie rynków (kraj zamieszkania) / segmentów (rodzaj gościa);
Zidentyfikowanie cech i profilu rynków / segmentów z najwyższym potencjałem.
Istnieją również inne cele, które mogą zastąpić lub uzupełnić nakreślone powyżej.
Po uzgodnieniu celów badań rynkowych należy podjąć decyzję o podejściu do tych badań. W większości przykładów, dla zapewnienia pełnego zajęcia się wszystkimi celami, należy uzyskać informacje z kilku źródeł. Niektóre z tych informacji (np. desk research) mogą uzyskać promotorzy (samych rejonów wiejskich). Inne informacje będą wymagać zaangażowania osób z doświadczeniem i zdolnościami marketingowymi i w zakresie badań rynkowych.
Wśród różnych rodzajów wymaganych badań znajdują się następujące:
– Kontrola dziedzictwa architektonicznego i naturalnego
Obejmuje badanie i inwentaryzację archeologicznych, historycznych i architektonicznych zasobów obszaru wraz z jasną dokumentacją naturalnych cech obszaru (jeziora, rzeki, góry, linia brzegowa itd.) Kontrola ta obejmuje również kontrolę zasobów kulturalnych, w tym festiwale, imprezy, miejscowe tradycje i obyczaje, tradycyjną żywność i wino.
– Przegląd trendów turystycznych
Promotorzy rejonów turystycznych muszą doskonale rozumieć trendy turystyczne i kierunki rozwoju na rynku. Krajowa Rada Turystyki i Światowa Organizacja Turystyki są dwoma źródłami, z których można uzyskać kluczowe informacje o turystyce.
– Badania konsumenckie
Najlepszą metodą uzyskania wglądu w potrzeby klienta (gościa) jest przeprowadzenie z nim wywiadu. W tym celu niezbędna jest ankieta zawierająca nie więcej niż 10-12 pytań. Wywiady należy przeprowadzać z grupą przynajmniej 500 gości, w 10 różnych miejscowościach rozrzuconych po całym obszarze, przez okres przynajmniej dwóch tygodni, najlepiej w różnych porach sezonu. W próbie 500 klientów powinni znaleźć się goście z różnych rynków (krajów), należący do różnych rodzajów (segmentów). Z turystami zagranicznymi zaleca się przeprowadzanie wywiadów w języku angielskim.
– Badania branży turystycznej
Obszary mogą uzyskać informację o potencjalnych możliwościach rynku poprzez przeprowadzanie wywiadów z przedstawicielami branży turystycznej: organizatorami wycieczek i wczasów, pracownikami biur podróży, zawodowymi przewodnikami, dziennikarzami i pisarzami zajmującymi się tematyką turystyczną.
- Analiza konkurencji
W celu zakończenia programu badań i zapewnienia podstawowego elementu w konkurencyjnym pozycjonowaniu, rejony wiejskie muszą wykazać zrozumienie konkurencyjnych miejsc docelowych. Będzie to polegało na uzyskaniu analizy podejścia konkurencji do turystyki wiejskiej, konkurencyjnych produktów (w tym atrakcji), cen, podejścia marketingowego itd.