Charakterystyka porównawcza Cześnika i Rejenta

Głównymi bohaterami komedii Aleksandra Fredro pt.: „Zemsta” są Cześnik Raptusiewicz i Rejent Milczek. Aby dowiedzieć się czegoś o nich, ich cechach osobowości, wystarczy zapoznać się ze słowami Wacława: „Tych dwóch ludzi – ogień, woda”, co uwypukla kontrast między tymi dwiema postaciami.

Cześnik jest starym kawalerem, który opiekuję się majątkiem swej bratanicy Klary. Choć ma na imię Maciej, to częściej ludzie zwracają się do niego inaczej, ze względu na urząd, który wykonywał dawniej. Pracował w służbie króla. Jest materialistą . Wygląda i ubiera się on jak przeciętny szlachcic, Sarmata – z tyłu ogolona głowa, kontusz, żupan, buty na cholewkach i modne w tych czasach wąsy.

Rejent natomiast nieco różni się od swojego sąsiada z drugiej połowy zamku. Jest wdowcem, opiekuje się synem Wacławem. Imienia jego nie znamy, ale domyślić się możemy, że w przeszłości pracował jako notariusz, dzięki czemu zdobył majątek i wykupił połowę zamku. Ubiera się charakterystycznie, jak przystało na szlachcica, jest drobny i szczupły.

Samo nazwisko Cześnika może podsunąć nam do głowy wiele synonimów: gwałtowny, porywczy, wybuchowy... Pała on wielką nienawiścią do sąsiada i nie cierpi wszystkiego, co z nim związane. Swoją porywczość przypomina na każdym kroku w relacjach z innymi. Często krzyczy i nie panuje nad sobą, co wyraża w uderzaniu pięścią w stół. Nie lubi, gdy ktoś mówi mu, co ma robić, ma żelazną wolę. Cechuje go odwaga, co potwierdza fakt wyzwania na pojedynek Milczka. Wszystko chce załatwiać po swojemu, a w przypadku znienawidzonego sąsiada gotów jest walczyć na śmierć i życie. Pomimo porywczości, Cześnik jest nieco nieśmiały w stosunku do kobiet, a konkretniej Podstoliny, z którą chce się ożenić. Choć marzy mu się jej majątek, to zależy mu także na szczęściu na stare lata. Raptusiewicz należy jednak do ludzi wychowanych i zawsze każdego gościa traktuje z szacunkiem, np. Wacława.

Rejent jest zupełnym antagonistą Macieja. Pod maską szczodrego i pobożnego szlachcica kryje się dwulicowy, złośliwy i przebiegły mężczyzna. Jest spokojny, opanowany i małomówny, ale pomimo to umiejętnie potrafi manipulować ludźmi, co możemy zauważyć w relacjach z murarzami. Często lubi powtarzać swoje powiedzonko: „Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgodzić trzeba”. Jego głęboka religijność to fałsz, gdyż jego wiara kończy się tylko na tych słowach. Milczek to obłudnik, czego dowodzą przyjazne i słodkie słowa („serdeńko”) kierowane np. do porywczego sąsiada. Ojciec Wacława jest bardzo chytry, gdyż jest gotów poświęcić szczęście własnego syna, by zdobyć majątek owdowiałej Podstoliny. Prócz wad jednak możemy dostrzec pewne zalety. Otóż mężczyzna był również dobrze wychowany i gościnny, nawet w stosunku do Papkina.

Aleksander Fredro w swoim dziele bardzo komicznie przedstawił sylwetki obu wrogów. Chociaż mają pojedyncze wspólne cechy, to jednak wyróżnić możemy wiele różnic między nimi. Niestety w ich osobowości dostrzegamy całe mnóstwo wad i tylko parę zalet. Mężczyźni różnią się cechami umysłu, usposobienia, a także wyglądem. Na szczęście w samej końcówce książki ich spór ustaje, ale to Cześnik może uważać się za zwycięzcę „wojny”.

Chociaż żaden z bohaterów specjalnie nie przypadł mi do gustu, to jednak bardziej podoba mi się postać Cześnika, ponieważ sytuacje z nim związane w tej komedii mogą niesamowicie rozśmieszyć.