Romantyzm w muzyce rozpoczął się w drugim dziesięcioleciu w. XIX i trwał do końca stulecia. Romantycy na plan pierwszy wysuwali emocje i namiętności, idealizowali miłość i inne uczucia, jak honor i patriotyzm. Romantyczna melodia nie była prosta. Rymy stawały się bardziej zmienne, nastrój muzyki oddawano przy pomocy skomplikowanej harmonii. Muzyka przybliżyła się do literatury. Powstały nowe, swobodne analogiczne do literackich formy takie jak: ballada, czy poemat. Do poezji romantycznej pisano piesni. Rozkwitał obyczja muzykowania domowego, zarówno w arystokratycznych pałacach, jak i w mieszczańskich salonikach. Chętnie grywano nastrojowe ballady. W tej epoce uwielbiani byli artyści-wirtuozi, wykonujący popisowe, b. trudne utwory. Nową formą muzyczną były poematy symfoniczne na orkiestre- utwory programowe, przedstawiające muzyką jakąś literacką treść. Symfonie romantyczne, komponowane z reguły na dużą orkiestre, były dłuższe od klasycznych.