„Marionetka we mnie i wśród nas...”

Marionetka to lalka w teatrze kukiełkowym, zawieszona na tzw. krzyżaku, poruszana za pomocą nitek, czy drutów przez animatorów, stojących poza sceną.
Jest ona symbolem człowieka niesamodzielnego, nie mającego własnej woli, pozostającego całkowicie na czyichś usługach lub pod czyimś wpływem.
W każdym człowieku tkwi „mała marionetka” po pewnym czasie ginie lub staje się większa i silniejsza. W okresie dzieciństwa, każdy z nas uzależniony jest od swoich rodziców, dziadków, opiekunów, osób starszych...To oni się nami opiekują, wychowują nas, uczą jak należy postępować, są przy nas cały czas i kierują naszym życiem. Wtedy to pełnimy częściowo w ich rękach role marionetki, musimy ich słuchać, wypełniać ich polecenia, często ich naśladować, aby w końcu dochodząc do pełnoletności być człowiekiem samowystarczalnym. Te same cechy zachowań obserwuje się w przyrodzie w większości żywych stworzeni.
Niezależnie od tego wśród ludzi w różnych grupach wiekowych, w różnych zbiorowiskach można także zauważyć, że poszczególne osoby różnią się między sobą sposobem postępowania i cechami charakteru. Jedni są bardzo energiczni, przedsiębiorczy, pewni siebie, lubią narzucać innym swoją wolę – to świetni przywódcy. Drudzy są lękliwi, niesamodzielnie, nie posiadają własnego zdania, nie lubią podejmować decyzji chętnie podporządkowują się innym – to są „marionetki”.
Przywódców zaobserwować można już w przedszkolu – to ci, którzy zawsze wymyślają kolejną zabawę, czy rozdzielają rolę wśród kolegów.
Wśród młodzieży, w różnych organizacjach, czy klubach, także osoby przebojowe zazwyczaj dominują nad resztą, zapatrzone w swojego przywódcę, popierającego go
i posłusznie wykonującego jego rozkazy.
W zależności od cech, które posiada człowiek powinien on wykonywać różne działania w swoim życiu.
Przywódcy powinni zajmować kierownicze stanowiska, pracować twórczo, realizować własne pomysły niekoniecznie samodzielnie, ale biorąc do pomocy innych, którzy będą wykorzystywać powierzone im zadania. W tej drugiej roli bardzo cennymi będą „ludzkie marionetki”, które mogą być bardzo dobrymi pracownikami wykonywującymi rzetelnie przeznaczone im obowiązki. Gdy każdy człowiek znajduje się na odpowiednim stanowisku, osiągnie się dobre efekty pracy. Gorzej, gdy sytuacja jest odwrotna i zwierzchnik nie potrafi podejmować decyzji, a podwładny buntuje się przeciwko niemu, krytykuje go, nie wykonuje należycie swoich obowiązków.
Człowiek może też stać się „marionetką”, gdy dostanie się w ręce nałogu: nikotyny, alkoholu, hazardu, czy narkotyków. To nałogi tają się wtedy jego przywódcą musi być im posłuszny, jest od nich uzależniony do tego stopnia, że nie odważy się powiedzieć im „NIE!”, mogą zepchnąć go na samo dno. Stanie się wtedy marionetką z pozrywanymi sznurkami na, którą już nikt, nigdy nie popatrzy i nikt nie zechce nią kierować.
Wśród wybitnych osób, które dokonali znacznych osiągnięć w swym życiu, odkryć, wynalazków nie ma „marionetek”. Nie mają one wystarczająco dużo wytrwałości, samo-zaparcia i przebojowości, aby osiągnąć cel w życiu uznany powszechnie za wielki.



Częściowo „marionetką” jest także osoba ślepo zakochana. Jest ona podporządkowana tak bardzo swemu sercu, że nie widzi wad u swego partnera, aby go zadowolić jest mu całkowicie posłuszna, wykonuje często rzeczy wbrew swojej własnej naturze, byle tylko uzyskać akceptację swego wybranka. Na szczęście nie są to częste przypadki, a jeśli już zaistnieją nie trwają zbyt długo.
Czy we mnie mieszka marionetka?
Wydaje mi się, że jeśli tak to niewielka. Świat, który mnie otacza jest taki ciekawy, tak wiele interesujących rzeczy można robić, zaangażować się w tyle przedsięwzięć.
Ja ciągle mam nowe pomysły. Konsultuję je zwykle z rodzicami, starszym rodzeństwem, czy przyjaciółmi, ale zawsze przedstawiam przy tym swoje zdanie, prosząc ich o radę. Chyba nie będę marionetką, a ta marionetka, która gdzieś we mnie jeszcze mieszka pewnie już, wkrótce odejdzie...