Streszczenie "Hamleta"

W Danii panował król Hamlet, w Norwegii król Fortynbras i każdy z nich miał syna dziedziczącego imię ojca. Między władcami doszło kiedyś do pojedynku, w wyniku którego zwycięzca miał przyłączyć do swego kraju, część ziem przeciwnika. Stary król Hamlet pokonał starego króla Fortynbrasa. Umowie terytorialnej stało się zadość. Władzę w okrojonej Norwegii objął schorowany stryj młodego Fortynbrasa. Ten ostatni odznaczał się upodobaniem do zajęć wojskowych w przeciwieństwie do młodego Hamleta, który odbywał studia w Wittenberdze. Tak wyglądała sytuacja, gdy nagle umarł także król Danii, stary Hamlet. I tu zaczyna się akcja Szekspirowskiej tragedii. Po nieoczekiwanej śmierci duńskiego króla, rządy przejmuje jego brat Klaudiusz, który od razu żeni się z wdową, królową Gertrudą. Duńczyków dochodzą wieści, że młody Fortynbras mobilizuje wojsko. Na stołecznym zamku w Elsynorze wzmocniono straże. Straże są jednak zaniepokojone przede wszystkim tym, że na murach nocami pojawia się duch zmarłego króla. Młody Hamlet, który przyjechał na pogrzeb ojca, powiadomiony przez Horacja, swego przyjaciela, o pojawieniu się zjawy na murach, dąży do spotkania z duchem i dochodzi do tego. Zjawa sugeruje, że jego ojciec, stary Hamlet, został otruty przez Klaudiusza. Żąda od syna zemsty za swą śmierć. Pełen takich rewelacji Hamlet uczestniczy w pierwszej po objęciu władzy uroczystej audiencji królewskiej pary. W czasie jej trwania Klaudiusz odprawia posłów do króla Norwegii, chcąc na drodze dyplomatycznej zapobiec konfliktowi zbrojnemu, i podaje do publicznej wiadomości fakt ślubu z królową. Próbuje ustalić relacje z Hamletem. Książę jest wzburzony sytuacją – stracił ojca, „zdradziła” go matka, morderca zasiada na tronie. Hamlet postanawia przekonać się co do prawdy o minionych zdarzeniach. By zapewnić sobie bezpieczeństwo działania na królewskim dworze, ukrywa swe poszukiwanie pod maską szaleństwa. Widać nie do końca ufa duchowi swego ojca. Szaleńca musi udawać przed wszystkimi, także przed ukochaną dziewczyną, Ofelią, córką wyrafinowego dworaka, królewskiego zausznika, Poloniusza. Przed nią najłatwiej by się zdradził. Musi więc z nią zerwać. I musi w tym być przekonywujący. Choroba Hamleta Klaudiuszowi wydaje się podejrzana. Król sprowadza zatem dawnych przyjaciół księcia – Rosencrantza i Guildensterna, by poprzez nich wybadać rzeczywisty nastrój Hamleta. Korzysta też z podszeptów Poloniusza i podsłuchuje rozmowę Hamleta z Ofelią. Hamlet nie pozwala się sprowokować, ale Klaudiuszowi jego zachowanie nie daje spokoju. Tymczasem do zamku przybywa trupa aktorska. To nasuwa Hamletowi pomysł „pułapki” na Klaudiusza. „Zamawia” oto przedstawienie, do którego włącza fragmenty tekstu napisanego przez siebie. Aktorzy mają zagrać historię podobną do tej, która – według podejrzeń Hamleta – spowodowała zmianę na duńskim tronie. Sztuka będzie zwierciadłem dla ludzi. Klaudiusz zdradzi się – przewiduje Hamlet. Sam nastawia się na obserwowanie reakcji i prosi o to także Horacja. Tylko do niego ma zaufanie. „Pułapka” okazuje się dobrze obmyślona. Król nie wytrzymuje napięcia, przerywa przedstawienie. Postanawia teraz wysłać księcia pod kuratelą Rosencrantza i Guildensterna do Anglii z listem, w którym w imię międzypaństwowej lojalności żąda natychmiastowego stracenia swego posła – Hamleta. Książę zaś mimo sprzyjającej okazji ciągle nie może się zdecydować na wykonanie aktu zemsty. Teraz na rozmowę wzywa go matka. Rozmowę tę za zgodą królowej ma podsłuchiwać Poloniusz ukryty za kotarą. Hamlet odkrywa królowej swoją prawdę na temat zdarzeń i swój na nie pogląd, a zauważywszy ruch kotary – zabija podsłuchującego Poloniusza. Myśli zresztą najpierw, że to sam Klaudiusz. Gertruda przyrzeka lojalność synowi. Zdarzenia nabierają tempa. Klaudiusz nakazuje bez rozgłosu pochować Poloniusza i przyśpieszyć wyjazd Hamleta do Anglii. Książę odpływa. Na dworze duńskim nie ma jednak spokoju. Oto Ofelia, odrzucona przez Hamleta, po stracie ojca popada w szaleństwo i topi się. Do Elsynoru wraca żądny zemsty jej brat Laertes. Przez kraj ciągną w drodze na Polskę wojska Fortynbrasa. Hamlet zaś na statku, tknięty nagłym podejrzeniem, wykrada swoim „kuratorom” listy, z których dowiaduje się, jaki los przeznaczył mu Klaudiusz. Podmienia je, skazując Rosencrantza i Guildensterna. W drugim dniu rejsu statek napadają piraci. W czasie bitwy morskiej, Hamlet przedostaje się na ich statek i obiecując okup, każe się odwieść z powrotem do Danii. Przez Horacja zawiadamia króla o swoim powrocie. W drodze na zamek spotyka wojska Fortynbrasa. Widzi też grabarzy kopiących grób na cmentarzu. Odbywa z nimi znamienną rozmowę, oglądając przy tym wykopaną przez nich przypadkowo czaszkę Yoricka, królewskiego błazna, przyjaciela swego dzieciństwa. Pełen refleksji o znikomości spraw tego świata, zauważa niewielki orszak pogrzebowy. Biorą w nim udział król i królowa oraz Laertes, który demonstracyjnie okazuje rozpacz i gniew na sprawcę nieszczęścia siostry. To pogrzeb Ofelii. Hamlet ujawnia swą obecność, wyznaje swą miłość do Ofelii, zarzucając Laertesowi pustkę jego rozpaczliwych gestów. Starcie łagodzi Klaudiusz, który odciąga Laertesa. Król woli zorganizować pojedynek między Laertesem a Hamletem, spodziewając się, że bardziej wyćwiczony w szermierce Laertes łatwo Hamleta pokona. Rapier Laertesa ma być jednak na wszelki wypadek zatruty, zaś dodatkowo przygotowane będzie zatrute wino z drogocenną perłą – nagrodą dla Hamleta, na którego w tym zakładzie oficjalnie stawia Klaudiusz. I dochodzi do pojedynku. Hamlet jest w walce sprawniejszy niż sądzono. Królowa pije więc wbrew prośbie Klaudiusza toast za zwycięstwo Hamleta i umiera, wino było wszak zatrute. Laertes rani Hamleta, ale w trakcie starcia dochodzi do zamiany rapierów i także Hamlet rani Laertesa. Obydwaj muszą umrzeć – przed trucizną nie ma ratunku. Laertes wyjawia wtedy prawdę o zdradliwych knowaniach Klaudiusza. Wówczas Hamlet zabija króla tym samym, zatrutym rapierem. Książę zdąży prosić tylko prosić Horacja, by głosił światu i spadkobiercy – Fortynbrasowi to, co się zdarzyło. Hamlet słyszy jeszcze wrzawę maszerujących wojsk i salwy armatnie na powitanie posłów z Anglii. Ostatkiem sił dodaje jeszcze, że reszta jest milczeniem i umiera. Do Elsynoru dociera właśnie Fortynbras, wracając już z wyprawy na Polskę. On grzebie trupy i obejmuje władzę.