Tadeusz Różewicz „Warkoczyk”.

Wiersz Tadeusza Różewicza pt. ”Warkoczyk” jest utworem niezwykle prostym i w swej prostocie przejmującym. Nie ma w nim żadnych środków artystycznych – przenośni, porównań, metafor, rymów. W wierszu tym autor ujął w sposób jednoznaczny tragedię kobiet i wszystkich ludzi, których straszny wojenny los rzucił na stracenie do obozu koncentracyjnego.
Pierwsza zwrotka jest opisem wydarzeń, które miały miejsce w obozie – autor przedstawia te zdarzenia w taki sposób, jakby był ich świadkiem. Następne zwrotki opisują już tylko sytuację po – obcięte włosy kobiet leżą w muzeum oświęcimskim już tylko jako eksponaty, mające jednak swą milczącą wymowę – „w tych włosach są szpilki i kościane grzebienie”, które kiedyś ręce więźniarek upinały. Są to już martwe włosy – nie błyszczą w świetle słonecznym, wiatr już ich nie rozwiewa, nie są dotykane ani gładzone dłońmi, całowane i pieszczone.
Najbardziej jednak przejmująca, moim zdaniem, jest ostatnia zwrotka. Autor przypomina w niej, że w obozie ginęły również dzieci. Symbolem ich śmierci w tej zwrotce jest szary warkoczyk ze wstążeczką – to co pozostało po zamordowanej dziewczynce, która powinna cieszyć się życiem, chodzić do szkoły i za warkoczyk ten powinni ciągnąć ją niegrzeczni chłopcy. Lecz jego miejsce jest już teraz pośród miliona innych warkoczy w wielkich skrzyniach – pozostałości po zagazowanych więźniarkach obozu koncentracyjnego.