Dlaczego Stanisław Wokulski poniósł klęskę - na podstawie fragmentu rozmyslań Wokulskiego w Paryżu i całości utworu.

Akcja przytoczonego fragmentu „Lalki” Bolesława Prusa rozgrywa się w Paryżu. Stanisław Wokulski udaje się tam pod wpływem emocji, zgorszony i rozczarowany zachowaniem ukochanej, Izabeli Łęckiej, w stosunku do adoratora, Kazimierza Starskiego. W hotelowym pokoju Wokulski oddaje się refleksjom nad swoim uczuciem. Nieco otrzeźwiony zaistniałą sytuacją zaczyna postrzegać miłość w nieco innym świetle. Porównuje swoja postawę wobec wybranki serca z zachowaniem ogółu społeczeństwa i dopiero wówczas dostrzega swoja klęskę.

Zauważa, że tak naprawdę w ogóle nie zna tej kobiety, widuje ją raz na kilka miesięcy po to tylko, aby dowiedzieć się, że nic dla niej nie znaczy. Jednocześnie każde spotkanie z panna Izabelą przynosi ukojenie jego zszarganym nerwom i przepełnionej smutkiem duszy. Jej wyidealizowany obraz przysłonił mu rzeczywistość. Twardy w interesach, mocno stąpający po ziemi kupiec pogrążył się w nieodwzajemnionym, chorym uczuciu. Tu właśnie objawia się romantyczna strona pozytywistycznej natury Wokulskiego. Lektura między innymi utworów Mickiewicza zatruła mu umysł, ukształtowała w jego oczach wyobrażenie miłości jako cierpienia. W jego sercu powstał skażony obraz tego szlachetnego uczucia jako źródła bólu, o co obwinia romantyków. Główny bohater „Lalki” skazał się na straszne męczarnie angażując się w stosunki ze szlachcianką. Nie mógł liczyć na wzajemność ze strony panny Izabeli ze względu na stan posiadania i urodzenia. Jego wysiłki na nic się nie zdały, gdyż nie miał wystarczająco dużo pieniędzy i tytułów. Porównuje się do Mickiewicza, odkrywa powiązania między nimi. Wieszcz narodowy również oddał serce kobiecie wysokiego urodzenia, Maryli Wereszczakównie, i tak samo jak Wokulskiemu, na przeszkodzie stanął mu brak majątku i pochodzenia. Konwenanse i społeczeństwo, dla którego oboje zrobili tak wiele, zagrodziło im drogę do szczęścia. Bohater „Lalki”, dorobkiewicz jednoczy się w cierpieniach z wielkim poetą, mówi: „To oni są winni twoim, moim i naszym nieszczęściom”. Odczuwa żal do ludzi, jest zły na pannę Izabele, którą chce w jakiś sposób ukarać swoim wyjazdem.

Stanisław Wokulski odniósł życiowa porażkę oddając swoje losy w ręce kobiety, która tylko się nim zabawiała, nie doceniała jego działań i nie odwzajemniała uczuć. Jednakże pomimo, iż w porę spostrzegł swój błąd, to po otrzymaniu listu z zaproszeniem na wieś, gdzie miałby sposobność ujrzeć ukochaną, po raz kolejny rzuca swoje sprawy i robi wszystko, żeby tylko ją zobaczyć, o czym dowiadujemy się z dalszej części powieści.