"Dzieje Tristana i Izoldy" jako opowieść o miłości.

Miłość w utworze została przedstawiona jako potężna namiętność, która nie poddaje się racjonalnym analizom, wymykając się pod jakiejkolwiek kontroli. Jest uczuciem silniejszym od woli kochanków, którzy stają się wobec niej bezradni: "kochankowie nie mogli żyć ani umrzeć jedno bez drugiego.

W rozłączeniu nie było to życie, ani śmierć, ale i życie i śmierć razem". Miłość zmusza ich do łamania zasad, dokonywania wyborów, choć na dobrą sprawę siła czarodziejskiego napoju nie daje im jakiegokolwiek wyboru: "taka jest bowiem jego moc: ci, którzy wypiją go razem, będą się miłować wszystkimi zmysłami i wszystką myślą na zawsze, przez całe życie i po śmierci".

Mimo iż kochankowie mają świadomość tego, że zdradzają i oszukują (Tristan swego króla,m a Izolda prawowitego męża) to jednak nie są w stanie nic na to poradzić, są bezsilni wobec przeznaczenia. Spotykają się potajemnie, kłamią, chwytają się każdego sposobu, aby spędzić ze sobą jak najwięcej czasu. Wypity przez pomyłkę napój miłosny skazał ich na życie przepojone cierpieniem, bólem i poczuciem winy. Płacą wysoką cenę za chwilę rozkoszy.

Miłość kochanków skazana na ziemi na klęskę, zatryumfowała po ich śmierci. Głóg, wyrastający z grobu Tristana i zanurzający się w mogile Izoldy, symbolizuje nierozerwalną więź łączącą kochanków oraz potęgę miłości, która jest wieczna.