Szkolnictwo techniczne

Szkolnictwo techniczne

Ojczyzną szkolnictwa technicznego jest Francja – Napoleon. W XVIII w. powstawały tam różnorodne szkoły techniczne, służące na wzór innym narodom, a wielka rewolucja stworzyła w 1794r. w Paryżu I-ą w Europie politechnikę. Obok niej na prowincji powstały szkoły przemysłowe, przystosowane do poszczególnych gałęzi produkcji.
Politechnika paryska kształciła głównie oficerów, a także przygotowywała uczniów do szkół zawodowych, które wówczas zakładano dla budowy mostów, kanałów, dróg, górnictwa. Francja pierwsza wykształciła zawodowych techników i inżynierów o wysokich kwalifikacjach umysłowych, mogli zrównać się z lekarzami i prawnikami.
W XIX w. rozwój techniki, przemysłu i handlu budził masową potrzebę naukową wykształconych techników. Początkowo zaspokajano ją w mniejszych szkołach technicznych
do naśladowania.

1856r. rząd szwajcarski otworzył politechnikę w Zurychu. Było w niej 6 wydziałów: Architektura, Mechanika, Chemia, Inżynieria, Leśnictwo i wydział nauk filozoficzno-politycznych. Tworzono również kadry matematyczne i przyrodnicze by nie wiązać się z techniczną dziedziną.
Do wpisu do kadr doprowadzano absolwentów gimnazjów klasycznych i realnych z łaciną. Przeprowadzano liczne i surowe egzaminy.
Politechnika z powodu kosztowności swoich urządzeń i studiów pozostała typem stosunkowo rzadkim.

Niemcy posiadające ponad 20 uniwersytetów doprowadziły do 9 politechnik. Prawne ich założenie zostało zrównane z uniwersytetami, tak samo i organizacja samorządu.
Niektóre politechniki w prowincjach nie posiadające uniwersytetu miały wydziały humanistyczne.
Matematyka, fizyka, chemia były zorganizowane tak samo w uniwersytetach jak w politechnikach i ukończenie ich dawało te same uprawnienia. Później politechniki otrzymały prawo do nadawania stopni doktorskich.

Szkolnictwo techniczne w Polsce:
Kadry techniczne miały pomóc w realizacji programu uprzemysłowienia niepodległego państwa polskiego. Akceptowano rolę wykształcenia wyższego ale i średniego i zawodowego. Starano się przekonać wyższe sfery społeczeństwa do szkolnictwa rolniczego, handlowego i przemysłowego, gdyż uważano zajęcia biurowe za godne człowieka, a warsztatowe za coś niższego.
Szkolnictwo zawodowe kształtowało także świadomość obywatelską i narodową oraz uczyło demokratycznej kultury politycznej.
Technicy Lwowa i Krakowa uczestniczyli w wysiłkach zmierzających do odzyskania niepodległości państwa polskiego. Uważali, że jedyną drogą do likwidacji zacofania państwa jest wszechstronne uprzemysłowienie. Akceptowano konieczność łączenia nauk teoretycznych z praktyką warsztatową, wyposażenia w podręczniki i pomoce naukowe. Odpowiednio wysokie wynagrodzenia miały przyciągnąć do szkół zawodowych najwybitniejszych specjalistów z kilkuletnią praktyką zawodową. Dopiero kilka lat po odzyskaniu niepodległości przez Polskę zaczęto szerzej rozważać zagadnienia uprzemysłowienia.