Choroba Picka otępienie czołowo-skroniowe

Choroba Picka otępienie czołowo-skroniowe

Choroba Picka, prototypowe schorzenie z grupy określanej obecnie jako otępienie czołowo – skroniowe, zostało opisane po raz pierwszy pod koniec XIX wieku ( Pick 1882). Przez blisko 100 lat, otępienie związane ze zwyrodnieniowym procesem obejmującym głownie płaty czołowe ( i skroniowe) były uważane za rzadkość.
W 1987 roku opublikowano przełomową pracę kliniczno – patologiczną, w której wykazano, że u 12,5% przypadków z otępieniem stwierdza się w badaniu autopsyjnym cechy zwyrodnienia płatów czołowych i skroniowych (FTLD) bez towarzyszących zmian neuropatologicznych typowych dla choroby Alzheimera (AD) (Brun, 1987). Obecnie FTLD (zwyrodnienie płatów czołowych i skroniowych) jest uważane za trzeci co do częstotliwości występowania przyczynę otępień pierwotnie zwyrodnieniowych.

Definicja
Choroba Picka (Pick’s disease – PiD ) została opisana przez Arnolda Picka na podstawie zmian makroskopowych mózgu. Typowe dla tej choroby achromatyczne neurony oraz ciała Picka opisał Alzheimer w 1911 roku. Pogląd na pozycję nozologiczną choroby Picka ewoluował w ciągu ostatnich lat. Obecnie przeważa teoria o odrębności kliniczno – patologicznej tego schorzenia charakteryzującego się:
- ogniskowym zanikiem mózgu;
- masowymi zanikami neuronów:
- gleozja odczynową;
- obecnością zarówno achromatycznych neuronów ( komórek Picka ), jak i ciał Picka.

Częstość
Jest to rzadka choroba obejmująca 1-7% wszystkich otępień występujących przed 65 rokiem życia. Częstość jej występowania oceniana jest na jedną trzecią do jednej dwudziestej częstości występowania choroby Alzheimera. Markesbery (1998), na podstawie badania serii 357 mózgów osób z objawami otępiennymi, wykrył wykładnik Picka w 3,2%, co stanowi 1/20,7 częstości występowania Alzheimera.
Szczyt zachorowania przypada przed 60 rokiem życia, rzadko po przekroczeniu 70 lat. Markesbery (1998), na podstawie serii 15 chorych, podaje średni czas zachorowania tj. 62 lata (45 – 80 lat) i średni czas przeżycia poniżej 10 lat ( 4, 8 – 21 lat). Nie obserwuje się wpływu czynników środowiskowych, poziomu wykształcenia oraz przynależności do odpowiedniej grupy socjoekonomicznej na częstość występowania otępienia czołowo-skroniowego.

Objawy kliniczne.
Charakterystyczną cechą kliniczną choroby Picka jest sekwencyjne pojawienie się kolejnych objawów:
- zaburzeń emocjonalnych i osądu w fazie wczesnej;
- zaburzeń zachowania, językowych i (zmiennie) objawów neurologicznych w fazie pośredniej;
- symptomów wyraźnego deficytu pamięci;
- oraz rzadkich innych ogniskowych deficytów poznawczych w fazie w pełni rozwiniętej choroby.
Taka historia naturalnego rozwoju schorzenia jest pomocna przy klinicznym odróżnieniu go od Alzheimera, na co zwracał uwagę już w latach 30 XX w. niemiecki psychiatra Carl Schneider (1927). Najczęstsze objawy choroby obejmują :
- zaburzenia nastroju – zarówno stany depresyjne, jak i - choć rzadziej – mieszane i maniakalne;
- zaburzenia lękowe – napady leku panicznego, lęk uogólniony, rzadziej zaburzenia obsesyjno – kompulsywne;
- oraz subtelne początkowo zmiany charakterologiczne- zwykle swobodniejsze traktowanie norm społecznych, utrata „dobrych manier”, nietypowe dla przed chorobowej osobowości zachowania: rzadziej stopniowe wycofywanie się i narastająca apatia oraz bark inicjatywy.
U niektórych osób obserwuje się ponadto nadmierne zainteresowanie zdrowiem, a nawet nastawienie hipochondryczne, co może skutkować licznymi konsultacjami u lekarzy różnych specjalności.
Faza prodromalna PiD zwykle poprzedza występowanie innych objawów o kilka – kilkanaście miesięcy, a jej kliniczne przejawy (szczególnie depresja i zaburzenia lękowe ) są często oporne na standardowe metody leczenia.
W fazie pośredniej choroby wczesne objawy afektywne i lękowe często ustępują, a na plan pierwszy wysuwają się zaburzenia zachowania:
- nieprzestrzeganie norm społecznych;
- lekceważenie uczuć innych osób (utrata empatii);
- niestosowne dowcipkowanie (często z podtekstami seksualnymi);
- nieprzestrzeganie zasad higieny osobistej;
- brak dbałości o ubiór – ubrania są często brudne i niewłaściwie ubrane do okazji czy pogody;
- wygląd – często niestaranny, wyzywający makijaż, zaniedbywanie czystości włosów i paznokci;
- zmiany zachowań żywieniowych – zarówno w zakresie „kultury jedzenia”, jaki i ilości (napady żarłoczności) i jakości, powszechne jest stereotypowe przyjmowanie tylko niektórych typów pożywienia, np. słodyczy, czy wysoko słodzonych napojów;
- oraz zaburzenia snu.
Poza zaburzeniami zachowania w fazie pośredniej choroby obserwuje się stopniowy rozwój deficytu językowego (redukcja mowy spontanicznej, perseweracje, stereotypie, czasem neologizmy), zaburzeń funkcji wykonawczych oraz wystąpienie objawów neurologicznych, zwykle pojawienie się objawów deliberacyjnych np. objawu Marinesco-Radovici i innych odruchów prymitywnych np. ssanie oraz nie trzymanie moczu, rzadziej stolca. W tej fazie chorzy zaczynają skarżyć się na zaburzenia pamięci, co charakterystyczne, w formalnym badaniu odpowiadające raczej zaburzeniom uwagi, tempa procesowania informacji, abstrakowania i fluencji niż typowej amnezji, rzadziej stwierdza się powszechne w AD zaburzenia orientacji auto- i allopsychicznej czy zaburzenia przechowywania śladu pamięciowego.
W okresie w pełni rozwiniętej PiD obserwuje się typowy obraz otępienia czołowo – skroniowego. Na planie pierwszym są nasilone:
- zaburzenia zachowania – odhamowanie, drażliwość, labilność emocjonalna, zachowania utylizacyjne, stereotypie, rzadziej zespół apatyczno – abuliczny;
- oraz złożony deficyt poznawczy, na który składają się głównie zaburzenia językowe, funkcji wykonawczych, abstrakowania i planowania, w mniejszym stopniu pamięci, funkcji wzrokowo – przestrzennych i ruchowych, rzadziej takie objawy jak apraksja czy zaburzenia percepcji.
W zaawansowanej fazie choroby zwykle występują ponadto objawy neurologiczne:
- sztywność czasem nawet akinezja, rzadziej drżenie (posturalne);
- odruchy prymitywne (chwytny, ssania, ryjkowy);
- niedotrzymanie moczu i stolca;
- znaczna utrata masy mięśniowej co jest rzadkim zjawiskiem;
- oraz niezbyt powszechnie, przejawy dysregulacji układu autonomicznego – najczęściej labilne lub niskie ciśnienie tętnicze i ortostatyczne spadki ciśnienia.

Badanie neuropatologiczne.
Badanie makroskopowe mózgu wykazuje wybitny zanik głównie płata czołowego lub czołowego i skroniowego. Charakterystyczne jest zaoszczędzenie dwóch trzecich tylnych zakrętu skroniowego górnego. Wciągnięcie płata ciemieniowego w proces zanikowy jest rzadkie, natomiast opisywane zajęcie jąder kresomózgowia, włączając zaniki i zblędnięcie istoty czarnej, co koreluje z objawami pozapiramidowymi o charakterze parkinsonowskim. Mikroskopowo, występują zaniki neuronów, często całkowicie, zwłaszcza w warstwach II , III i V kory mózgu oraz glejoza włóknista praktycznie całego mózgu rozciągająca się także na istotę białą. Wykorzystując techniki morfometryczne, Hansen wykazał około 40 % ubytków neuronów w płacie skroniowym przy czym przeważał ubytek dużych neuronów (ponad 60 %). Również Pavis (1990) wykazywał spadek liczby dużych neuronów w III i V warstwie kory.
Typowo obserwuje się opisane po raz pierwszy przez Alzheimera (1911), achromatyczne balonowate neurony (komórki Picka) i ciała Picka, przy czym ciała Picka mogą współwystępować ze zmianami neurofibrylarnymi typu Alzheimera. Największą gęstość ciała Picka (do 800/mm2) obserwuje się w obrębie zakrętu zębatego formacji hipokampa i w korze czołowej, mniejszą w obszarze CA1 hipokampa oraz w warstwach II-III i V-VI kory entorinalnej. Widuje się je także w wielu jądrach pnia mózgu, w jądrze węchowym przednim i w jądrze rdzeniowym nerwu trójdzielnego. Szczególne nasilenie ciał Picka w warstwie komórek ziarnistych zakrętu zębatego, stosunkowo zaoszczędzonego w AD, sugeruje, że w każdej z tych dwóch chorób zajęte są inne układy neuronalne. Ciała Picka występują w zgrupowaniach (klasterach): dużych i małych, co wskazuje na ich wspólne pochodzenie z określonej subpopulacji neuronów dających początek połączeniom korowo-korowym i tworzących tzw. pasma. Na obrzeżu komórek Picka widuje się małe wakuole, natomiast pełen obraz zwyrodnienia ziarnistowodniczkowego Simchowicza spotyka się raczej w strukturach formacji hipokampa.




Bibliografia:
„Otępienia czołowo – skroniowe” pod red. Pawła P. Liberskiego, Zbigniewa K. Wszołka; Lublin 2005, wyd. I