Karate Shotokan

CO TO JEST KARATE SHOTOKAN
Metodę walki, Karate można opisać jako sztukę wojenną zawierajcą różne techniki poprzez użycie bloków, ciosów, uników, manipulacji stawów. Karate-do to jest też szkoła zachowania i dyscypliny, która pozwala mężczyznom i kobietom w każdym wieku, w każdej kondycji, rozwijać maksymalnie swoje cechy fizyczne i mentalne.
Słowo karate znaczy pusta reka, ale tak naprawde jest całkowitą pełną drogą życiową, ktora nas prowadzi dużo dalej niż poznane techniki obrony i ataku. W karate-do tradycyjnym zawsze mamy na uwadze to, że prawdziwym przeciwnikiem dla siebie jesteśmy my sami.
Założyciel Shotokanu, Gichin Funakoshi powiedział, \\"że umysł i technika staje sie jednym w
prawdziwym karate\\". Dążymy do stworzenia czystej fizycznej techniki wyrażającej intencje naszego umysłu oraz polepszenia zdolności naszej koncentracji i skupienia poprzez zrozumienie istoty tej techniki. Poprawiając praktykę karate, poprawiamy naszą własną mentalnośc oraz wewnętrznego ducha. Na przykład eleminując słabość i niezdecydowane momenty w karate, pomagamy eleminować słabość i niezdecydowanie w naszym umyśle i vice versa. W tym sensie karate jest sposobem na życie, kiedy próbujemy stać się bardzo silni, ale spokojni i szczęśliwi.
Jak mowi Ohshima Sensei, ”Musimy być bardzo silni, aby wyrazić prawdziwy stan naszego umysłu jakiemukolwiek przeciwnikowi, w jakimkolwiek czasie i miejscu. Musimy być dość spokojni aby móc wyrazić się naszą własną skromnością.”
HISTORIA POWSTANIA
Styl karate shotokan wiąże się z postacią Gichin Funakoshi urodzonego 24 kwietnia 1868r. w Yamakawa - Cho okręgu Shuri na Okinawie. W dzieciństwie mały Gichin był dzieckiem słabym i chorowitym, przysparzał tym faktem wiele zmartwienia rodzicom. Toteż aby temu zapobiec i wzmocnić organizm, jego dziadek Gifuku polecił go znanemu w okolicy mistrzowi karate Yasutsune Azato, aby uczył go swej sztuki. Trzynastoletni Funakoshi, aby sprostać wymaganiom mistrza, musiał poświęcić wiele czasu i energii, a szczególnie wyrobić w sobie niezwykle silną wolę, bowiem treningi w tamtym czasie znacznie odbiegały od dzisiejszych oraz odbywały się oczywiście w tajemnicy i tylko nocą. Po latach, Funakoshi będący już znanym w Japonii mistrzem karate, wspominał nocne ćwiczenia w domu mistrza Azato, polegające wyłącznie na trwających miesiącami nie kończących się, powtórzeniach poszczególnych fragmentów kata, aż do żądanej przez Azato perfekcji.
W domu Azato, Funakoshi poznał też innych mistrzów karate, jacy żyli w owym czasie na Okinawie. Technikom wyegzekwowanym pod okiem pierwszych nauczycieli pozostał wierny aż do końca życia.
W roku 1885 Okinawa została włączona do Imperium Japońskiego. Karate które dotąd było praktykowane w ukryciu, po latach stało się półoficjalne.
Dzięki przyłączeniu do Japonii, coraz więcej młodzieży z Okinawy uczy i pracuje w Tokio, Osace, Kioto oraz innych miastach. W 1887 roku Funakoshi staje do egzaminów na studia medyczne w Tokio, ale z powodu konfliktu o tradycyjny węzeł samurajów upinany z włosów na głowie został wykluczony z grona zdających. Ponieważ odebrał dość dokładne wykształcenie z zakresu konfucjanizmu, postanowił zostać nauczycielem i wrócił na Okinawę. W międzyczasie Funakoshi zaczął dostrzegać w ćwiczeniach karate oprócz znacznej poprawy zdrowia, także pierwiastki duchowe, zauważając, że wieleset razy powtarzane w ciszy i skupieniu niemal rytualne ruchy działają na umysł podobnie jak buddyjskie metody kontemplacji i poświęcał każdą wolną chwilę praktykowaniu karate.
W 1901r. do szkoły do szkoły w której nauczał Funakoshi przyjechał wizytator Shintaro Ogawa. Zaprezentowano mu między innymi karate wykonaniu Funakoshiego. Pokaz bardzo się podobał, czego efektem był raport do rządu, podkreślający wychowawco-zdrowotne zalety karate. Dzięki czemu zezwolono na oficjalne wprowadzenie karate do programu nauczania dwóch szkół na Okinawie.
Lata następne to okres ożywionej działalności propagatorskiej, między innymi pokazów dla oficerów marynarki wojennej, naucza młodszych, robi odczyty na temat znaczenia karate jako środka edukacji fizycznej. W 1921r. wystąpił przed późniejszym cesarzem Japonii Hirohito, który zatrzymał się na Okinawie w trakcie dyplomatycznej podróży do Europy.
Rok 1922 okazał się przełomowym dla okinawskiego karate. Powodem tego okazała się Pierwsza Narodowa Wystawa Atletyczna w Tokio, na którą zaproszono przedstawicieli wszystkich prefektur wchodzących w skład Imperium Japonii. Okinawę reprezentował Funakoshi. Cała impreza wywarła duże wrażenie na społeczeństwie i na fali rodzącej się gwałtownie militaryzacji kraju została przyjęta wręcz entuzjastycznie. Wśród entuzjastów byli tacy, którzy zwrócili szczególną uwagę na karate. Należał do nich sławny twórca judo profesor Jigoro Kano, który by zafascynowany nieznaną mu formą walki i udostępnił Funakoshiemu centrum judo dla zaprezentowania kilku publicznych pokazów, które przyjęto z dużym zainteresowaniem.
Na prośbę ministra Edukacji Narodowej, Funakoshi postanowił pozostać na jakiś czas w Tokio, celem rozpowszechnienia karate.
Na początku Funakoshi zamieszkał w dzielnicy Suidobata, w bardzo skromnym pokoju w domu noclegowym dla studentów. Treningi karate odbywały się w świetlicy, która w dzień służyła jako dojo, a wieczorem uczyli się i wypoczywali studenci. Aby zarobić na opłacenie pokoju, Funakoshi pracował jako stróż, sprzątaczka i ogrodnik, ponieważ dochód z prowadzenia treningów nie pozwalał nawet na skromne życie.
Sytuację materialną poprawiła nieco wydana w 1922r. książka pt. \\"Walka na pięści z wysp Ryukyu - Karate\\". Ilustracje do książki namalował Hoan Kosugi, który namówił Funakoshiego żeby opublikował czynione przez mistrza od lat notatki.
W 1923r. Tokio nawiedziło silne trzęsienie ziemi, Funakoshi oraz jego uczniowie brali udział w wydobywaniu zwłok i uprzątaniu zwałów gruzowisk.
W ciągu następnych lat sława mistrza rośnie, Funakoshi wiele podróżuje daje liczne pokazy, uczy, wyjaśnia. W międzyczasie z Okinawy przybywa najstarszy syn Yoshitaka, który pomaga ojcu w działalności.
W 1935r. Społeczny Komitet Wspierający Karate zebrał dość pieniędzy, aby wybudować budynek, który mógłby od początku być przeznaczony na dojo.
Podwoje dojo otwarto na wiosnę 1936 roku, zdumiony Funakoshi dostrzegł nad drzwiami nazwę \\"Shotokan\\", która była pseudonimem literackim Funakoshiego z lat młodości kiedy to tworzył chińskie poematy i które w tłumaczeniu oznacza \\"sosnową falę\\"
Do nowego dojo przychodziło więcej uczniów, chętnych było tak dużo, że makiwary do ćwiczeń stały nawet na ulicy przed dojo, a łomot uderzeń rozbrzmiewał do późnego wieczora.
W latach trzydziestych na terenie Tokio powstało około trzydziestu dojo. Treningi w nich prowadzili wyróżniający się uczniowie Hironishi, Hayashi, Saeki, Egami, Shimoda i inni.
Po jednym z udanych pokazów jeden z najbardziej utalentowanych uczniów i asystent Funakoshiego, T.Shimoda niespodziewanie zachorował i zmarł. Zastąpił go syn mistrza Yoshitaka Funakoshi, który dzięki świetnej technice i wspaniałemu charakterowi zyskał uznanie współćwiczących.
Do Yoshitaki przylgnęło określenie waka sensei \\"młody nauczyciel\\", a do jego ojca ro sensei \\"stary nauczyciel\\".
Aby zaakcentować duchowy charakter praktykowanej sztuki do nazwy \\"karate\\" dodano końcówkę \\"do\\" co oznacza drogę i co ma oznaczać dążenie do osiągnięcia doskonałości i to nie tylko technicznej.
Zmieniono także chińską terminologię kata na japońską między innymi: pinan na heian, passai na bassai, wanshu na empi, seishan na hangetsu, naifanchi na tekki, kushanku na kanku, chinto na gangaku, neiseishi na nijushilo, roshi na meikyo.
Wiosną 1945 roku dojo zostało kompletnie zniszczone podczas wielkiego bombardowania. Syn Funakoshiego, Yoshitaka na wieść o kapitulacji Japonii na znak protestu nie przyjmował pokarmu, a w związku z tym że od dwunastego roku życia chorował na gruźlicę nie wytrzymał tej próby i zmarł. Po tej tragedii Funakoshi wyjechał do Oita na Kiusiu, aby spotkać się z ewakuowaną z Okinawy żoną. Pozostał tam aż do jej śmierci, tj. do 1947 roku, a następnie wraca do Tokio, aby propagować sztukę, której poświęcił całe życie.
Funakoshi pozostał aktywny do ostatnich lat życia. Jeździł nieustannie na turnieje, odwiedzał różne sekcje. W czasie wolnym intensywnie uczestniczył w życiu kulturalnym, szczególnie cenił sobie wieczory poetyckie.
Demonstrowane przez Funakoshiego techniki były kanonem dla wielu późniejszych szkół i stylów. Sam znany był z niezwykle silnych bloków, które zniechęcały sparringowych przeciwników do ponawiania ataku. Jego techniki nieco odbiegały od nauczanych w shotokanie, którego był nie twórcą, lecz inspiratorem.
Mając 80 lat potrafił jeszcze obezwładnić na ulicy rabusia, aby wyrzucać sobie do końca życia, że zachował się agresywnie i sprzeniewierzył się zasadom, które sam propagował.
Zmarł 14 listopada 1957 roku w wieku prawie 90 lat.
Obecnie pracę Funakoshiego kontynuują jego liczni uczniowie, którzy szkolą na całym świecie nowe rzesze młodych adeptów karate shotokan.
Styl karate shotokan wiąże się z postacią Gichin Funakoshi urodzonego 24 kwietnia 1868r. w Yamakawa - Cho okręgu Shuri na Okinawie. W dzieciństwie mały Gichin był dzieckiem słabym i chorowitym, przysparzał tym faktem wiele zmartwienia rodzicom. Toteż aby temu zapobiec i wzmocnić organizm, jego dziadek Gifuku polecił go znanemu w okolicy mistrzowi karate Yasutsune Azato, aby uczył go swej sztuki. Trzynastoletni Funakoshi, aby sprostać wymaganiom mistrza, musiał poświęcić wiele czasu i energii, a szczególnie wyrobić w sobie niezwykle silną wolę, bowiem treningi w tamtym czasie znacznie odbiegały od dzisiejszych oraz odbywały się oczywiście w tajemnicy i tylko nocą. Po latach, Funakoshi będący już znanym w Japonii mistrzem karate, wspominał nocne ćwiczenia w domu mistrza Azato, polegające wyłącznie na trwających miesiącami nie kończących się, powtórzeniach poszczególnych fragmentów kata, aż do żądanej przez Azato perfekcji.
W domu Azato, Funakoshi poznał też innych mistrzów karate, jacy żyli w owym czasie na Okinawie. Technikom wyegzekwowanym pod okiem pierwszych nauczycieli pozostał wierny aż do końca życia.
W roku 1885 Okinawa została włączona do Imperium Japońskiego. Karate które dotąd było praktykowane w ukryciu, po latach stało się półoficjalne.
Dzięki przyłączeniu do Japonii, coraz więcej młodzieży z Okinawy uczy i pracuje w Tokio, Osace, Kioto oraz innych miastach. W 1887 roku Funakoshi staje do egzaminów na studia medyczne w Tokio, ale z powodu konfliktu o tradycyjny węzeł samurajów upinany z włosów na głowie został wykluczony z grona zdających. Ponieważ odebrał dość dokładne wykształcenie z zakresu konfucjanizmu, postanowił zostać nauczycielem i wrócił na Okinawę. W międzyczasie Funakoshi zaczął dostrzegać w ćwiczeniach karate oprócz znacznej poprawy zdrowia, także pierwiastki duchowe, zauważając, że wieleset razy powtarzane w ciszy i skupieniu niemal rytualne ruchy działają na umysł podobnie jak buddyjskie metody kontemplacji i poświęcał każdą wolną chwilę praktykowaniu karate.
W 1901r. do szkoły do szkoły w której nauczał Funakoshi przyjechał wizytator Shintaro Ogawa. Zaprezentowano mu między innymi karate wykonaniu Funakoshiego. Pokaz bardzo się podobał, czego efektem był raport do rządu, podkreślający wychowawco-zdrowotne zalety karate. Dzięki czemu zezwolono na oficjalne wprowadzenie karate do programu nauczania dwóch szkół na Okinawie.
Lata następne to okres ożywionej działalności propagatorskiej, między innymi pokazów dla oficerów marynarki wojennej, naucza młodszych, robi odczyty na temat znaczenia karate jako środka edukacji fizycznej. W 1921r. wystąpił przed późniejszym cesarzem Japonii Hirohito, który zatrzymał się na Okinawie w trakcie dyplomatycznej podróży do Europy.
Rok 1922 okazał się przełomowym dla okinawskiego karate. Powodem tego okazała się Pierwsza Narodowa Wystawa Atletyczna w Tokio, na którą zaproszono przedstawicieli wszystkich prefektur wchodzących w skład Imperium Japonii. Okinawę reprezentował Funakoshi. Cała impreza wywarła duże wrażenie na społeczeństwie i na fali rodzącej się gwałtownie militaryzacji kraju została przyjęta wręcz entuzjastycznie. Wśród entuzjastów byli tacy, którzy zwrócili szczególną uwagę na karate. Należał do nich sławny twórca judo profesor Jigoro Kano, który by zafascynowany nieznaną mu formą walki i udostępnił Funakoshiemu centrum judo dla zaprezentowania kilku publicznych pokazów, które przyjęto z dużym zainteresowaniem.
Na prośbę ministra Edukacji Narodowej, Funakoshi postanowił pozostać na jakiś czas w Tokio, celem rozpowszechnienia karate.
Na początku Funakoshi zamieszkał w dzielnicy Suidobata, w bardzo skromnym pokoju w domu noclegowym dla studentów. Treningi karate odbywały się w świetlicy, która w dzień służyła jako dojo, a wieczorem uczyli się i wypoczywali studenci. Aby zarobić na opłacenie pokoju, Funakoshi pracował jako stróż, sprzątaczka i ogrodnik, ponieważ dochód z prowadzenia treningów nie pozwalał nawet na skromne życie.
Sytuację materialną poprawiła nieco wydana w 1922r. książka pt. \\"Walka na pięści z wysp Ryukyu - Karate\\". Ilustracje do książki namalował Hoan Kosugi, który namówił Funakoshiego żeby opublikował czynione przez mistrza od lat notatki.
W 1923r. Tokio nawiedziło silne trzęsienie ziemi, Funakoshi oraz jego uczniowie brali udział w wydobywaniu zwłok i uprzątaniu zwałów gruzowisk.
W ciągu następnych lat sława mistrza rośnie, Funakoshi wiele podróżuje daje liczne pokazy, uczy, wyjaśnia. W międzyczasie z Okinawy przybywa najstarszy syn Yoshitaka, który pomaga ojcu w działalności.
W 1935r. Społeczny Komitet Wspierający Karate zebrał dość pieniędzy, aby wybudować budynek, który mógłby od początku być przeznaczony na dojo.
Podwoje dojo otwarto na wiosnę 1936 roku, zdumiony Funakoshi dostrzegł nad drzwiami nazwę \\"Shotokan\\", która była pseudonimem literackim Funakoshiego z lat młodości kiedy to tworzył chińskie poematy i które w tłumaczeniu oznacza \\"sosnową falę\\"
Do nowego dojo przychodziło więcej uczniów, chętnych było tak dużo, że makiwary do ćwiczeń stały nawet na ulicy przed dojo, a łomot uderzeń rozbrzmiewał do późnego wieczora.
W latach trzydziestych na terenie Tokio powstało około trzydziestu dojo. Treningi w nich prowadzili wyróżniający się uczniowie Hironishi, Hayashi, Saeki, Egami, Shimoda i inni.
Po jednym z udanych pokazów jeden z najbardziej utalentowanych uczniów i asystent Funakoshiego, T.Shimoda niespodziewanie zachorował i zmarł. Zastąpił go syn mistrza Yoshitaka Funakoshi, który dzięki świetnej technice i wspaniałemu charakterowi zyskał uznanie współćwiczących.
Do Yoshitaki przylgnęło określenie waka sensei \\"młody nauczyciel\\", a do jego ojca ro sensei \\"stary nauczyciel\\".
Aby zaakcentować duchowy charakter praktykowanej sztuki do nazwy \\"karate\\" dodano końcówkę \\"do\\" co oznacza drogę i co ma oznaczać dążenie do osiągnięcia doskonałości i to nie tylko technicznej.
Zmieniono także chińską terminologię kata na japońską między innymi: pinan na heian, passai na bassai, wanshu na empi, seishan na hangetsu, naifanchi na tekki, kushanku na kanku, chinto na gangaku, neiseishi na nijushilo, roshi na meikyo.
Wiosną 1945 roku dojo zostało kompletnie zniszczone podczas wielkiego bombardowania. Syn Funakoshiego, Yoshitaka na wieść o kapitulacji Japonii na znak protestu nie przyjmował pokarmu, a w związku z tym że od dwunastego roku życia chorował na gruźlicę nie wytrzymał tej próby i zmarł. Po tej tragedii Funakoshi wyjechał do Oita na Kiusiu, aby spotkać się z ewakuowaną z Okinawy żoną. Pozostał tam aż do jej śmierci, tj. do 1947 roku, a następnie wraca do Tokio, aby propagować sztukę, której poświęcił całe życie.
Funakoshi pozostał aktywny do ostatnich lat życia. Jeździł nieustannie na turnieje, odwiedzał różne sekcje. W czasie wolnym intensywnie uczestniczył w życiu kulturalnym, szczególnie cenił sobie wieczory poetyckie.
Demonstrowane przez Funakoshiego techniki były kanonem dla wielu późniejszych szkół i stylów. Sam znany był z niezwykle silnych bloków, które zniechęcały sparringowych przeciwników do ponawiania ataku. Jego techniki nieco odbiegały od nauczanych w shotokanie, którego był nie twórcą, lecz inspiratorem.
Mając 80 lat potrafił jeszcze obezwładnić na ulicy rabusia, aby wyrzucać sobie do końca życia, że zachował się agresywnie i sprzeniewierzył się zasadom, które sam propagował.
Zmarł 14 listopada 1957 roku w wieku prawie 90 lat.
Obecnie pracę Funakoshiego kontynuują jego liczni uczniowie, którzy szkolą na całym świecie nowe rzesze młodych adeptów karate shotokan.
KARATE W POLSCE
Karate dotarło do Polski w chwili, gdy w Europie zaczęła zanikać pierwsza fascynacja wschodnimi sztukami walki. Przez kilka lat trenowano w nielicznych grupach, a brak instrukatorów z chociaż podstawowymi uniejętnościami spowodował, że wiedzę na temat karate czerpano z obcych gazet lub drogich książek wydawanych za Zachodzie. Dopiero w latach siedemdziesiątych nastąpiły wyraźne zmiany. W ramach innych organizacji jak AZS, TKKF itp. zaczęły powstawać sekcje karate.
Od 1972 roku w Warszawie przy AZS Szkoły Głównej Planowania i Statystyki istnieje samodzielna sekcja karate shotokan.
W Poznaniu po parudniowych treningach Przemysław Ilukowicz pod okiem Hideo Ochii i Yasuyuki Fuinagi na zgrupowniu w Klonowicach jesienią 1972 roku zakłada przy AZS Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza sekcję karate shotokan.
W tym samym czasie w Szczecinie Kazimierz Krukowski - instruktor judo - zaczyna treningi oparte na stylu shotokan. Jednakże w historii szczecińskiego i polskiego karate szczególne miejsce zajmuje założyciel sekcji AZS-WSM w Szczecinie - Wacław Antoniak. Jest to inicjator wielu turniejów, obozów szkoleniowych i wychowawca wielu czołowych zawodników, a także Prazes Polskiego Związku Karate.
Od 1972 do 1974 roku w Łodzi W. Kwieciński pod okiem studiującego w Wyższej Szkole Filmowej Ch. Shimody trenuje z kilkunasotosobwą grupę kolegów styl shotokan, co powoduje założenie sekcji karate.
W 1972 roku w Krakowie A. Drewniak zaczyna trenować karate według szkoły kyokuchinkai, a następnie zakłada własną sekcję.
Późniejszy szybki rozwój karate w Polsce zawdzięczany jest kontaktom nawiązanym z kilkoma uznanymi autorytetami w Europie, a także wizytom w Polsce japońskich mistrzów karate, między innymi: J. Zverine\\'a, W. Hartingera, I. Yorge\\'a, U. Widrra, M. Aerdena oraz H. Ochi, K. Abe, H. Osake, M. Miurę reprezentujących styl shotokan. Styl kyokushinkai reprezentował L. Hollander.
Od roku 1974 zaczęto rozgrywać turnieje karate - na początku ogólnopolskie, a kilka lat później międzynarodowe.
W lutym 1975 roku na Mistrzostwa Świata do Japonii pojechała czołówka karateków stylu kyokushinkai, a we wrześniu 1976 roku nieoficjalna reprezentacja Polski brała udział w Mistrzostwach Europy w Mediolanie.
Od roku 1978 odbywały się nieoficjalne stylowe Mistrzostwa Polski między innymi w Gdańsku, Łodzi i Krakowie.
W maju 1975 roku powstała przy ZG TKKF Centralna Komisja Karate - pion Shotokan i Kyokuchinkai, której przewodniczącym został Janusz Świerczyński.
Dnia 22 stycznia 1980 roku został powołany Polski Związek Karate z siedzibą w Warszawie. Skupiał on większość zarejestrowanych klubów w kraju. Pierwszym Prezesem PZK został Janusz Świerczyński, który odegrał dużą rolę w jednoczeniu karate w Polsce.
Od 1983 roku powstały komisje specjalistyczne: shotokanu, kyokushinkai i taekwondo.
TRENING

składa się z trzech części:
KIHON (podstawowe bloki, ciosy, kopnięcia, podstawowe pozycje).
Podstawowe ćwiczenie polegające na chodzeniu i wykonywaniu różnych technik z maksymalną mocą i szybkością, zachowując pełną kontrolę naszego ciała umysłu.
KUMITE (walki z partnerami).
Jest walką z partnerem, gdzie umownie jeden z przeciwnik atakuje w umówione miejsce umówioną techniką, a drugi przeciwnik się broni.
KATA (formy, które są symulowanymi walkami).
Jest układem, przedstawiającym walki z wymyślonymi przeciwnikami.
Poprzez regularny trening, student Karate będzie rozwijać maksymalnie swoje możliwości i cechy techniczne, fizyczne i mentalne. Poprzez wielokrotne powtórzenia różnych technik i Kata, trenujący znajdzie w sobie drugą naturę. Jako samo-obrona, Karate-do jest najbardziej dynamiczną sztuką wojenną. Wytrenowany Karateka jest w stanie perfekcyjnie koordynować swoje ciało i umysł, a przez to wywołać przerażającą moc fizyczną. Nie jest to duża siła fizyczna, którą przykłada silny Karateka, ale jego zdolność do jedności swojego ciała i umysłu. Poprzez tą zdolność nawet drobna osoba odkryje, że ma w sobie siłę, aby ewentualnemu przeciwnikowi zadać pustoszący cios. Wartości jakie wnosi Karate-Do jest wiele dla dzisiejszego człowieka. W naszym nowoczesnym życiu, często zapominamy o wartości ćwiczenia dla naszego zdrowia fizycznego, a przede wszystkim mentalnego. Praktyka Karate wzmacnia ciało, rozwija koordynację i refleks, kształtuje szybkość odruchów i buduje naszą wytrzymałość. Trening Karate rozwija umiejętność panowania nad sobą, czystość umysłu, daje głębszą wiedzę o swoich własnych mentalnych możliwościach i buduje większe zaufanie i wiarę w siebie. W ten sposób Karate nie jest samym celem, ale sposobem do osiągnięcia celu. To jest aktywność, dla której wiek nie jest przeszkodą. Wręcz przeciwnie, zawsze rozwija zdolność i koordynację ciała i umysłu. Nasze Dojo prowadzi treningi specjalne dwa razy w roku - zimą i latem. Jest to najważniejsze wydarzenie dla studentów Karate. Zawiera esencję tego, nad czym się pracuje przez pół roku lub rok i jest ogromnym krokiem naprzód w rozwoju fizycznym i przede wszystkim mentalnym studenta Karate.

TRENINGI SPECJALNE

W Polsce Treningi Specjalne odbywają się 2 x w roku. Trwają od 2 do 4 dni i podczas tych dni wszyscy starają się trenować maksymalnie ciężko i mocno oraz uczciwie wobec siebie i innych.
Nie można opuścić Treningu i wpisując się na listę uczestnika nie można się wycofać, chyba że z powodu bardzo ważnych przyczyn. Rezygnacja / ucieczka z treningu równa się opuszczeniu Dojo.
Po ostatnim treningu Treningu Specjalnego odbywa się Kyu i Dan test.
Zazwyczaj sĄ to Treningi: Zimowy (listopad) i Letni (czerwiec).
STRUKTURA STOPNI
BIAŁY PAS BRĄZOWY PAS CZARNY PAS
4 kyu - Yonkyu 1 kyu - Ikkyu 5 dan - Godan
5 kyu - Gokyu 2 kyu - Nikyu 4 dan - Yodan
6 kyu - Rokkyu 3 kyu - Sankyu 3 dan - Sandan
7 kyu - Shichikyu 2 dan - Nidan
8 kyu - Hachikyu 1 dan - Shodan
nie klasyfikowany
Egzaminy na stopnie są prowadzone dwa razy w roku, około 10 listopada, by upamiętniać rocznicę urodzenia Mistrza Funakoshi oraz około 26 kwietnia, by upamiętniać rocznicę jego śmierci. Każda prezentacja egzaminu zawiera wszystkie elementy Karate - kihon, kata, i kumite. Wszyscy Uczniowie zaczynają z białym pasem (nie klasyfikowanym) i mogą awansować przez różne poziomy białego, brązowego i czarnego pasa. (SKA nie przyznaje pasów innego koloru). Ostatni stopień osiągalny, w tym systemie klasyfikacji stworzonym przez Mistrza Funakoshi, jest Godan (piąty stopień czarny pas), najwyższy stopień kiedykolwiek przyznany przez Mistrza Funakoshi.
Ponieważ wszyscy Uczniowie mają różne możliwości, ważne jest by nie porównywać swoich postępów z postępami innych Uczniów. Stopień i stanowiska powinny być używane tylko jako oznaczenie skali swojego własnego postępu. Inne kryteria w przyznawaniu stopnia, poza określeniem poziomu przygotowania technicznego, jest wiek praktykującego, czas praktykowania, wcześniejsze doświadczenia, fizyczne warunki, fizyczne możliwości indywidualne, postawa w praktyce, postawa wobec innych, odpowiedzialność i ilość Treningów Specjalnych.
Uczeń może przystąpić do egzaminu za zgodą swojego Seniora i to jest odpowiedzialność Ucznia, by wykonać wszystko jak najlepiej podczas prezentowania egzaminu i by przyjąć przyznawany stopień lub nie, z godnością i pokorą. Najważniejszym punktem jest nastawienie mentalne i psychiczne Ucznia.
Również do egzaminów na czarny pas Senior decyduje o przystąpieniu swojego Juniora oraz przedstawia go innym Seniorom lub Mistrzom, którzy prowadzą egzamin.
Wszyscy Uczniowie muszą mieć uregulowane należności na bieżąco zanim przystąpią do egzaminu. Czarne pasy muszą mieć uregulowane należności na bieżąco w ich regionach, do których przynależą.

W dniach 26 - 27.11.2005 w hali \\"Orbita\\" przy ulicy Wejherowskiej we Wrocławiu odbedą się Mistrzostwa Europy Karate Shotokan ESKA 2005. Spodziewany jest przyjazd zawodników z około 20 krajów Europy. 25.11 zaczną sie treningi zawodników, a 26 i 27.11 od rana trwać będą rozgrywki. Wstęp na imprezę jest wolny. Organizatorem jest Akademicki Związek Sportowy Klub Środowiskowy Wrocław.