Nurt interwencjonistyczny

Prawdziwy przełom w tym nurcie przyniósł postulat Keynesa. Mówi on o konieczności aktywnego uczestnictwa państwa w rozwiązywaniu problemów wywołanych słabościami rynku. Keynes uważał, że najważniejszym problemem ekonomicznym systemu kapitalistycznego jest bezrobocie., którego przyczyną jest niedostateczny popyt globalny. Aby go zwiększyć państwo powinno zastosować politykę względnej obfitości pieniądza i niskiej stopy procentowej. Tego rodzaju polityka sprzyja inwestorom, a inwestycje oznaczają nowe miejsca pracy. Kolejnym sposobem jest zwiększenie inwestycji publicznych, które zwiększają popyt. Powinny być one finansowane tak, aby nie hamować inwestycji prywatnych, tzn. źródłem ich finansowania powinien być głównie dług publiczny, a nie np. zwiększone podatki. Inne środki zalecane przez Keynesa to polityka redystrybucji dochodów czyli progresywne opodatkowanie wysokich dochodów, ulgi dla inwestorów, zasiłki dla bezrobotnych i ludzi o szczególnie niskich dochodach. Wg Keynesa, lepsza jest nawet droga produkcja w kraju niż bezrobocie.
W taki sposób wypracowany został keynesistowski model interwencjonalizmu państwowego. Eksponował on stabilizacyjną funkcję państwa i walkę z bezrobociem jako priorytetowy cel polityki ekonomicznej. Metody i środki oddziaływania na gospodarkę bazują na założeniu, że państwo może skutecznie wpływać na przebieg cyklu koniunkturalnego na tzw. „dostrajanie koniunktury”. Keynesiści nie podzielają wiary neoklasyków w dużą elastyczność płac i cen, oraz związaną z tym szybkość automatycznych procesów dostosowawczych. Zakładają że między inflacją i bezrobociem istnieje wymienność i głoszą tezę o relatywnie wyższej skuteczności polityki fiskalnej w porównaniu z polityką monetarną

Tak więc w świetle tej koncepcji państwo powinno być silne, ale równocześnie jego ekonomiczne funkcje powinny być sprowadzane do niezbędnego minimum.